Tου Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΤΙ αγοράζεις αδειάζοντας τα ράφια; Προϊόντα που τα βάφτισαν «αγαθά». Με τα συντηρητικά τους που εκπαραθυρώνουν τη φυσική τους αγνότητα και με επιβαρύνσεις περίεργες, ύποπτες και υπερβολικές. Κι αν οι απανταχού μισέλληνες μας έβαλαν σημάδι για τον πολιτισμό μας (που χάνεται), την παιδεία (που δεν έχουμε) και τις παραδόσεις (που εγκαταλείπουμε), δεν μας ξεχώρισαν και ως καταναλωτές. Η (μικρή) ελληνική αγορά βολεύει την Ευρώπη του ευρώ, βολεύει και τις βιομηχανίες της. Με υπερκέρδη βιομηχάνων μέσω των καρτέλ και της υπερκατανάλωσης.
ΣΤΑΘΗΚΑΜΕ, λοιπόν, μπροστά στα ράφια και ψάξαμε για ενόχους. Σάρωσε η ματιά τους ευρωπαίους…ανθέλληνες, δεν κατέγραψε κάτι εξόχως ανθελληνικό ως προς την…ύλη κι ύστερα ξανάρθε στην Ελλάδα της αρπαχτής και της κομπίνας. Έλληνες «τα φτιάξαν τα καρφιά» που σταυρώνουν αδύναμους καταναλωτές. Με την καπατσοσύνη τους σε δημόσια πόστα, σε ρόλο νομοθέτη που ιεραρχεί τα πράγματα κατά το ομαδοποιημένο συμφέρον του σιναφιού του. Πολιτικοί που το’ ξεραν πως κάπου θα «χτυπήσει» και κάποτε θα βγει ο αφρός στην επιφάνεια. Με τη μπόχα που φτάνει στις μύτες, αλλά με απροσδιόριστη την προέλευσή της και τα ονόματα των βρομιάρηδων.
ΤΑ «αγαθά», λοιπόν, επιβαρύνονται με προσαυξήσεις ντόπιας εμπνεύσεως, «κατασκευής και προελεύσεως». Φόρος υπέρ…αναξιοπαθούντων κλάδων, φτάνει να’ ναι πολυπληθείς (για ψήφους) και υπολογίσιμοι αν κατέβουν για διαμαρτυρία στο δρόμο. Φόρος άσχετος σε προϊόντα άσχετα, για ν’ αγοράζεις…τυρί τσοντάροντας στο επίδομα τελωνών, για το εφ’ άπαξ π.χ. των στρατιωτικών, για τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ και τις υπερωρίες στον ΟΣΕ και, πρωτίστως, για τα προνόμια και τις (πολλαπλές) συντάξεις των εθνοπατέρων μας. Οι τιμές να απογειώνονται και ο λογαριασμός στο…ταμείο.
ΑΝ πιέσεις το μπαλόνι που κρατάς, πετάει καρούμπαλο. Πας να το σιάξεις και πετιέται αλλού. Δεν μας έφτανε η πίτα η μισή, τη γεμίσαμε καρυκεύματα, τη μοιράσαμε και άνισα. Κι ύστερα; Τρίβουμε τα μάτια για τις τιμές που τραβούν την ανηφόρα, νιώθοντας να μας πυροβολούν (πάντα και για όλα) οι ξένοι. Ούτε ρούπι πίσω, με τα κεκτημένα στο τσεπάκι και την απαίτηση να πληρώσουν άλλοι. Ωστόσο, «ο τρώσας και ιάσεται». Συνολικά, ατομικά και δη (και…δει) κοινοβουλευτικά.
Θανάσης Ι. Νικολαΐδης
