Tου Θανάση Ι. ΝικολαΐδηΤΟ τραίνο των ονείρων μας. Τρέλα παιδική, σε εποχές «μουντζούρη» και με τη σιγουριά της σιδερογραμμής. Με τον μηχανοδηγό πρωταγωνιστή και ήρωα. Ένα φανάρι στα χέρια του σταθμάρχη κι ένα κλειδί βαρύ να δίνουν το σινιάλο μη καθυστερήσει το «τέρας», να σταθμεύσει, να πάρει κόσμο και εμπορεύματα «εποχής».
ΜΕ τα χρόνια, το τραίνο έγινε ηλεκτροκίνητο, ταχυκίνητο, σήμερα ηλεκτρονικό, αύριο…υπερηχητικό. Η γοητεία λιγόστεψε, οι μισθοί περίσσεψαν. Οι διεκδικήσεις απέδωσαν. Οι κυβερνήσεις ενέδωσαν, οι συνδικαλιστές θριάμβευσαν και το «πτυελοδοχείο» του δημοσίου γέμισε αποχρέμψεις πολιτικών, κυβερνήσεων και παραταξιακών «ιδεολόγων».
-Μας δίνεις επιδόματα, αλλιώς, «κατεβάζουμε» κόσμο.
ΞΕΝΟ το χρήμα και η ψήφος ακριβή. Αγαπάμε την Ελλάδα, φτάνει να χαϊδεύουμε ηδονικά την καρέκλα της εξουσίας. Κι αν έρθει η ώρα, θα δείχνουμε ο ένας τον άλλο. Θα τσακωνόμαστε με ασπίδα τους νόμους που ψηφίσαμε για να μην πάει κανένας «μέσα», θα τρωγοπίνουμε ηλιαζόμενοι στην εύφορη κοιλάδα της πολιτικής κι αν ξεχειλίσει το χρέος του ΟΣΕ, δεν το χρωστάμε ‘μεις. Το Κράτος τα χρωστάει, άλλος θα πληρώσει-αυτός που πληρώνει (το μάρμαρο)-με το ΔΝΤ στο κεφάλι του και τον γκρεμό μπροστά του.
ΔΕΝ προκαλούν μόνο οι μισθοί τους. Εκνευρίζουν και οι ίδιοι. Συνδικαλιστές είτε μεμονωμένοι. Με το ψέμα στα χείλη. Θέλαμε ειλικρίνεια, σε καιρούς χαλεπούς και μας σερβίρουν ψέματα. Δεκάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο ο…κόπος τους και των σιδηροδρόμων μας τα παλικάρια, αχόρταγα και καλομαθημένα, δεν ρίχνουν μια ματιά τριγύρω.
ΑΚΟΥΣΑΜΕ για μισθούς της βάσης, μας ζάλισαν οι (αντ)αμοιβές των “golden boys”, θυμηθήκαμε τους «εργαζομένους» του λιμανιού, αλλά και τον αείμνηστο Χαρίλαο. Καθάριζε για τους πιλότους (μη πεινάσουν), για να κάνει πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη. Με τους υψηλόμισθους οι «αγώνες» των ΠΑΜΕιτών, μη λιγοστέψουν οι κρατικές σπατάλες. Με την…ιδεολογία «το Κόμμα», με το βρισίδι του ο Τσίπρας. Μη γίνει εξίσωση μισθών «προς τα κάτω». Κι εμείς που διαφωνούμε με τους διαφωνούντες θέλουμε την Ελλάδα «προς τα ‘πάνω».
Θανάσης Ι. Νικολαΐδης
