ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, ΤΩΡΑ

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης Η προχθεσινή εκλογική διαδικασία, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ειδικά μετά το «διακαναλικό» εκβιαστικό διάγγελμα του πρωθυπουργού προς τον «κυρίαρχο λαό». ( Τώρα, το πόσο κυρίαρχος είναι, όταν , αφ’ ενός, δεν ερωτάται εν όψει παράδοσης, σε αλλοεθνείς, της εθνικής κυριαρχίας του  στον πλέον ζωτικό εθνικό χώρο, αυτόν της Οικονομίας του και εφ ετέρου, η Δημοκρατία του επιτρέπει, αυτός ο  «κυρίαρχος λαός» να κυβερνάται από μία εξαθλιωμένη κυβερνητική μειοψηφία  του 19 % του εκλογικού σώματος, είναι μια άλλη κουβέντα). Αυτός ο λαός, μέσα από τη διαδικασία των εκλογών, έδωσε δύο μαθήματα μετά ραπισμού στον πρωθυπουργό του, ΓΑΠ: Το πρώτο χαστούκι, ήταν η αδιαφορία του προς τον εκβιασμό «ψηφίστε με γιατί αλλιώς θα έρθουν χειρότερες μέρες». Η στάση του λαού, με την αποχή, τα λευκά και τα άκυρα (που περιείχαν υβριστικά μηνύματα) , έδειξε τον βαθμό εκτίμησης, εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας που χαίρει ο πρωθυπουργός από τον «διεφθαρμένο» (όπως ο ίδιος τον αποκάλεσε) λαό του. Και πήρε ΜΗΔΕΝ με τόνο. Τι πρωθυπουργός είναι αυτός, που δεν μπορεί ούτε να φοβίσει το «πόπολο»;;; Το δεύτερο χαστούκι, ήταν ακόμη χειρότερο. Ο λαός, επιβεβαίωσε, για άλλη μια φορά, ότι ο πρωθυπουργός του είναι χυδαίος και αποτυχημένος μπλοφατζής. Αφού έδωσε στον ΓΑΠ ότι ζητούσε για να υλοποιήσει την απειλή του, (την πλήρη λαϊκή απαρέσκεια, μετα περιφρονήσεως) ο τελευταίος δεν τόλμησε, όχι να υλοποιήσει τον εκβιασμό του, αλλά ούτε να αναφερθεί  σ’ αυτόν. Τον κατάπιε και σφυρίζει αδιάφορα, άβουλος, αδύναμος, ανίκανος και μοιραίος. Αυτό, ήταν μία ακόμη αποκάλυψη, πρώτου μεγέθους, που προστέθηκε στις δύο, πολύ σημαντικές, που προηγήθηκαν. Αναφέρομαι στις αποκαλύψεις της χυδαίας εκμετάλλευσης του οραματικού σοσιαλισμού από το  ΠΑΣΟΚ και του «δεξιού πατριωτισμού» από τη ΝΔ , για τον ίδιο ακριβώς ΜΟΝΑΔΙΚΌ  (όσο και κυνικό) σκοπό τους, τον «κυβερνητισμό» τους. Εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες παγιδεύτηκαν, (και είναι ακόμη πιασμένοι στα δόκανα του εξανδραποδισμού τους) όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης», από την προπαγανδιστική εκμετάλλευση αυτών των ιδανικών, που έπεσαν «εν μία νυκτί» σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα, με την υπογραφή της παράδοσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας, προκειμένου να σωθεί το καθεστώς πολιτικό σύστημα, και όχι η Ελληνική κοινωνία,  όπως διατυμπανίζει η προπαγάνδα επί 24ώρου βάσεως. Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει κάποιος Έλληνας που θα αμφισβητήσει το ότι, αν κάποια μέρα δεν πληρωνόντουσαν οι μισθοί και οι συντάξεις, θα έμενε ξεκρέμαστος, κάποιος από τους 300,και όχι μόνον αυτοί, στις αγχόνες που θα γέμιζαν την πλατεία Συντάγματος. Εδώ, όμως, σήμερα, πρέπει να σταθούμε σε μία άλλη παταγώδη αποκάλυψη, μεγαλύτερη από αυτές, που έρχεται να συμπληρώσει τις  προηγούμενες, εξαιρετικά οδυνηρές για την κοινωνία και τη Δημοκρατία μας. Αποκαλύφθηκε πλέον, κατά τον πιο αδιαμφισβήτητο και αδιάψευστο τρόπο, ότι η Δημοκρατία, στη χώρα μας, έχει υποκατασταθεί από τη λειτουργία  μίας άτυπης Ολιγαρχίας, πολιτικής και οικονομικής. Συχνά αναφέρομαι (και ίσως κάποιοι να σκέφτονται ότι υπερβάλλω) όταν λέω πως ο καθ’ ένας, που βλέπει τα πράγματα  χωρίς κομματικές παρωπίδες, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι, η λειτουργία του πολιτικού συστήματος, στην Ελλάδα, όπως έχει «εξελιχθεί» καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης», διολισθαίνει συνεχώς και επικίνδυνα προς τον αντίποδα της Δημοκρατίας και έχει ήδη δημιουργήσει ένα πολιτικό εξάμβλωμα, μία κομματοκρατούμενη ολιγαρχία, (πολιτική και οικονομική), που σφετερίζεται τη νομιμότητα της  Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, έχοντας αφαιρέσει (με τις τροποποιήσεις του Συντάγματος) τις κυριότερες δικλείδες ασφάλειας της Δημοκρατικής λειτουργίας, (διάκριση λειτουργίας των τριών εξουσιών, δυνατότητα παρέμβασης του Προέδρου της Δημοκρατίας, κλπ). Έτσι, παρακολουθούμε δέσμιοί του,  ένα «πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα, που καθιστά την Κυβέρνηση ένα μη δημοκρατικό όργανο, ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο όργανο που δεν λειτουργεί δημοκρατικά» όπως αποφαίνεται ο Βαγγέλης Βενιζέλος (πρακτικά συνεδρίου Θεσσαλονίκης 14-15/04/2008) Η πικρή και δυσκολοπίστευτη αυτή αλήθεια, αποκαλύπτεται σήμερα, κατά τον πλέον αδιάψευστο τρόπο, όταν, το κυβερνόν κόμμα στέκεται ακόμη στην κυβέρνηση,  μετά από την πλέον επίσημη, φρέσκια ετυμηγορία του Ελληνικού λαού, στηριζόμενο σε μία εξαιρετικά ασθενή μειοψηφία, ενός 19 % του εκλογικού σώματος !!! Και, δεν στέκεται, απλώς, στην κυβέρνηση, καταργώντας de facto την αρχή της  «Δεδηλωμένης».  Δεσμεύει το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας με επώδυνες μακροχρόνιες συμβάσεις στρατηγικής σημασίας και αμφιβόλου ωφέλειας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει αφοπλισθεί από κάθε δυνατότητα ενεργητικής του παρέμβασης και το μόνο που μπορεί να κάνει, σαν αντίδραση στα τεκταινόμενα, είναι η παθητική παραίτησή του. Η ουσία της πραγματικότητας, δηλαδή η Αλήθεια, δεν μπορεί να αλλάξει από διαδικαστικές διατάξεις. Το ότι το κυβερνόν κόμμα (και η πολιτική του) υποστηρίζεται από 1.900.000 Έλληνες πολίτες, (από το σύνολο των 9.900.000) , δηλαδή το 19 %, είναι μία πραγματικότητα, αδιαμφισβήτητη (αφού κανένας δεν προσέβαλλε τις προχθεσινές εκλογές για βία και  νοθεία).  Το ότι 1.200.000 πολίτες (το 40 % αυτών που, πρίν μόλις ένα χρόνο, έδωσαν την εμπιστοσύνη τους στο κυβερνόν κόμμα), χθές την απέσυραν, είναι μία πραγματικότητα. Το ότι, μέσα από ένα σύμπλεγμα νόμων και κανονισμών, μπορεί η Χώρα να κυβερνάται από αυτή την  ελάχιστη μειοψηφία, (του 19 %) είναι μέν νόμιμο (αφού στηρίζεται σε νόμους, έστω και αν αυτοί είναι διαμορφωμένοι από το ίδιο το πολιτικό σύστημα που ευνοείται) αλλά δεν είναι καθόλου δημοκρατικό, αφού ο (άγραφος) θεμελιώδης νόμος της Δημοκρατίας είναι, να κυβερνά η πλειοψηφία  και να ελέγχει η μειοψηφία. Στην , ήδη, εκπεσμένη «Δημοκρατία» μας, βλέπουμε και βιώνουμε να κυβερνά μία, συνεχώς ψευδόμενη, μειοψηφία, ενώ η κομματικά άστεγη πλειοψηφία, μένει φιμωμένη στην άκρη. Αυτό είπε χθές ο Μίκης Θεοδωράκης, ανακοινώνοντας την ανάληψη πρωτοβουλίας του για την οργάνωση της αντίστασης της Ελληνικής κοινωνίας στη νέα κατοχή της από επίβουλες δυνάμεις και τους συνεργάτες τους. (link στο σχετικό video). Γίνεται πάλι επίκαιρο και αγαπημένο το «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Η ώρα των λόγων, έχει παρέλθει. Τώρα είναι η ώρα της δράσης. Όλοι, όσοι βλέπουμε την ανάγκη αυτής της αντίστασης, περιμένουμε το σύνθημα του Μίκη, για να μαζευτούμε σε μία τεράστια σιδερένια γροθιά και μία απέραντη αγκαλιά.