Σήμερα, τιμάμε το πιο πρόσφατο ηρωικό γεγονός της νεώτερης πολιτικής μας ιστορίας το οποίο έδωσε κραυγή και αίμα για να καταρρεύσει η 7χρονη δικτατορία. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ένα ιστορικό συμβάν που απλά τροφοδοτεί ένα επιφανειακό συναισθηματισμό για την εποχή εκείνη. Ήταν και είναι το συλλογικό και άφθαρτο βίωμα μιας ολόκληρης γενιάς που μεταλαμπαδεύει στις επόμενες γενιές τη δίψα για μαζικούς αγώνες. Αγώνες και συλλογική δράση για την ανατροπή πολιτικών που μας έχουν φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, πολιτικών που μας στερούν το χαμόγελο, την ελπίδα, το όνειρο.
Σήμερα 17 Νοέμβρη 2010, τριάντα επτά χρόνια μετά την εξέγερση, τον αγώνα και την θυσία των Φοιτητών και του Λαού στο Πολυτεχνείο, ένα μήνυμα που θα πρέπει να εισπράξουμε και να μας προβληματίσει όλους μας είναι αυτό:
«Εάν το Νοέμβρη του ’73 ήταν πρώτο κόμμα η αποχή, όπως στις εκλογές του φετινού Νοέμβρη, δεν θα είχαμε Πολυτεχνείο».
