Απολογισμός λοιπόν από μια μέρα απεργίας (ή στάσης εργασίας) των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς έχει ως εξής:
- Ο υπάλληλος που απεργεί χάνει για εκείνη τη μέρα τουλάχιστον 50 ευρώ (επιπλέον των ασφαλιστικών του εισφορών για εκείνη τη μέρα).
- Το κράτος κερδίζει από μια ημέρα απεργίας όσο κερδίζει από τις περικοπές του 16% των επιδομάτων από έναν υπάλληλο που θα δούλευε και τις 25 ημέρες. Δηλαδή με μια μόνο ημέρα βγάζει όσο περικόπτει από επιδόματα για ένα μήνα.
- Ο συνδικαλιστής δε χάνει ούτε ευρώ αφού η συνδικαλιστική άδεια δεν περικόπτεται από το μισθό.
- Οι πολίτες ξοδεύουν σε βενζίνες και ταξί όσο περίπου το μισό τους ημερομίσθιο.
- Το κράτος κερδίζει εκατομμύρια μόνο και μόνο από την αύξηση της ζήτησης των καυσίμων ειδικά αυτή την περίοδο με την τιμή της βενζίνης άνω του 1,50$/λίτρο.
- Ο πολίτης στρέφει την προσοχή του στους απεργούς αλλά όχι επιδοκιμάζοντας τους αλλά με τα χειρότερα των συναισθημάτων αφού νιώθει κατάφορη την αδικία στο πρόσωπό του.
- Η κυβέρνηση τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση αφού βγαίνει και οικονομικά κερδισμένη αλλά και στρέφει την προσοχή των πολιτών στους απεργούς των ΜΜΜ. Οι ρόλοι λοιπόν αντιστρέφονται και η κυβέρνηση χρησιμοποιεί με βοήθημα τα ΜΜΕ τους απεργούς και τον κλάδο των ΜΜΜ σαν ασπίδα για αυτούς. Τους βγάζουν δηλαδή στο προσκήνιο και αυτοί γελάνε από πίσω.
- Η κυβέρνηση πια με σύσσωμη την κοινή γνώμη να καταδικάζει τους απεργούς έχει όλα τα όπλα της διαθέσιμα για να τους απολύσει, μετατάξει κλπ κλπ...
Συμπερασματικά λοιπόν οι συνδικαλιστές ή είναι πιόνια της κυβέρνησης ή είναι εγκλωβισμένοι εγκεφαλικά σε είδη αγώνα (απεργίες, στάσεις εργασίας τις οποίες βέβαια ούτε μπορούν να συντονίσουν με μαζικότητα), τα οποία στην εποχή μας δεν αποδίδουν τίποτα.
Από την άλλη δεν υπάρχει αυτός ο κάποιος με την ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό του ο οποίος να έχει και τα χαρακτηριστικά του ηγέτη για να παρασύρει το λαό σε μαζικές "έξυπνες" κινητοποιήσεις αποσυντονισμού του συστήματος.
Γ.Κ.
- Ο υπάλληλος που απεργεί χάνει για εκείνη τη μέρα τουλάχιστον 50 ευρώ (επιπλέον των ασφαλιστικών του εισφορών για εκείνη τη μέρα).
- Το κράτος κερδίζει από μια ημέρα απεργίας όσο κερδίζει από τις περικοπές του 16% των επιδομάτων από έναν υπάλληλο που θα δούλευε και τις 25 ημέρες. Δηλαδή με μια μόνο ημέρα βγάζει όσο περικόπτει από επιδόματα για ένα μήνα.
- Ο συνδικαλιστής δε χάνει ούτε ευρώ αφού η συνδικαλιστική άδεια δεν περικόπτεται από το μισθό.
- Οι πολίτες ξοδεύουν σε βενζίνες και ταξί όσο περίπου το μισό τους ημερομίσθιο.
- Το κράτος κερδίζει εκατομμύρια μόνο και μόνο από την αύξηση της ζήτησης των καυσίμων ειδικά αυτή την περίοδο με την τιμή της βενζίνης άνω του 1,50$/λίτρο.
- Ο πολίτης στρέφει την προσοχή του στους απεργούς αλλά όχι επιδοκιμάζοντας τους αλλά με τα χειρότερα των συναισθημάτων αφού νιώθει κατάφορη την αδικία στο πρόσωπό του.
- Η κυβέρνηση τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση αφού βγαίνει και οικονομικά κερδισμένη αλλά και στρέφει την προσοχή των πολιτών στους απεργούς των ΜΜΜ. Οι ρόλοι λοιπόν αντιστρέφονται και η κυβέρνηση χρησιμοποιεί με βοήθημα τα ΜΜΕ τους απεργούς και τον κλάδο των ΜΜΜ σαν ασπίδα για αυτούς. Τους βγάζουν δηλαδή στο προσκήνιο και αυτοί γελάνε από πίσω.
- Η κυβέρνηση πια με σύσσωμη την κοινή γνώμη να καταδικάζει τους απεργούς έχει όλα τα όπλα της διαθέσιμα για να τους απολύσει, μετατάξει κλπ κλπ...
Συμπερασματικά λοιπόν οι συνδικαλιστές ή είναι πιόνια της κυβέρνησης ή είναι εγκλωβισμένοι εγκεφαλικά σε είδη αγώνα (απεργίες, στάσεις εργασίας τις οποίες βέβαια ούτε μπορούν να συντονίσουν με μαζικότητα), τα οποία στην εποχή μας δεν αποδίδουν τίποτα.
Από την άλλη δεν υπάρχει αυτός ο κάποιος με την ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό του ο οποίος να έχει και τα χαρακτηριστικά του ηγέτη για να παρασύρει το λαό σε μαζικές "έξυπνες" κινητοποιήσεις αποσυντονισμού του συστήματος.
Γ.Κ.
