.
ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΙΑΣΩΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, «ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ»
«ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΣΠΕΚ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΓΚΑΛΕΣΕΙ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ»
«ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΣΠΕΚ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΔΟΤΟ ΠΟΣΤΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ Δ.Σ. ΤΟΥ Ε.Κ.Κ.»
Αθήνα 1/12/2010
Προς την
Ενωση Σκηνοθετών-Παραγωγών
Ελληνικού Κινηματογράφου
Δυο τρεις σκέψεις κι ακόμα λιγότερες παραινέσεις
Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή. Ως κινηματογραφιστής και ως μέλος όλων σχεδόν των ΔΣ (πλην του τελευταίου) του σωματείου σκηνοθετών-παραγωγών, όχι μόνο δεν είμαι αντίθετος στον εκσυγχρονισμό του θεσμικού πλαισίου για τον κινηματογράφο, αλλά επί δέκα και πλέον χρόνια πάλεψα μέσα και έξω από το σωματείο γι αυτή την αλλαγή. Όχι όμως κι ό,τι να ‘ναι ή ό,τι κατέβει στο μυαλό κάποιων μυστηριωδών άσχετων. Εμείς άλλωστε ως σωματείο (και εγώ προσωπικά ως τότε πρόεδρος) είμαστε οι μόνοι που εναντιωθήκαμε σθεναρά και δεν προσυπογράψαμε το μαξιμαλιστικό (υπέρ των συνδικάτων) σχέδιο νόμου της διασωματειακής, γιατί πιστεύαμε ότι θα έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Το νεοεκλεγμένο διοικητικό συμβούλιο του σωματείου (σε μία και μοναδική συνεδρίασή του) όχι μόνο άλλαξε ριζικά πορεία χωρίς καν να συγκαλέσει γενική συνέλευση για να ακουστούν κι άλλες απόψεις, αλλά και δεν βρήκε τελικά τίποτα – εκτός από παρωνυχίδες και αυτονόητα - στο σχέδιο νόμου του υπουργείου πολιτισμού που να μη τους ενθουσιάζει. Οι μόνοι (συν όποιοι από τους «ομιχλιστές» βγαίνουν στο προσκήνιο και μιλάνε εξ ονόματος όλων) που από το σύνολο σχεδόν του κινηματογραφικού χώρου, ακόμα κι από τους πρώην συμβούλους κινηματογραφίας και τους πρώην προέδρους του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, έριξαν όλο το λιβάνι της αγοράς στο χωρίς πατρότητα νομοσχέδιο του υπουργείου πολιτισμού.
Και για να θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, ο μεν κ. υπουργός, θιασώτης ως φαίνεται του από δεκαετιών πρωθυπουργο-κεντρικού πολιτικού συστήματος (που μας οδήγησε στο σημερινό χάλι), επιχειρεί με το νομοσχέδιό του να μετατρέψει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου σε διευθυντο-κεντρικό, με ένα σούπερ-διευθυντή ως μονοπρόσωπο κέντρο αποφάσεων (και μάλιστα χωρίς προδιαγραφές προσόντων) και ένα κατ’ όνομα ΔΣ με μόνη αρμοδιότητα να επικυρώνει τις αποφάσεις του πρώτου. Και όλοι μαζί κάτω από τη δαμόκλεια σπάθη του εκάστοτε υπουργού, που θα τους διορίζει και θα τους παύει κατά βούληση, που θα εγκρίνει ή θα απορρίπτει τους ισολογισμούς τους χωρίς ίχνος κοινωνικού ελέγχου (αφού καταργεί τη γενική συνέλευση και αυτοαναγορεύεται μόνος ελεγκτής των πεπραγμένων τους). Κι αυτά για να μείνουμε μόνο σε όσα αφορούν το ΕΚΚ ως βασικό κύτταρο παραγωγής, από όσα το αγνώστου πατρότητας σχέδιο νόμου διαπράττει. Είναι πεντακάθαρο: οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό, για τη «μπίζινα» του κινηματογράφου αγωνιούν. Τα υπόλοιπα είναι απλώς μπιχλιμπίδια και καθρεφτάκια.
Οι σκηνοθέτες-παραγωγοί και ακριβέστερα το 5μελές διοικητικό τους συμβούλιο όμως; Δεν κατάλαβαν τί διάβασαν ή ελαφρά τη καρδία (που δεν θέλω να το πιστέψω) πρόσφεραν διατεταγμένη υπηρεσία στον υπουργό; Κάτι πήγε στραβά και δεν σκέφτηκαν, ας πούμε, ότι σε αυτή τη μετα-κινηματογραφική εποχή όπου ο κάθε πικραμένος μπορεί να δηλώνει σκηνοθέτης, σε λίγα χρόνια (και πάντως λιγότερα από το προσδόκιμο κινηματογραφικής τους ζωής) θα υπάρχει μόνο ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ, η έννοια σκηνοθέτης-παραγωγός και το σωματείο τους θα εκλείψουν, και αυτοί που καμαρώνουν σήμερα ως «ενεργοί κινηματογραφιστές» θα βρεθούν υπαλληλίσκοι κάποιας πολυεθνικής (ή ντόπιας) εταιρείας διανομής ταινιών, που με βούλα πλέον του ΕΚΚ θα βρεθούν πρώτες και καλύτερες στο σχεδιαζόμενο μητρώο παραγωγών, χωρίς καν να αναγνωρίζεται στον σκηνοθέτη το βασικό δικαίωμα του δημιουργού στο Final Cut της ταινίας του. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα ξεροσταλιάζουν στους διαδρόμους ως εξαπτέρυγα του εκάστοτε διευθυντή (ή του υπουργού του), χωρίς όμως να μπορούν οι τελευταίοι να τους εξασφαλίσουν και αίθουσα για την ταινία τους. Ετσι λένε οι νόμοι της αγοράς.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι το διοικητικό συμβούλιο του σωματείου και οι χωρίς εκπροσώπηση «ενεργοί κινηματογραφιστές» αυτοκαταργήθηκαν. Ζητωκραύγασαν ένα σχέδιο νόμου που δεν τους ζητήθηκε να συν-σχεδιάσουν και που (αν και όταν εφαρμοστεί ως νόμος) θα μας γυρίσει μισό αιώνα πίσω, στην εποχή δηλαδή της πάλαι ποτέ Φίνος Φιλμς (με πιο στυγνά τώρα αφεντικά) απ’ όπου με αίμα και δάκρυα καταφέραμε να ξεφύγουμε (και προσωπικά σεμνύνομαι γιατί υπήρξα ένας από τους πρωτεργάτες). Και όλα αυτά για ένα αδειανό καπέλο: τη φρούδα ελπίδα ότι με κάποιο τρόπο και σε κάποιο βαθμό θα γίνουν μεριδιούχοι της εξουσίας του υπουργού και του εντολοδόχου του διευθυντή, αντικαθιστώντας έτσι τους μεριδιούχους του παλιού συστήματος. Σύστημα χωρίς μεριδιούχους δεν μπόρεσαν να σκεφτούν και ιδού το πρώτο δείγμα γραφής τους ως αψευδής μάρτυρας: η νεοεκλεγμένη πρόεδρός τους παραιτήθηκε από την μόλις δύο μηνών και κάτι προεδρία του σωματείου της για να πιάσει δοτό πόστο στο έτσι κι αλλιώς προσωρινό ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Εύχομαι ειλικρινά ο νέος πρόεδρος του σωματείου να μακροημερεύσει.
Πιστεύω πως τα πέντε μέλη του ΔΣ έχουν ηθικό χρέος να συγκαλέσουν (έστω και μετά τη διαβούλευση-παρωδία) μια γενική συνέλευση των μελών, να κοιτάξουν και πάλι τις παλιές μας σκέψεις και θέσεις, και να ξανακουβεντιάσουν τα πράγματα κάτω από ενδεχομένως άλλο πρίσμα. Ισως, έτσι, συνειδητοποιήσουν έγκαιρα τον αρμαγεδώνα που νομοτελειακά θα ακολουθήσει και δεν παίξουν έναντι πινακίου φακής το ρόλο που κάποιοι έχουν προδιαγράψει γι αυτούς. Βεβαίως, δικιά τους είναι η ζωή κι αυτοί θα πληρώσουν τις συνέπειες. Θα ήταν όμως μεγάλο κρίμα για το ελληνικό σινεμά.
Ντίνος Κατσουρίδης
Επίτιμο μέλος της ΕΣΠΕΚ
