Τα «μολύβια» του Γιάννη Σιδηρόπουλου και το «χαμένο όνειρο»

«Μολύβια πήρα και χαρτί
Για να σε σχεδιάσω
Μα δεν θυμόμουν τη μορφή
Τι πρόσωπο να φτιάξω

Κατάφερα και χάραξα
Μονάχα ένα δρόμο
Και κάθισα στην άκρη του
Για να σε περιμένω

Ξανάπλασα το παρελθόν
Μιας άνοιξης που εχάθη
Φεγγάρια και τριαντάφυλλα
Κι αγάπη που εμαρράθη

Εκοίταξα τον ουρανό
Κι αντίκρυσα δυο άστρα
Ήταν τα μάτια σου θαρρώ
Ολόχρυσα σαν κάστρα

Και με καλούσαν για να ρθω
Όπως παλιά κοντά σου
Μα ήταν όμως στ’ όνειρο
Δεν ήταν τα δικά σου».

Γιάννης Σιδηρόπουλος