Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του καθ. Φιλοσοφίας Δημ. Λιαντίνη «ΓΚΕΜΜΑ»
… το ότι οι νεοέλληνες είμαστε ελληνοεβραίοι σημαίνει το εξής: ενώ λέμε και φωνάζουμε και κηρύχνουμε ότι είμαστε Έλληνες, στην ουσία κινιόμαστε και υπάρχουμε και μιλάμε σαν να είμαστε Εβραίοι. Αυτή είναι η αντίφαση.
Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.
Στήν πιό απλή διατύπωση, σημαίνει να `σαι τουρκόγυφτας, και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκηπα. Σημαίνει νά σαι η μούμια των Μασταβά και να ζητάς από τους Ευρωπαίους να σε βλέπουν ιδιοκτήτη της Ακρόπολης. Σημαίνει να σε θωρείς λιοντάρι, και οι ξένοι να σε λογαργιάζουνε πόντικα.
Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας. Και το τελευταίο τούτο σημαίνει πολλά.
Στήν πιό απλή διατύπωση, σημαίνει να `σαι τουρκόγυφτας, και να ζητάς να σε βλέπουν οι άλλοι πρίγκηπα. Σημαίνει νά σαι η μούμια των Μασταβά και να ζητάς από τους Ευρωπαίους να σε βλέπουν ιδιοκτήτη της Ακρόπολης. Σημαίνει να σε θωρείς λιοντάρι, και οι ξένοι να σε λογαργιάζουνε πόντικα.
Πόσο εγώ `μαι ωραίος!
Τι λαμπρός πού `ν’ ο καιρός
Έφαγα έναν πόντικα,
Δόξα νά `χει ο θεός!
Τι λαμπρός πού `ν’ ο καιρός
Έφαγα έναν πόντικα,
Δόξα νά `χει ο θεός!
Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη
χώρα απ' άκρη σ' άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου
ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες
της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το
Ταίναρο.
Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ' όλες τις τάξεις και όλα τα
επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους
και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και
αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς,
φιλέρημους και χαροκόπους. Για νά 'ναι το δείγμα μας ευρύ και
πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες.
Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε
δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το
Εβραίικο.
Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την
αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι
φολκλόρ και γραφικότητες.
Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε
κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια· ότι ο
Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο- ούτε τάν ή επί τάς, μέτρον
άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη- ούτε
αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους
σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο
τον Αλέξανδρο1.
Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θά 'τανε τουρισμός
στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη
και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε
γνώση ουσίας.
Να μας ειπούνε, δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα
Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης
Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας,
που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος,
Μπετόβεν, 'Εγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν,
Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης,
όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση
στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον
Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η
λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μεταδάλλον αναπαύεται στον
Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν
στο Θουκυδίδη.
Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά
κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διάλογους
του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή
του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι
ραψωδία).
χώρα απ' άκρη σ' άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου
ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες
της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το
Ταίναρο.
Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ' όλες τις τάξεις και όλα τα
επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους
και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και
αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς,
φιλέρημους και χαροκόπους. Για νά 'ναι το δείγμα μας ευρύ και
πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες.
Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε
δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το
Εβραίικο.
Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την
αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι
φολκλόρ και γραφικότητες.
Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε
κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια· ότι ο
Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο- ούτε τάν ή επί τάς, μέτρον
άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη- ούτε
αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους
σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο
τον Αλέξανδρο1.
Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θά 'τανε τουρισμός
στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη
και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε
γνώση ουσίας.
Να μας ειπούνε, δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα
Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης
Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας,
που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος,
Μπετόβεν, 'Εγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν,
Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης,
όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση
στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον
Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η
λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μεταδάλλον αναπαύεται στον
Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν
στο Θουκυδίδη.
Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά
κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διάλογους
του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή
του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι
ραψωδία).
…Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα
…Τέτοια λογής αποτέλεσμα θα μας δώσει η στατιστική έρευνα στον πληθυσμό της χώρας αναφορικά με την απόδραση του Ελληνικού, και την επίδραση του Εβραίικου. Στην επιφάνεια και στον τύπο και στο όνομα είμαστε έλληνες. Στο βυθό όμως και στην ουσία και στην ύλη είμαστε εβραίοι.
Τουλγερίδης Γεώργιος
Ιστορικός - Εθνολόγος
