Tης Σοφίας Δήμτσα
Με λένε softex… Είμαι, όπως καταλάβατε, μια χαρτοπετσέτα… Ταλαιπωρημένη από τη χρήση, αλλά με μεγάλη ιστορία… Μπορεί τώρα να βρίσκομαι στη χωματερή, γιατί κανείς δεν μπήκε στον κόπο να με ρίξει στον κάδο της ανακύκλωσης, αλλά έχω ζήσει πολύ μεγάλες στιγμές, που εσείς τις πληροφορηθήκατε μόλις πριν λίγες ημέρες…
Ήταν Μάιος του 2009. Στον Αστέρα Βουλιαγμένης είχαν συγκεντρωθεί οι ισχυροί όλου του κόσμου για να συζητήσουν για την οικονομική κρίση… Συγκέντρωση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ… Ανάμεσά τους και η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας και φυσικά ο τότε τσάρος της ελληνικής οικονομίας, ο Γιάννης Παπαθανασίου.
Οι συνεδριάσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες κράτησαν ώρες πολλές και κανείς δεν γνωρίζει τι ειπώθηκε… Ούτε κι εγώ, που είχα πάρει θέση σε άλλη αίθουσα, σε ένα επιμελώς στρωμένο τραπέζι.
Κάποια στιγμή, η αίθουσα άρχισε να γεμίζει με κόσμο. Σε εμένα έπεσε ο κλήρος να είμαι εκείνη με την οποία θα σκουπιστεί ο Έλληνας υπουργός Οικονομίας. Δίπλα του κάθεται η Κριστίν Λαγκάρντ…
Συζητούν με ένταση για αρκετή ώρα, για θέματα οικονομικά, που δεν καταλάβαινα. Η Λαγκάρντ επιμένει να εξηγεί στον Παπαθανασίου ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ανησυχούν γιατί βλέπουν ότι η Ελλάδα δεν πάει καλά και σε λίγο καιρό δεν θα μπορεί να δανειστεί…
- «Πρέπει να κάνετε κάτι, πάρτε μέτρα», του λέει..
- «Μην ανησυχείς», είναι η απάντηση, «θα πάρουμε αμέσως μετά τις εκλογές» (άρα ήξεραν το πρόβλημα από την άνοιξη)…
- «Και τί μέτρα θα πάρετε»; Εδώ είναι το σημείο, που μπαίνω στην ιστορία…
Ο Παπαθανασίου αφήνει το μαχαιροπίρουνο και με πιάνει στα χέρια του… Εκεί έμειναν και μερικά σημαδάκια από το λάδι του φαγητού, που παρεξήγησε αυτός ο κακοπροαίρετος Γάλλος δημοσιογράφος. Ανθρωπος της αγοράς, γαρ, ξέρει από τεφτέρι… Βγάζει το στυλό από την τσέπη του σακακιού και χαράσσει την βελούδινη επιφάνειά μου… ΦΠΑ +2%, αύξηση φόρων στα καύσιμα και τα τσιγάρα, μείωση μισθών δημοσίων υπαλλήλων, πάγωμα προσλήψεων και άλλα που πλέον έχουν σβηστεί από πάνω μου και δεν τα θυμάμαι…
Η Λαγκάρντ δεν μιλούσε, κοιτούσε αποσβολωμένη. Εγώ άλλαξα χέρια και πέρασα στα τρεμάμενα δάχτυλα της Γαλλίδας… Φοβόμουν, πρέπει να το ομολογήσω, γιατί διαισθανόμουν την ταραχή της… Τώρα, λέω, θα με σκίσει και θα με πετάξει, αυτό ήταν…
Όχι, δεν έγινε αυτό που φοβόμουν. Αντιθέτως, με διάβασε πολύ προσεκτικά. Δεν είπε τίποτα στον Παπαθανασίου… Λίγο αργότερα, όμως, την άκουσα να λέει στον διπλανό της «δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά»… Και στη συνέχεια με τσαλάκωσε και με πέταξε σε ένα καλαθάκι. Από εκεί κατέληξα στη χωματερή.
Δίπλα μου είναι μια συνάδελφος, πάνω στην οποία έγραψε ο Καραμανλής την ημερομηνία των εκλογών και την έδωσε στον Σουφλιά και τη Ντόρα. Στο απορριμματοφόρο που μας έφερε ως εδώ κάναμε παρέα με το σημειωματάριο που ο Γιώργος Παπανδρέου έγραφε τις προεκλογικές του ιδέες… Στην τέταρτη σελίδα ήταν γραμμένο το «λεφτά υπάρχουν»… Τη σελίδα που γράφτηκε το διάγγελμα με το οποίο μπήκαμε στο Μνημόνιο την έσκισε και την κράτησε ο πρωθυπουργός ως ενθύμιο διακυβέρνησης.
Ίσως να έπρεπε να μας κρατήσουν κι εμάς οι εμπνευστές των σημειωμάτων, να μη μας δώσουν πουθενά, να κρατήσουν τα γραπτά που κάποια στιγμή θα τους ξεμπρόστιαζαν και να προτιμήσουν να πουν προφορικά όσα ήθελαν… Αλλά τότε, δεν θα μάθαινε κανείς ότι η νεότερη ιστορία της Ελλάδας γράφεται σε χαρτοπετσέτες και όχι σε πάπυρο… Ίσως γι’ αυτό κουρελιάζεται τόσο εύκολα..
Ήταν Μάιος του 2009. Στον Αστέρα Βουλιαγμένης είχαν συγκεντρωθεί οι ισχυροί όλου του κόσμου για να συζητήσουν για την οικονομική κρίση… Συγκέντρωση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ… Ανάμεσά τους και η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας και φυσικά ο τότε τσάρος της ελληνικής οικονομίας, ο Γιάννης Παπαθανασίου.
Οι συνεδριάσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες κράτησαν ώρες πολλές και κανείς δεν γνωρίζει τι ειπώθηκε… Ούτε κι εγώ, που είχα πάρει θέση σε άλλη αίθουσα, σε ένα επιμελώς στρωμένο τραπέζι.
Κάποια στιγμή, η αίθουσα άρχισε να γεμίζει με κόσμο. Σε εμένα έπεσε ο κλήρος να είμαι εκείνη με την οποία θα σκουπιστεί ο Έλληνας υπουργός Οικονομίας. Δίπλα του κάθεται η Κριστίν Λαγκάρντ…
Συζητούν με ένταση για αρκετή ώρα, για θέματα οικονομικά, που δεν καταλάβαινα. Η Λαγκάρντ επιμένει να εξηγεί στον Παπαθανασίου ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ανησυχούν γιατί βλέπουν ότι η Ελλάδα δεν πάει καλά και σε λίγο καιρό δεν θα μπορεί να δανειστεί…
- «Πρέπει να κάνετε κάτι, πάρτε μέτρα», του λέει..
- «Μην ανησυχείς», είναι η απάντηση, «θα πάρουμε αμέσως μετά τις εκλογές» (άρα ήξεραν το πρόβλημα από την άνοιξη)…
- «Και τί μέτρα θα πάρετε»; Εδώ είναι το σημείο, που μπαίνω στην ιστορία…
Ο Παπαθανασίου αφήνει το μαχαιροπίρουνο και με πιάνει στα χέρια του… Εκεί έμειναν και μερικά σημαδάκια από το λάδι του φαγητού, που παρεξήγησε αυτός ο κακοπροαίρετος Γάλλος δημοσιογράφος. Ανθρωπος της αγοράς, γαρ, ξέρει από τεφτέρι… Βγάζει το στυλό από την τσέπη του σακακιού και χαράσσει την βελούδινη επιφάνειά μου… ΦΠΑ +2%, αύξηση φόρων στα καύσιμα και τα τσιγάρα, μείωση μισθών δημοσίων υπαλλήλων, πάγωμα προσλήψεων και άλλα που πλέον έχουν σβηστεί από πάνω μου και δεν τα θυμάμαι…
Η Λαγκάρντ δεν μιλούσε, κοιτούσε αποσβολωμένη. Εγώ άλλαξα χέρια και πέρασα στα τρεμάμενα δάχτυλα της Γαλλίδας… Φοβόμουν, πρέπει να το ομολογήσω, γιατί διαισθανόμουν την ταραχή της… Τώρα, λέω, θα με σκίσει και θα με πετάξει, αυτό ήταν…
Όχι, δεν έγινε αυτό που φοβόμουν. Αντιθέτως, με διάβασε πολύ προσεκτικά. Δεν είπε τίποτα στον Παπαθανασίου… Λίγο αργότερα, όμως, την άκουσα να λέει στον διπλανό της «δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά»… Και στη συνέχεια με τσαλάκωσε και με πέταξε σε ένα καλαθάκι. Από εκεί κατέληξα στη χωματερή.
Δίπλα μου είναι μια συνάδελφος, πάνω στην οποία έγραψε ο Καραμανλής την ημερομηνία των εκλογών και την έδωσε στον Σουφλιά και τη Ντόρα. Στο απορριμματοφόρο που μας έφερε ως εδώ κάναμε παρέα με το σημειωματάριο που ο Γιώργος Παπανδρέου έγραφε τις προεκλογικές του ιδέες… Στην τέταρτη σελίδα ήταν γραμμένο το «λεφτά υπάρχουν»… Τη σελίδα που γράφτηκε το διάγγελμα με το οποίο μπήκαμε στο Μνημόνιο την έσκισε και την κράτησε ο πρωθυπουργός ως ενθύμιο διακυβέρνησης.
Ίσως να έπρεπε να μας κρατήσουν κι εμάς οι εμπνευστές των σημειωμάτων, να μη μας δώσουν πουθενά, να κρατήσουν τα γραπτά που κάποια στιγμή θα τους ξεμπρόστιαζαν και να προτιμήσουν να πουν προφορικά όσα ήθελαν… Αλλά τότε, δεν θα μάθαινε κανείς ότι η νεότερη ιστορία της Ελλάδας γράφεται σε χαρτοπετσέτες και όχι σε πάπυρο… Ίσως γι’ αυτό κουρελιάζεται τόσο εύκολα..
Σοφία Δήμτσα
http://www.aixmi.gr/
Η Σοφία Δήμτσα σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αλλά πολύ γρήγορα την κέρδισε η δημοσιογραφία. Εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του οικονομικού ρεπορτάζ του Μega. Ξεκίνησε το 1999 από την ΕΡΤ (εκπομπή "Ελληνομανία") και τον επόμενο χρόνο άρχισε να ασχολείται ενεργά με την οικονομική ειδησεογραφία (στην εφημερίδα Η ΧΩΡΑ). Λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2000, βουτάει στα βαθιά. Εντάσσεται στο Μega, περνώντας διαδοχικά από τις εβδομαδιαίες εκπομπές ΕΥΡΩ και ΟΙΚΟΝΟΜΑΧΙΕΣ, ενώ τον Μάιο του 2003 παίρνρι τη θέση της στο οικονομικό ρεπορτάζ του δελτίου ειδήσεων. Εχει σπουδάσει στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας (τμήμα πτυχιούχων). Μιλά αγγλικά και γαλλικά.
