Προσπαθώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για το θέμα του πολύπαθου κάμπινγκ της Σκοτίνας και διαπιστώνω πως πρόκειται για μια πολύ παλιά και πονεμένη ιστορία. Δεν ξέρω πως κατέληξε, όπως κατέληξε η κατάσταση σήμερα και στο κάτω - κάτω δεν ενδιαφέρει νομίζω κανέναν τώρα πια. Αυτό που με νοιάζει και με στεναχωρεί όμως, είναι πως για ακόμη μια φόρα κινδυνεύει να χαθεί μια ευκαιρία ανάπτυξης και προβολής του τόπου μου.Στο βωμό του μνημονίου και της συν αυτώ δημιουργηθείσας κατάστασης επιχειρείται μαζί με όλα τα άλλα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, με την ψευδεπίγραφη πρόφαση της σωτηρίας του Έθνους από τη χρεοκοπία, χωρίς όμως να ερωτηθούμε αν συμφωνούμε ή όχι με αυτό, όπως συμβαίνει πάντα με όλα τα σοβαρά και σημαντικά θέματα σε αυτήν τη χώρα. Η διαχρονική ανικανότητα όλων των κυβερνήσεων του παρελθόντος συμπεριλαμβανομένης και της παρούσας, να αξιοποιήσει τον Εθνικό μας πλούτο έχοντας ως γνώμονα και μοναδικό μέλημα το κοινό συμφέρον δεν εκπλήσσει πια κανέναν. Για ακόμη μια φορά η «εύκολη λύση» των ιδιωτών επενδυτών που θα σώσουν την κατάσταση, προτάσσεται ως η μοναδική απάντηση στο αδιέξοδο.
ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ! Δεν είναι έτσι ή τουλάχιστον δεν είναι πάντα έτσι, υπάρχουν αντιπροτάσεις στη δική σας «καταστροφική πανάκεια»!
Μια τέτοια άλλη πρόταση, είναι και αυτή που μέσα από αυτό το βήμα σας παραθέτω. Μπορεί να χαρακτηριστεί αφελής, ρομαντική, ουτοπική ή ακόμα χειρότερα από τους παντογνώστες τεχνοκράτες των κομμάτων ως παιδική, παρόλα αυτά αισθάνομαι χρέος να το κάνω γιατί βαρέθηκα, για να μην πω κάτι χειρότερο, να παίρνονται αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας χωρίς να μας ρωτούν καν και απλώς να μας τις ανακοινώνουν.
Πιστεύω λοιπόν πως το πανέμορφο αυτό κομμάτι της πιερικής γης, θα μπορούσε χωρίς μεγάλο επενδυτικό και οικονομικό κόστος να γίνει σημείο παγκόσμιας αναφοράς.
ΠΩΣ;
Με τη δημιουργία και λειτουργία μια σύγχρονης κατασκήνωσης με τις απαραίτητες υποδομές για να λειτουργεί όλο τον χρόνο, αποκλειστικά για παιδιά και άτομα με αναπηρίες.
Δεν αναφέρομαι σε μια κατάσταση που θα εξυπηρετεί ανάγκες αυτής της κοινωνικής ομάδας σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο μόνο, αλλά για μια επένδυση που με τους κατάλληλους χειρισμούς θα μπορούσε να γίνει κέντρο παροχής υπηρεσιών για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα από όλο τον κόσμο.
Το σχέδιο δεν είναι ανέφικτο, ακόμα και τώρα μέσα σε αυτήν τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνουμε και τα οφέλη της θα ήταν πολλαπλά και πολυδιάστατα.
Γιατί τώρα αυτή η λύση, με ποιόν τρόπο θα γίνει και ποια τα συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με άλλες, είναι αδύνατο να αναλυθούν λεπτομερώς μέσα από το παρόν άρθρο. Μπορώ όμως να μιλήσω με σιγουριά πως πρόκειται για μια πρόταση που εμπεριέχει καινοτομία, πρωτοτυπία και μοναδικότητα που θα μπορούσε να επιφέρει ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας, να ενισχύσει το προνοιακό και κοινωνικό προφίλ της χώρας μας διεθνώς, να διατηρήσει τον δημόσιο χαρακτήρα της περιουσίας μας, να διαφημιστεί θετικά η Πιερία μας στην παγκόσμια κοινότητα και κυρίως να αποδείξει πως η ιδιωτικοποίηση και το ανεξέλεγκτο ξεπούλημα δεν είναι η μόνη λύση στην οικονομική κρίση.
Ξέρω πως το ποιο πιθανόν είναι να μην γίνει ποτέ, γιατί στις δύσκολες καταστάσεις συνήθως προτείνονται και εφαρμόζονται οι εύκολες λύσεις. Ακόμα δεν πιστεύω να γίνει ποτέ, γιατί δεν συνηθίζεται οι πολιτικοί να ακούν και να συμβουλεύονται εμάς τους απλούς πολίτες για οποιοδήποτε ζήτημα.
Τέλος δεν πιστεύω πως θα γίνει ποτέ γιατί δυστυχώς δεν ζω στην Δανία, την Φιλανδία, την Γερμανία κ.λ.π. αλλά στην δύσμοιρη Ελλάδα μας των άξιων πολιτών της και των ανάξιων ηγετών της.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Δημήτρης Κουμπατσιάρης
