Τριάντα χρόνια μετά οι φόβοι του Ελύτη βγαίνουν αληθινοί. Ο κίνδυνος να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της Ελλάδας βγαίνει αληθινός γιατί πράγματι οι αξίες του μεγέθους και της ποσότητας κυρίευσαν τις σκέψεις και τις πράξεις της εξουσίας και του λαού και περιθωριοποίησαν τις αξίες της ευγένειας και της ποιότητας.
Τριάντα χρόνια μετά, οι ίδιες αλλοτριωτικές νοοτροπίες, σε ένα πλέον κυρίαρχο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο, δείχνουν να καταφέρνουν τη χαριστική βολή σε αυτό που ο Ελύτης εννοεί «Ελληνικότητα». Και αυτό γίνεται με τη συμμετοχή όχι μόνο του...
αλλοτριωμένου πλέγματος λαού και πολιτικής εξουσίας αλλά και της πλειοψηφίας του πνευματικού κόσμου της χώρας. Ο Έλληνας αποκόβεται από τις ιδεολογικές του ρίζες και χάνει την ταυτότητα του.
Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η ατομική διάσωση δεν είναι θέμα μόνο οικονομικής φύσης αλλά κυρίως έχει να κάνει με τη διάσωση, την προβολή και την εφαρμογή των θετικών αυτών αξιών στις οποίες αναφέρεται ο Ελύτης και οι οποίες συνθέτουν το στίγμα της «Ελληνικότητας» στο πέρασμα των αιώνων.
Όπως έγραφε στο «AD LIBITUM»: «συ ο μικρός / να τα βάλεις με τα φυσικά φαινόμενα / μεγεθυμένος μόνο από τη σκέψη».
