Απ΄ όλα τα όρη που παρεπιδημούσαν οι μούσες, τα Πιέρια φαίνεται ότι τους ταιριάζουν περισσότερο, γιατί αυτά τα ξωτικά της μουσικής, δεν μπορεί παρά να περιπλανιόνταν ανάμεσα στις τόσες χαρακτηριστικές νότες αυτών των βουνών, που αποτελούν το πιο γοητευτικό μπαλκόνι απέναντι στον θρόνο του πατέρα τους, και πατέρα των θεών και των ανθρώπων, του Δία.
Το Παλιό Ελατοχώρι, αριστερά του δρόμου, είναι ένας ατμοσφαιρικός παραδοσιακός οικισμός, ενώ το νέο Ελατοχώρι ένα σύγχρονο χειμωνιάτικο θέρετρο με απίστευτη θέα. Διαλέγετε και παίρνετε. Πιστεύουμε όμως ότι θα διαλέξετε και τα δύο, αφού το ένα συμπληρώνει το άλλο και τα δύο μαζί δημιουργούν μια πλήρη ενότητα, ικανοποιητική για κάθε επιθυμία.
Οι ήχοι στο Παλιό Ελατοχώρι είναι η μελωδία της φύσης. Στην πλατεία με τη μεγάλη καρυδιά, τα ξερά καρύδια πέφτουν στο πλακόστρωτο με έναν μονότονα ωραίο ήχο. Προηγείται το σφύριγμα του αγέρα στα κλαδιά και μετά το «τακ» των καρυδιών. Περπατάτε στο δρόμο με τις ταβέρνες και τραβάτε ανάμεσα στα παλιά, πετρόκτιστα, σπίτια για τη ρεματιά. Κάπου υπάρχει η πινακίδα προς τον αναστυλωμένο νερόμυλο. Τώρα ακούγεται η ροή του γάργαρου νερού από τους τρεις κρουνούς της βρύσης στο κέντρο του χωριού. Αν είναι πρωί, οι δροσοσταλίδες λάμπουν πάνω στα κόκκινα μήλα και καμιά φορά όταν γυρίσετε την πλάτη για να συνεχίσετε το δρόμο σας, ακούτε τους γλυκούς καρπούς να ταράζουν τη χειμερινή ησυχία της φύσης με την ελεύθερη πτώση τους. Αυτή η ησυχία γίνεται τέλεια κάτω στη ρεματιά, όταν συνηθίζετε τον ρουν του νερού και ξεχωρίζετε ακόμη και το σύρσιμο της καφέ και κίτρινης σαύρας πάνω στα υγρά φύλλα.
Το Παλιό Ελατοχώρι, αριστερά του δρόμου, είναι ένας ατμοσφαιρικός παραδοσιακός οικισμός, ενώ το νέο Ελατοχώρι ένα σύγχρονο χειμωνιάτικο θέρετρο με απίστευτη θέα. Διαλέγετε και παίρνετε. Πιστεύουμε όμως ότι θα διαλέξετε και τα δύο, αφού το ένα συμπληρώνει το άλλο και τα δύο μαζί δημιουργούν μια πλήρη ενότητα, ικανοποιητική για κάθε επιθυμία.
Οι ήχοι στο Παλιό Ελατοχώρι είναι η μελωδία της φύσης. Στην πλατεία με τη μεγάλη καρυδιά, τα ξερά καρύδια πέφτουν στο πλακόστρωτο με έναν μονότονα ωραίο ήχο. Προηγείται το σφύριγμα του αγέρα στα κλαδιά και μετά το «τακ» των καρυδιών. Περπατάτε στο δρόμο με τις ταβέρνες και τραβάτε ανάμεσα στα παλιά, πετρόκτιστα, σπίτια για τη ρεματιά. Κάπου υπάρχει η πινακίδα προς τον αναστυλωμένο νερόμυλο. Τώρα ακούγεται η ροή του γάργαρου νερού από τους τρεις κρουνούς της βρύσης στο κέντρο του χωριού. Αν είναι πρωί, οι δροσοσταλίδες λάμπουν πάνω στα κόκκινα μήλα και καμιά φορά όταν γυρίσετε την πλάτη για να συνεχίσετε το δρόμο σας, ακούτε τους γλυκούς καρπούς να ταράζουν τη χειμερινή ησυχία της φύσης με την ελεύθερη πτώση τους. Αυτή η ησυχία γίνεται τέλεια κάτω στη ρεματιά, όταν συνηθίζετε τον ρουν του νερού και ξεχωρίζετε ακόμη και το σύρσιμο της καφέ και κίτρινης σαύρας πάνω στα υγρά φύλλα.
● Κείμενο του δημοσιογράφου της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» Νίκου Μαστροπαύλου, τακτικού επισκέπτη στην Πιερία, στο site: www.taxidiblog.blogspot.com/
