ΒΙΑ: Η μεγαλύτερη μάστιγα του αθλητισμού...

 Του Κώστα Σορώτου – προπονητή του Πιερικού Αρχελάου

 

Τον τελευταίο καιρό είδαμε κάποια πολύ «ωραία» πράγματα που έγιναν σε αθλητικούς χώρους η με αφορμή αθλητικά γεγονότα που είμαι σίγουρος ότι για πολλοστή φορά προβλημάτισαν, στενοχώρησαν και εξόργισαν κάθε άνθρωπο που αγαπάει τον αθλητισμό πραγματικά.

Πόλεις διαλύθηκαν στο πέρασμα οργανωμένων στρατών, κεφάλια άνοιξαν από γυάλινα ποτήρια που εκτόξευσαν άνθρωποι που είχαν το δικαίωμα εισόδου σε παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών, το ιστορικό θέατρο τέχνης του Κάρολου Κουν έγινε καλοκαιρινό για μια « απαγορευμένη» λέξη που είχε ο τίτλος του έργου που έπαιζε, αγωνιστικοί χώροι έγιναν πεδία συγκρούσεων οπαδών με την αστυνομία, διαιτητές να προπηλακίζονται και άλλα πολλά.

Γεγονότα που για μια ακόμη φορά ανέδειξαν το πρόβλημα της βίας και που κάνουν επιτακτική την ανάγκη να αντιμετωπιστούν επιτέλους αποτελεσματικά. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και αποτελεί πολύ μεγάλο πρόβλημα, όχι μόνο αθλητικό, αλλά και κοινωνικό και έχουμε μια πολιτεία που όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση αλλά δίνει την εντύπωση ότι η κατάσταση αυτή την
εξυπηρετεί……

Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι, από όποιο μετερίζι και αν υπηρετούμε τον αθλητισμό, ότι η τυφλή βία είναι τεράστιο πρόβλημα αφού η βασικότερή της συνέπεια είναι η απομάκρυνση των υγειών φιλάθλων από τα γήπεδα με αποτέλεσμα και οι οικονομικές συνέπειες να είναι τεράστιες αφού κανείς σκεπτόμενος επιχειρηματίας δεν θέλει να επενδύσει σε ένα άρρωστο περιβάλλον απευθυνόμενος σε αρρωστημένους εγκεφάλους.

Άλλη οικονομική συνέπεια είναι τα υπέρογκα ποσά που διατίθενται από το Ελληνικό κράτος για την ασφαλή διεξαγωγή αγώνων ειδικά μεταξύ μεγάλων συλλόγων της χώρας όπου χιλιάδες αστυνομικοί είναι στο πόδι, με το αζημίωτο φυσικά. Εκτός των οικονομικών συνεπειών το πρόβλημα είναι και αγωνιστικό, αφού ποτέ δεν θα κάνουμε καλές ομάδες όσο οι ομάδες απευθύνονται σε άρρωστο ακροατήριο. Ζηλεύω όταν βλέπω είτε μπάσκετ, είτε ποδόσφαιρο στις ευρωπαϊκές χώρες και οι κάμερες εστιάζουν στις εξέδρες και βλέπω κανονικούς ανθρώπους να είναι στις εξέδρες, σε αντίθεση με τα δικά μας γήπεδα που οι εξέδρες τους θυμίζουν χώρο ψυχιατρικού ιδρύματος με διάφορους αλλόφρονες τύπους με τα μάτια γεμάτα κακία, έτοιμους να κατασπαράξουν τους εχθρούς, να βομβαρδίσουν τους αντιπάλους με ότι πυρομαχικά έχουν στα χέρια τους, να θίξουν ότι ιερό και όσιο έχει ο κάθε άνθρωπος γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η βία δεν είναι μόνο σωματική αλλά είναι και λεκτική που πολλές φορές είναι πολύ πιο σκληρή από τη σωματική.

Τρομερό είναι δε ότι πολλές φορές αυτή η ασύστολη λεκτική βία βαφτίζεται από τους περιγραφικούς ως « καταπληκτική ατμόσφαιρα» …… τι να πει κανείς;

Οι αιτίες της γηπεδικής βίας είναι πολλές. Είναι κοινωνικοί λόγοι που θέλουν πολύ κουβέντα και ίσως, με κάποια άλλη ευκαιρία ασχοληθούμε αναλυτικότερα αφού σε κάθε κράτος συμφέρει να έχει έναν αποβλακωμένο και φανατισμένο με δευτερεύοντα
πράγματα λαό, παρά να ασχολείται με αυτά που η κάθε εξουσία θέλει να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

Άλλη αιτία είναι η παντελής έλλειψη αθλητικής παιδείας και αθλητικής κουλτούρας και επείγει, κατά τη γνώμη μου, η είσοδος του μαθήματος της αθλητικής παιδείας στα σχολεία, έτσι ώστε η επόμενη γενιά φιλάθλων και οπαδών να είναι πολύ καλύτερη και πιο πολιτισμένη από την ήδη υπάρχουσα.

Επόμενη αιτία είναι η παντελής ατιμωρησία των φυσικών αλλά και ηθικών αυτουργών παρανόμων ενεργειών. Δεν μπορεί τα γήπεδα να είναι άντρα ποινικών αδικημάτων που μένουν προκλητικά ατιμώρητα και που η αστυνομία δεν κάνει το καθήκον της, δεν κάνει αυτό για το οποίο στο κάτω - κάτω υπάρχει και που είναι ο ρόλος της και που όταν το κάνει λοιδορείται και εξυβρίζεται όχι μόνο από όλο το γήπεδο, αλλά και από τις διοικήσεις των εμπλεκομένων σωματείων που για αυτές ποτέ δεν φταίνε οι χουλιγκάνοι τους,  αλλά πάντα όλοι οι άλλοι, εκτός από αυτούς.

Μα ήθελα να ήξερα τόσο αιχμάλωτοι είναι αυτών των τύπων, η τόσο ανόητοι είναι να μην καταλαβαίνουν ότι τελικά αυτοί οι ίδιοι που με τόση ευκολία καλύπτουν και αθωώνουν αργά η γρήγορα, θα στραφούν και εναντίον τους με την ίδια ορμή και βαναυσότητα στο πρώτο στραβό αποτέλεσμα;

Άλλη αιτία είναι η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής από όλους τους εμπλεκόμενους στον αθλητισμό. Πάντα οι άλλοι φταίνε, ποτέ εμείς. Πάντα όταν οι δικοί μας κάνουν τις αλητείες τις βαφτίζουμε μαγκιές και καμαρώνουμε, όταν τις κάνουν οι άλλοι είναι τραμπουκισμοί και κόλαση…..

Προπονητές και παίκτες θα αποθεώσουν πάντα τον υπέροχο κόσμο, τον 6ο η τον 12ο παίκτη τους και ας έχουν κάνει την οποιαδήποτε βαναυσότητα απέναντι στους αντιπάλους τους, δίνοντας τους τη νομιμοποίηση να το επαναλάβουν με καμάρι και την επόμενη φορά χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι νομιμοποιούν και τον αντίπαλο στρατό να κάνει τα ίδια με θύματα αυτή τη φορά τους ίδιους.

Παράγοντες που θεωρούν ύψιστο καθήκον να δημιουργήσουν συνθήκες ζούγκλας στο εντός έδρας παιχνίδι για να κερδίσουν το παιχνίδι, αφού έχουμε έναν αθλητισμό που το αποτέλεσμα είναι το αποκλειστικό ζητούμενο για την «καταξίωσή» τους και που μετά θα πηγαίνουν στο καφενείο να περηφανεύονται και να ψηλώνουν 2-3 πόντους.

Διαιτητές που  μπαίνουν σε ένα γήπεδο όχι για να απονείμουν δικαιοσύνη,  αλλά για να εκπληρώσουν υποχρεώσεις και για να καθορίσουν καριέρες, τις δικές τους, των ημετέρων και των…..άλλων, των παρακατιανών.

Δημοσιογράφοι που αφού με πρωτοσέλιδα ντροπής και αλητείας εξάπτουν τα πιο άγρια ένστικτα των οπαδών και τους στέλνουν σε μάχες ντοπαρισμένους και τυφλωμένους με άγριο φανατισμό, μετά όταν γίνει το κακό το παίζουν εισαγγελείς και κριτές των πάντων ξεχνώντας τις δικές τους βαριές ευθύνες.

Άλλη αιτία είναι ότι το Ελληνικό οπαδικό κίνημα δεν αγαπάει τις ομάδες τους, αγαπάει μόνο τη ΝΙΚΗ και όποιος λέει το αντίθετο είναι ψεύτης. Ο Έλληνας οπαδός δεν αγαπάει τη προσπάθεια, τα πρόσωπα που απαρτίζουν την ομάδα του, αγαπάει παθολογικά μόνο τη νίκη και όταν δεν έρχεται αυτή,  θεωρεί ως καθήκον του και υποχρέωση του να κάνει την οποιαδήποτε ασχήμια για να δείξει ότι μόνο αυτός αγαπάει την ομάδα και όχι οι προδότες παίκτες, προπονητές και παράγοντες.

Αυτές είναι οι αιτίες, κατά τη γνώμη μου και αυτό που έχω να κάνω πρώτα από όλα είναι να προσέχω την ατομική μου συμπεριφορά και σαν προπονητής, όπου κάποιες φόρες έχω κάνει και εγώ τις ανοησίες μου και θα πρέπει να ελέγχω τον εαυτό μου για να μπορώ και να δικαιούμαι να υποδεικνύω και στους άλλους τι να κάνουν και σαν φίλαθλος που ευτυχώς εκεί είμαι αρκετά καλύτερος……

Η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην εξάλειψη όσων περισσότερων αιτιών γίνεται από τις προαναφερθείσες. Ότι από τα παραπάνω εξαφανίζεται η τουλάχιστον περιορίζεται τόσο πιο ανθρώπινα θα είναι τα ελληνικά γήπεδα.

Τελειώνοντας επαναλαμβάνω ότι η βία δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και λεκτική που είπαμε ότι είναι εξίσου επώδυνη. Έτσι και εγώ σαν οπαδός του Ολυμπιακού αισθάνομαι περήφανος όταν ακούω τον ύμνο της ομάδας η το καταπληκτικό σύνθημα « είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό, όπου πας  εσύ θα είμαι πάντα εδώ να σου τραγουδώ….», ενώ όταν ακούω για τις μανάδες των παναθηναϊκών, βρισιές για τη Μακεδονία και κάθε άλλου είδους αθλιότητα ομολογώ ότι ντρέπομαι και αηδιάζω…..

Αυτά για αυτή την εβδομάδα και εύχομαι να έχουμε έναν καλύτερο αθλητισμό, έναν αθλητισμό που αξίζει στη χώρα που έδωσε τον πολιτισμό στην ανθρωπότητα και όχι αυτόν που αξίζει δυστυχώς στους νεοέλληνες…