Του Αργύρη Ολοκτσίδη
Στο ζωικό βασίλειο πολλά είναι τα ζώα
άλλα είναι παμπόνηρα κι άλλα είναι αθώα.
Άλλα τρώνε αφρόκρεμες κι άλλα τρώνε σαπίλες
άλλα ζούνε σ' υπόγεια κι άλλα ζούνε σε βίλες.
M' απ' όλα πιο αχόρταγα τα τρωκτικά μασάνε
όπου δούνε φαγώσιμο απάνω του ορμάνε.
Έχουν νύχια για σκάψιμο, έχουνε και κοπτήρες
έχουν γλώσσα για γλείψιμο, έχουν και μασητήρες.
Σκάβουν, δαγκώνουν, γλείφουνε, κόβουνε, ροκανίζουν
τρύπες ανοίγουνε παντού κι όλα τα αφανίζουν.
Τρώνε χαβιάρι κι αστακό, τρώνε και μαρμελάδα
τρώνε σπίτια κι οικόπεδα, τρώνε και την Ελλάδα.
Τρυπώνουνε σε εκκλησιές, τρυπώνουν σε υπουργεία
τρυπώνουνε σε τράπεζες και σε νοσοκομεία.
Ούτε τους νόμους σέβονται, τους κάνουνε κουρέλια
κι ενίοτε τους γράφουνε ανάμεσα στα σκέλια.
Διότι εκεί, στ' απόκρυφα, κάτω απ' την ουρά τους
φυλάσσουνε, τα τρωκτικά, τα όσια και ιερά τους.
Εκεί είναι η δόξα τους, εκεί και η τιμή τους
εκεί 'ναι η ταυτότητα, εκεί και τ' ΑΦΜ τους.
Στα οχήματά τους, τα κομψά, οι κυβισμοί χιλιάδες
βολτάρουν και με κότερα σε Ιόνιο και Κυκλάδες.
Χαίρουνε υπολήψεως παντού, σ' όλη τη χώρα
κι έχουν και ελικόπτερο για την... κακιά την ώρα.
Βγαίνουν στην τηλεόραση σεμνά και με ευθύνη
μιλάνε για ισότητα και για δικαιοσύνη.
Με θέρμη υπερασπίζονται των ταπεινών τα δίκια
κι αποτελούνε πρότυπο για τα μικρά ποντίκια.
ΚΙ εγώ, που 'μαι μικρούλικο ποντίκι, το καημένο
έχω ένα όνειρο, βαθειά, μες την ψυχή κρυμμένο.
Ένα μεγάλο τρωκτικό κάποια μέρα να γίνω
και στων κορόιδων την υγειά να τρώω και να πίνω.
Αργύρης Ολοκτσίδης
