Εκδήλωση – Ομιλία
« Οι σχέσεις του μαθητή με το γονέα στο σύγχρονο και απαιτητικό σχολείο »
Με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, του Διευθυντή και του Συλλόγου Διδασκόντων του 14ου Δημοτικού Σχολείου Κατερίνης, πραγματοποιήθηκε στο σχολείο εκδήλωση – ομιλία από τον Παιδοψυχίατρο κ. Σιδηρόπουλο Χαράλαμπο με θέμα:
«Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ, ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ»
Την εκδήλωση παρακολούθησαν με ενδιαφέρον πολλοί γονείς οι οποίοι μετά το τέλος της ομιλίας συμμετείχαν στη συζήτηση που ακολούθησε. Στην ομιλία του, ο κ. Σιδηρόπουλος σημείωσε:
Η σχολική ηλικία σημαδεύει τη ζωή του παιδιού και της οικογένειας. Με την τακτική παρακολούθηση του σχολείου, αρχίζει δια βίου για τον άνθρωπο ένα πρόγραμμα καθημερινών υποχρεώσεων έξω από τον οικείο χώρο της οικογένειας. Το παιδί καλείται να προσαρμοσθεί με άλλους ανθρώπους, στις ακαδημαϊκές απαιτήσεις, σε κοινωνικές αξίες. Αυτή η διαδικασία συμβάλει στην ωριμότητά του και το παιδί έχει εγγενείς δυνάμεις προς μια τέτοια εξέλιξη:
Μέχρι την ηλικία των 5 χρόνων ο εγκέφαλος φθάνει στο 90% της ανάπτυξής του. Η ωρίμανση του νευρικού συστήματος οδηγεί περαιτέρω στην ανάπτυξη της νοημοσύνης του παιδιού και στην Ενεργητική Νοημοσύνη (Piaget).
Μέχρι 7 χρονών ολοκληρώνεται η λεπτή Κινητικότητα, απαραίτητη για την γραφή, ζωγραφική.
Από την ηλικία των 6/7 χρόνων το παιδί σταδιακά αποκτά Ακαδημαϊκές γνώσεις (κατανοεί π.χ. φυσικά μεγέθη: διατήρηση της ύλης – 7/8 χρονών, την έννοια του χρόνου – 7/8 χρονών, την έννοια της ταχύτητας, του αριθμού και των αριθμητικών πράξεων κλπ.)
Η σχολική ηλικία είναι η περίοδος της «Εργατικότητας ενάντια στην κατωτερότητα» (Erikson).
Η Ηθική του γίνεται αυτόνομη και δεν ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τους άλλους.
Το Σθένος του αναπτύσσεται στις διακοπές (Τσέγκος).
Το σχολείο εκφράζει αξίες, στάσεις και σκοπούς της κοινωνίας και επηρεάζει ουσιαστικά το παιδί. Στο σχολείο πρωτοσυναντά την πολυπλοκότητα του κοινωνικού συνόλου. Το σχολείο δεν είναι φορέας μόνο γνώσεων και δεξιοτήτων αλλά ένα πεδίο δράσης όπου το παιδί συνθέτει τις δυνάμεις του με τη φιλοσοφία ζωής της οικογένειας και τις απαιτήσεις των άλλων συνανθρώπων. Το να είναι κάποιος δάσκαλος είναι απαιτητικό λειτούργημα. Ο δάσκαλος οφείλει να έχει προσδοκίες από τη σχολική τάξη έτσι ώστε το παιδί να αποδώσει τα βέλτιστα και μέγιστα των ικανοτήτων του. Το δε παιδί χρειάζεται να είναι έτοιμο (νοητική ικανότητα και νοητική συμπεριφορά) για να ανταποκριθεί στο περιβάλλον και τις απαιτήσεις του σχολείου: εδώ δημιουργεί και νιώθει την Αξία του εαυτού του, συνεργάζεται με τους άλλους και αντλεί Ικανοποίηση ζωής, επιτυγχάνεται ο αποχωρισμός από την οικογένεια και εξελίσσεται η Αυτονομία του, συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες και σταθεροποιείται η Κοινωνικότητά του, δέχεται κανόνες και νόμους και διαμορφώνει την Ηθική του κλπ. Όλα αυτά συμβάλλουν στον σχηματισμό της Ταυτότητας του παιδιού.
Στην σχολική εκπαίδευση του παιδιού σημαντικό ρόλο παίζουν οι απόψεις και οι προσδοκίες των γονιών. Η κύρια επιδίωξη των γονιών είναι τα παιδιά τους να μεγαλώσουν πετυχημένα. Πως θα γίνει όμως αυτό; Η τρέχουσα γενιά των παιδιών είναι η γενιά του «πάρ’ τα όλα» και «κάν’ τα όλα». Στις δυτικές κοινωνίες η άρνηση να υποβάλλεις το παιδί σε υπερεντατικό πρόγραμμα (σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες) ισοδυναμεί με κακοποίηση. Συχνά οι γονείς επηρεάζονται αρνητικά από το κοινωνικό γίγνεσθαι και χάνουν τον Κοινό Νου: το σχολείο είναι ευθύνη του παιδιού. Οι επιδιώξεις της οικογένειας δεν είναι μόνο η γνώση και η επίγνωση αλλά, σε σημαντικό βαθμό, και η αναψυχή, το γέλιο, η χαρά, οι επετειακοί εορτασμοί κι όχι η σοβαροφάνεια και οι καταθλίβουσες φάτσες.
« Οι σχέσεις του μαθητή με το γονέα στο σύγχρονο και απαιτητικό σχολείο »
Με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, του Διευθυντή και του Συλλόγου Διδασκόντων του 14ου Δημοτικού Σχολείου Κατερίνης, πραγματοποιήθηκε στο σχολείο εκδήλωση – ομιλία από τον Παιδοψυχίατρο κ. Σιδηρόπουλο Χαράλαμπο με θέμα:
«Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ, ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ»
Την εκδήλωση παρακολούθησαν με ενδιαφέρον πολλοί γονείς οι οποίοι μετά το τέλος της ομιλίας συμμετείχαν στη συζήτηση που ακολούθησε. Στην ομιλία του, ο κ. Σιδηρόπουλος σημείωσε:
Η σχολική ηλικία σημαδεύει τη ζωή του παιδιού και της οικογένειας. Με την τακτική παρακολούθηση του σχολείου, αρχίζει δια βίου για τον άνθρωπο ένα πρόγραμμα καθημερινών υποχρεώσεων έξω από τον οικείο χώρο της οικογένειας. Το παιδί καλείται να προσαρμοσθεί με άλλους ανθρώπους, στις ακαδημαϊκές απαιτήσεις, σε κοινωνικές αξίες. Αυτή η διαδικασία συμβάλει στην ωριμότητά του και το παιδί έχει εγγενείς δυνάμεις προς μια τέτοια εξέλιξη:
Μέχρι την ηλικία των 5 χρόνων ο εγκέφαλος φθάνει στο 90% της ανάπτυξής του. Η ωρίμανση του νευρικού συστήματος οδηγεί περαιτέρω στην ανάπτυξη της νοημοσύνης του παιδιού και στην Ενεργητική Νοημοσύνη (Piaget).
Μέχρι 7 χρονών ολοκληρώνεται η λεπτή Κινητικότητα, απαραίτητη για την γραφή, ζωγραφική.
Από την ηλικία των 6/7 χρόνων το παιδί σταδιακά αποκτά Ακαδημαϊκές γνώσεις (κατανοεί π.χ. φυσικά μεγέθη: διατήρηση της ύλης – 7/8 χρονών, την έννοια του χρόνου – 7/8 χρονών, την έννοια της ταχύτητας, του αριθμού και των αριθμητικών πράξεων κλπ.)
Η σχολική ηλικία είναι η περίοδος της «Εργατικότητας ενάντια στην κατωτερότητα» (Erikson).
Η Ηθική του γίνεται αυτόνομη και δεν ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τους άλλους.
Το Σθένος του αναπτύσσεται στις διακοπές (Τσέγκος).
Το σχολείο εκφράζει αξίες, στάσεις και σκοπούς της κοινωνίας και επηρεάζει ουσιαστικά το παιδί. Στο σχολείο πρωτοσυναντά την πολυπλοκότητα του κοινωνικού συνόλου. Το σχολείο δεν είναι φορέας μόνο γνώσεων και δεξιοτήτων αλλά ένα πεδίο δράσης όπου το παιδί συνθέτει τις δυνάμεις του με τη φιλοσοφία ζωής της οικογένειας και τις απαιτήσεις των άλλων συνανθρώπων. Το να είναι κάποιος δάσκαλος είναι απαιτητικό λειτούργημα. Ο δάσκαλος οφείλει να έχει προσδοκίες από τη σχολική τάξη έτσι ώστε το παιδί να αποδώσει τα βέλτιστα και μέγιστα των ικανοτήτων του. Το δε παιδί χρειάζεται να είναι έτοιμο (νοητική ικανότητα και νοητική συμπεριφορά) για να ανταποκριθεί στο περιβάλλον και τις απαιτήσεις του σχολείου: εδώ δημιουργεί και νιώθει την Αξία του εαυτού του, συνεργάζεται με τους άλλους και αντλεί Ικανοποίηση ζωής, επιτυγχάνεται ο αποχωρισμός από την οικογένεια και εξελίσσεται η Αυτονομία του, συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες και σταθεροποιείται η Κοινωνικότητά του, δέχεται κανόνες και νόμους και διαμορφώνει την Ηθική του κλπ. Όλα αυτά συμβάλλουν στον σχηματισμό της Ταυτότητας του παιδιού.
Στην σχολική εκπαίδευση του παιδιού σημαντικό ρόλο παίζουν οι απόψεις και οι προσδοκίες των γονιών. Η κύρια επιδίωξη των γονιών είναι τα παιδιά τους να μεγαλώσουν πετυχημένα. Πως θα γίνει όμως αυτό; Η τρέχουσα γενιά των παιδιών είναι η γενιά του «πάρ’ τα όλα» και «κάν’ τα όλα». Στις δυτικές κοινωνίες η άρνηση να υποβάλλεις το παιδί σε υπερεντατικό πρόγραμμα (σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες) ισοδυναμεί με κακοποίηση. Συχνά οι γονείς επηρεάζονται αρνητικά από το κοινωνικό γίγνεσθαι και χάνουν τον Κοινό Νου: το σχολείο είναι ευθύνη του παιδιού. Οι επιδιώξεις της οικογένειας δεν είναι μόνο η γνώση και η επίγνωση αλλά, σε σημαντικό βαθμό, και η αναψυχή, το γέλιο, η χαρά, οι επετειακοί εορτασμοί κι όχι η σοβαροφάνεια και οι καταθλίβουσες φάτσες.
