¨Ηρθε και ο Μάρτιος. Αλλά συνήθως ο "Μάρτς είναι γδάρτς..."
Πάρης
Μάρτς γδάρτς κι κακὸς παλουκουκάφτς
Ὅλ' οἱ νοικουκύρδις παλιὰ στὰ χουργιά μας ἔβαναν στ' ἀμπάργια τς κι στοὺ κατώη, ὅσα τς χρειάζουνταν, γιὰ νὰ βγάλν τοὺ χειμῶνα μὶ τ' φαμπλιά τς. Αὐτάϊας ἦταν τ' ἀλεύρ' γιὰ τοὺ ψουμί, τὰ τουρσιά, τὰ λάπατα σὶ βαμπακιρνὸ τσιουβάλ', τὰ τραχανάδγια σὶ πανίσιου σακκί, γιὰ νὰ παίρ' ἀέρα κι νὰ μὴ μουχλιάσ', τὰ φασούλια, ἡ φακῆ, οἱ βαμποῦλις, τοὺ τυρί, τοὺ ξινουτέρ', ἡ λίγδα κι ἄλλα γιὰ 'ν οἰκουγένεια. Ἀποθήκιβαν κι ζουτρουφίις γιὰ τὰ ζουντανά τς. Ἔβαναν κλαδαριές, ἄχυρου, κθαριά, καλαμκόφυλλα, χουρτάργια, γιουντζέδγια, κι ἄλλα. Ἦρθι μνιὰ φουρὰ ἕνας Μουκριώτς στοὺ χουργιό μας, Φλιβάρ' κιρό, κι ντάβζι ἄχυρου. Κι ἡ ἄλλους τοὺν εἶπι νὰ πααίν' κι νὰ τοὺν φέρ' ἕναν τζίτζικα κι ὕστιρα θὰ τοὺν ἔδουνι...
Ὅσου ὅμους κι ἂν ἀπουθήκιβαν, καμπόσ' δὲν τὰ κατάφιρναν νὰ βγάλν τοὺ χειμώνα κι κα' τοὺ Μάρτ' ἀρχινοῦσαν νὰ λιέν' τοὺν ἕνα κι τοὺν ἄλλου νὰ τς δώσν ὅ,τ' κι ἀντί. Γιατιαὐτὸ εἶπαν τοὺ Μάρτ' γδάρτ'.
Μέσα στς ἱτοιμασίις γιὰ τοὺ χειμώνα ἦταν τὰ ξύλα γιὰ τ' σόπα, τὰ γκτζιούπχια γιὰ τοὺ τζιάκ' κι τὰ τσάκνα γιὰ τοὺ φούρνου. Ἴβλιπνις καμπόσ' ἀνηπρόκουπ' νὰ πααίν' μὶ τὰ χιόνια νὰ φέρν ξύλα ἢ τσάκνα ἀπ' τοὺ σμάρ' κι φαντάσ' τὶ κακουκάψιμου ἔφκιαναν τὰ τζιριμέθκα, ἀφοῦ ἦταν νουτζμένα! Ἄλλ' πάλι ἀντὶ νὰ πααίν' νὰ φέρν' ξύλα ἀπ' σιακάτ' χαλνοῦσαν καμνιὰ φράχτ' κι ἔκιγαν τὰ κιδρουπάλουκα. Ἀπουτιαυτὸ εἶπαν τοὺν Μάρτ' κι παλουκουκάφτ'. Ἔτσιας ἔβγαλαν κι 'μ παροιμία, "Μάρτς γδάρτς κι κακὸς παλουκουκάφτς".
