Η Μαλάμω με καμάρι, που μοσχοβολά θυμάρι, μεσ’ στους δρόμους της Αθήνας,έχει εννιά γι’ αυτήν ο μήνας, τα κουμπούρια γεμισμένα τα ‘χει πάντα κουμπωμένα, κι όλοι τρέχουν να τη δουν με καημό και τραγουδούν, ωωωω, ωωωω, Μαλάμω με τη φούρια σου βάρα τα κουμπούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου πανάθεμα τη φούρια σου, Μπαμ και Μπουμ οι κουμπουριές φυτεύεις βόλια στις καρδιές. Απαράτησε τα γίδια τα σιγκούνια, τα στολίδια στην Αθήνα μάνι-μάνι, έβανε κοντό φουστάνι, τα ......
κουμπούρια της γεμάτα τα κουνά π’ αναθέματα, τα κουνά και περπατάει κι όλη η Αθήνα τραγουδάει. Ρίχνει βόλια η ματιά της, η πλεξούδα η ξανθιά της, με τα φρύδια τα γραμμένα, τα κουμπούρια γεμισμένα, ξεχειλά δροσά και νιάτα, η Μαλάμω η χωριάτα, με λαχτάρα την κοιτάζουν, τραγουδούν κι αναστενάζουν, ωωωω, ωωωω Μαλάμω με τη φούρια σου...