Του Παναγιώτη Σαββίδη
Η πολιτική του μνημονίου από τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που στήριξε ο ΛΑ.Ο.Σ και επί της ουσίας συμφωνεί η Ν.Δ, αποτελεί ένα εργαλείο για τη προώθηση και εφαρμογή στρατηγικών επιλογών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο στη σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού. Πρόκειται για μέτρα προαποφασισμένα που έχουν συνδιαμορφωθεί τα τελευταία 20 χρόνια, από όλες τις αστικές κυβερνήσεις της Ε.Ε στα πλαίσια της απελευθέρωσης των αγορών βλ. συνθήκη του Μάαστριχτ.
Η όλη συζήτηση που αναπτύσσεται τους τελευταίους μήνες από διάφορα επιτελεία του αστικού πολιτικού συστήματος ( αστικό πολιτικό προσωπικό, αστικά ΜΜΕ, εκδοτικά συγκροτήματα ) έχουν στόχο να κάνουν το λαό συνένοχο, ανεκτικό και να δέχεται αδιαμαρτύρητα τον αντεργατικό, αντιλαϊκό Αρμαγεδδών που συνθλίβει τη ζωή του.
Σήμερα με την οικονομική καπιταλιστική κρίση βγαίνουν με το πιο βίαιο τρόπο όλες οι αντιθέσεις και αντιφάσεις του εκμεταλλευτικού αυτού συστήματος. Η πολιτική του διαχείριση, δυσκολεύει εξαιτίας της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια και της όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών για τα μερίδια της καπιταλιστικής αγοράς. Η ανάγκη τα συσσωρευμένα κεφάλαια που δεν επενδύθηκαν, να βρουν διέξοδο και νέα πεδία δράσης για μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των καπιταλιστών απαιτεί σήμερα καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων όπως και ένα κομμάτι του κεφαλαίου. Αυτό υπηρετεί σήμερα, η πολιτική του μνημονίου που δημιουργεί συνθήκες δουλειάς με όρους γαλέρας για τη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, γενικότερα του λαού μας. Αυτή η πολιτική είναι αναγκαία σήμερα για το σύστημα της πλουτοκρατίας και θα οδηγήσει το λαό σε ένα κυκεώνα μόνιμης φτώχειας, εξαθλίωσης, ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Από αυτή την άποψη πρέπει να πέσουν στο κενό οι τόνοι λάσπης και άθλιας προπαγάνδας που εκτοξεύουν καθημερινά δημοσιολόγοι σε διατεταγμένη υπηρεσία, αστικό πολιτικό προσωπικό για να αμβλύνουν τη δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση και οργή συγκαλύπτοντας παράλληλα τον χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης και με συκοφαντίες και ψεύδη «επιτίθενται» στο λαό ότι έχει ευθύνες για τη κρίση, ότι δήθεν δούλευε λιγότερο από ότι παρήγαγε, ότι οι μισθοί ήταν σε αναντιστοιχία με τον όγκο της παραγωγικότητας, ότι ζούσαμε με δανεικά της Ε.Ε. Όλα αυτά τα σαθρά επιχειρήματα πρέπει να βρουν απάντηση στους καθημερινούς εργατικούς, λαϊκούς αγώνες.
Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αποτελεί ανίατη ασθένεια από την οποία το σύστημα δεν μπορεί να απαλλαχθεί και στις σημερινές συνθήκες πλέον δεν μπορεί να διαχειριστεί. Σήμερα φαίνεται πιο διακριτά τα ξεπερασμένα ιστορικά όρια του καπιταλισμού για αυτό γίνεται πιο επιθετικός, αντιδραστικός στα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού γενικότερα. Όσα γιατροσόφια και να του δώσουν αυτό το σύστημα δεν γιατρεύεται παρά μόνο ανατρέπεται.
Ο λαός δεν πρέπει να χάνει άλλο πολύτιμο χρόνο, να μην αφήσει ο θυμός και η οργή του να εκτονώνονται σε αδιέξοδα κανάλια. Να γυρίσουν τη πλάτη τους σε νέα πολιτικά υποκείμενα, νέας κοπής που αναπτύσσουν έντονη «αντικαπιταλιστική», «υπερεπαναστατική» φρασεολογία όπως δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΚΟΕ, που σήμερα έχουν εξέχουσα θέση σε εκδοτικά συγκροτήματα και μίντια γιατί βάζουν πλάτη για την ανασύνθεση της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας. Προβάλλουν γραμμή ενσωμάτωσης και διαχείρισης του καπιταλισμού με αιτήματα όπως στάση πληρωμής του χρέους, έξοδος από την ΟΝΕ, επιστροφή στη δραχμή, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών. Είναι τόσο «αντικαπιταλιστές» που τα παραπάνω αιτήματα παλεύουν σήμερα στη χώρα μας και τμήματα της πλουτοκρατίας. Αποτελούν αποσπασματικά αιτήματα χωρίς να θίξουν το κύριο. Ποια τάξη είναι στην εξουσία, ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής, ποιος παράγει για ποιόν και για ποίο σκοπό.
Το σύνθημα « ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ» αναδεικνύει τη βασική διαχωριστική γραμμή και το πραγματικό δίλλημα που πρέπει να κρίνονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις και αυτό είναι: Ή ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ Ή ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ. Ο ένας είναι, ο δρόμος της πιο στυγνής εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της αδυσώπητης κερδοφορίας του κεφαλαίου, με θύματα τους παραγωγούς του πλούτου, την εργατική τάξη, το λαό και ο άλλος είναι ο δρόμος της λαϊκής προοπτικής, που ο λαός θα κάνει κουμάντο σαν ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής με κριτήριο την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων κοινωνικών λαϊκών αναγκών. Αυτός είναι ο μονόδρομος για το λαό για μια ζωή με προκοπή και αξιοπρέπεια και μόνο σε αυτόν τον αγώνα θα πιάσουν τόπο οι θυσίες του λαού. Είναι ο δρόμος που αμφισβητεί τη στρατηγική της κερδοφορίας των μονοπωλίων, οξύνει τη ταξική πάλη για έναν νικηφόρο αγώνα που θα κάνει το λαό κυρίαρχο στην εξουσία, θα οργανώσει λαϊκή οικονομία, θα αλλάξει το σκοπό της παραγωγής με κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό κοινωνικό έλεγχο.
Αυτή η προοπτική αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα και θα είναι απόρροια σκληρών εργατικών λαϊκών αγώνων, ταξικών αναμετρήσεων. Με τα φύτρα της λαϊκής αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης να μπούμε τώρα όλοι στον αγώνα, να ανεβάσουμε τον βαθμό της λαϊκής οργάνωσης για να φυσήξει αέρας λαϊκής αισιοδοξίας, ταξικής αφύπνισης και αγωνιστικής ανάτασης. Σε αυτή τη κατεύθυνση παλεύουν καθημερινά οι συσπειρώσεις του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ που πρέπει να διευρυνθούν και να εμπλουτιστούν με νέες λαϊκές δυνάμεις. Αυτός ο αγώνας είναι που φοβίζει το σύστημα και τους πολιτικούς ταγούς του. Εμπρός λοιπόν, ας το κάνουμε.
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Η όλη συζήτηση που αναπτύσσεται τους τελευταίους μήνες από διάφορα επιτελεία του αστικού πολιτικού συστήματος ( αστικό πολιτικό προσωπικό, αστικά ΜΜΕ, εκδοτικά συγκροτήματα ) έχουν στόχο να κάνουν το λαό συνένοχο, ανεκτικό και να δέχεται αδιαμαρτύρητα τον αντεργατικό, αντιλαϊκό Αρμαγεδδών που συνθλίβει τη ζωή του.
Σήμερα με την οικονομική καπιταλιστική κρίση βγαίνουν με το πιο βίαιο τρόπο όλες οι αντιθέσεις και αντιφάσεις του εκμεταλλευτικού αυτού συστήματος. Η πολιτική του διαχείριση, δυσκολεύει εξαιτίας της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια και της όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών για τα μερίδια της καπιταλιστικής αγοράς. Η ανάγκη τα συσσωρευμένα κεφάλαια που δεν επενδύθηκαν, να βρουν διέξοδο και νέα πεδία δράσης για μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των καπιταλιστών απαιτεί σήμερα καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων όπως και ένα κομμάτι του κεφαλαίου. Αυτό υπηρετεί σήμερα, η πολιτική του μνημονίου που δημιουργεί συνθήκες δουλειάς με όρους γαλέρας για τη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, γενικότερα του λαού μας. Αυτή η πολιτική είναι αναγκαία σήμερα για το σύστημα της πλουτοκρατίας και θα οδηγήσει το λαό σε ένα κυκεώνα μόνιμης φτώχειας, εξαθλίωσης, ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Από αυτή την άποψη πρέπει να πέσουν στο κενό οι τόνοι λάσπης και άθλιας προπαγάνδας που εκτοξεύουν καθημερινά δημοσιολόγοι σε διατεταγμένη υπηρεσία, αστικό πολιτικό προσωπικό για να αμβλύνουν τη δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση και οργή συγκαλύπτοντας παράλληλα τον χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης και με συκοφαντίες και ψεύδη «επιτίθενται» στο λαό ότι έχει ευθύνες για τη κρίση, ότι δήθεν δούλευε λιγότερο από ότι παρήγαγε, ότι οι μισθοί ήταν σε αναντιστοιχία με τον όγκο της παραγωγικότητας, ότι ζούσαμε με δανεικά της Ε.Ε. Όλα αυτά τα σαθρά επιχειρήματα πρέπει να βρουν απάντηση στους καθημερινούς εργατικούς, λαϊκούς αγώνες.
Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αποτελεί ανίατη ασθένεια από την οποία το σύστημα δεν μπορεί να απαλλαχθεί και στις σημερινές συνθήκες πλέον δεν μπορεί να διαχειριστεί. Σήμερα φαίνεται πιο διακριτά τα ξεπερασμένα ιστορικά όρια του καπιταλισμού για αυτό γίνεται πιο επιθετικός, αντιδραστικός στα δικαιώματα των εργαζομένων, του λαού γενικότερα. Όσα γιατροσόφια και να του δώσουν αυτό το σύστημα δεν γιατρεύεται παρά μόνο ανατρέπεται.
Ο λαός δεν πρέπει να χάνει άλλο πολύτιμο χρόνο, να μην αφήσει ο θυμός και η οργή του να εκτονώνονται σε αδιέξοδα κανάλια. Να γυρίσουν τη πλάτη τους σε νέα πολιτικά υποκείμενα, νέας κοπής που αναπτύσσουν έντονη «αντικαπιταλιστική», «υπερεπαναστατική» φρασεολογία όπως δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΚΟΕ, που σήμερα έχουν εξέχουσα θέση σε εκδοτικά συγκροτήματα και μίντια γιατί βάζουν πλάτη για την ανασύνθεση της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας. Προβάλλουν γραμμή ενσωμάτωσης και διαχείρισης του καπιταλισμού με αιτήματα όπως στάση πληρωμής του χρέους, έξοδος από την ΟΝΕ, επιστροφή στη δραχμή, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών. Είναι τόσο «αντικαπιταλιστές» που τα παραπάνω αιτήματα παλεύουν σήμερα στη χώρα μας και τμήματα της πλουτοκρατίας. Αποτελούν αποσπασματικά αιτήματα χωρίς να θίξουν το κύριο. Ποια τάξη είναι στην εξουσία, ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής, ποιος παράγει για ποιόν και για ποίο σκοπό.
Το σύνθημα « ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ» αναδεικνύει τη βασική διαχωριστική γραμμή και το πραγματικό δίλλημα που πρέπει να κρίνονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις και αυτό είναι: Ή ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ Ή ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ. Ο ένας είναι, ο δρόμος της πιο στυγνής εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της αδυσώπητης κερδοφορίας του κεφαλαίου, με θύματα τους παραγωγούς του πλούτου, την εργατική τάξη, το λαό και ο άλλος είναι ο δρόμος της λαϊκής προοπτικής, που ο λαός θα κάνει κουμάντο σαν ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής με κριτήριο την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων κοινωνικών λαϊκών αναγκών. Αυτός είναι ο μονόδρομος για το λαό για μια ζωή με προκοπή και αξιοπρέπεια και μόνο σε αυτόν τον αγώνα θα πιάσουν τόπο οι θυσίες του λαού. Είναι ο δρόμος που αμφισβητεί τη στρατηγική της κερδοφορίας των μονοπωλίων, οξύνει τη ταξική πάλη για έναν νικηφόρο αγώνα που θα κάνει το λαό κυρίαρχο στην εξουσία, θα οργανώσει λαϊκή οικονομία, θα αλλάξει το σκοπό της παραγωγής με κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό κοινωνικό έλεγχο.
Αυτή η προοπτική αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα και θα είναι απόρροια σκληρών εργατικών λαϊκών αγώνων, ταξικών αναμετρήσεων. Με τα φύτρα της λαϊκής αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης να μπούμε τώρα όλοι στον αγώνα, να ανεβάσουμε τον βαθμό της λαϊκής οργάνωσης για να φυσήξει αέρας λαϊκής αισιοδοξίας, ταξικής αφύπνισης και αγωνιστικής ανάτασης. Σε αυτή τη κατεύθυνση παλεύουν καθημερινά οι συσπειρώσεις του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ που πρέπει να διευρυνθούν και να εμπλουτιστούν με νέες λαϊκές δυνάμεις. Αυτός ο αγώνας είναι που φοβίζει το σύστημα και τους πολιτικούς ταγούς του. Εμπρός λοιπόν, ας το κάνουμε.
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
