Η επίθεση στα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα θα οξυνθεί το επόμενο διάστημα. Αυτό καταμαρτυρούν τα αποτελέσματα της πρόσφατης συνόδου κορυφής της Ε.Ε. όπου η επιμήκυνση χρόνου αποπληρωμής του δανείου που πανηγυρίζει ότι <<πέτυχε>> η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά σημαίνει μόνιμα μέτρα αντεργατικού, αντιλαϊκού χαρακτήρα. Μειώσεις μισθών, παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, περικοπές κοινωνικών παροχών, (όπως υγεία, παιδεία, πρόνοια), απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις.
Οι λαοί των χωρών- μελών της Ε.Ε. θα ‘ρθουν αντιμέτωποι με έναν νέο γύρο σαρωτικών, αντεργατικών, αντιλαϊκών μέτρων όπως προβλέπει το << σύμφωνο ανταγωνιστικότητας>>, <<σύμφωνο Ευρώ>>, όπως το ονόμασαν μετά την σύνοδο. Τα μέτρα αυτά κινούνται στην κατεύθυνση της παραπέρα συμπίεσης της τιμής της εργατικής δύναμης. Μέτρα αναγκαία από την σκοπιά των ταξικών συμφερόντων της πλουτοκρατίας, για να βγει το κεφάλαιο, όχι μόνο αλώβητο από την οικονομική κρίση που είναι δική του κρίση, από το πολύ χρήμα που μαζεύτηκε σε λίγα χέρια καπιταλιστών, αλλά να βγει και ενισχυμένο μέσα από την εξασφάλιση νέων όρων για την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Και αυτό σε μια περίοδο που εντείνονται οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί για το μοίρασμα των αγορών, αφού στην κούρσα των ανταγωνισμών μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, εισέρχονται νέες χώρες, όπως η Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, που αξιώνουν μεγάλα τμήματα ελέγχου από την παγκόσμια αγορά, δύναμη που τους παρέχεται από την αγορά πάμφθηνης εργατικής δύναμης, που είναι πιο εκμεταλλεύσιμη στις χώρες αυτές ( άθλιοι μισθοί, ανεξάντλητα ωράρια, μαύρη εργασία, κανένα εργατικό δικαίωμα) από τις καπιταλιστικές χώρες του δυτικού κόσμου.
Το σύστημα σήμερα παραπαίει στις αντιθέσεις και αντιφάσεις του, που έρχονται στην επιφάνεια και ξεσπούν με τον πιο βίαιο τρόπο. Σήμερα, μεσούσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η πολιτική διαχείριση του συστήματος δυσκολεύει και δεν μπορεί να γίνει με την ευκολία που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Για αυτό σήμερα, ευρύτερες αστικές πολιτικές δυνάμεις αναζητούν την συναίνεση για να κάνουν τον λαό συνένοχο και να τον υποτάξουν ταξικά με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Η οικονομική κρίση αναδεικνύει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού. Ο αδυσώπητος, καπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι στο απόγειο του και ένα τμήμα του συσσωρευμένου κεφαλαίου που δεν μπορεί να επιστρέψει στην παραγωγή, πρέπει να καταστραφεί, να απαξιωθεί. Οι καπιταλιστές συνομιλούν μεταξύ τους μέσα από τις ιμπεριαλιστικές τους ενώσεις, όπως είναι η Ε.Ε. για να μοιράσουν την χασούρα. Σε αυτήν την κατεύθυνση οξύνονται οι ανταγωνισμοί και αντιπαραθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών, για το πιο μονοπώλιο θα βγει ενισχυμένο και πιο χαμένο. Η παρακολούθηση αυτών των εξελίξεων δεν πρέπει να αφορά τους λαούς των χωρών μελών της Ε.Ε. και κατά επέκταση του ελληνικού λαού, γιατί οποιαδήποτε ανακατάταξη στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα θα γίνει με το χτύπημα των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, που εκεί όλοι οι καπιταλιστές συμφωνούν.
Σήμερα οι εξελίξεις είναι ραγδαίες σε πανελλαδικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο και από αυτήν την άποψη δεν επιτρέπεται καμιά λαϊκή αναμονή και ολιγωρία. Η λαϊκή οργή, αγανάκτηση και αγωνία για το αύριο πρέπει να εκφράζεται καθημερινά με λαϊκές πρωτοβουλίες, δράση και αγώνα. Μπαίνει επιτακτικά να ανέβει ο βαθμός της λαϊκής οργάνωσης κυρίως στα εργοστάσια, χώρους δουλειάς, υπηρεσίες, γειτονιές, συνοικίες, χωριά, σχολεία, σχολές και πανεπιστήμια. Η οργάνωση του λαϊκού αγώνα, δεν μπορεί να έχει σχέση με τους αγώνες του χθες, που η καπιταλιστική συσσώρευση ήταν τέτοια, που κάτω από ορισμένους αγώνες υπήρχαν τα περιθώρια να δοθεί κάτι παραπάνω από την κλεμμένα υπεραξία στους εργαζόμενους, στον λαό γενικότερα. Σήμερα απαιτείται αγώνας με προοπτική, διαφορετικά η προοπτική της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα καταδικάσει την πλειοψηφία του λαού μας και γενικότερα των λαών του κόσμου σε μόνιμη φτώχεια, ανασφάλεια, αβεβαιότητα.
Οι αγώνες του σήμερα πρέπει να έχουν σαφείς αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό και να δοθούν με όρους πολιτικής, ταξικής σύγκρουσης και ρήξης για την ανατροπή του συνόλου της αντιλαϊκής αντιδραστικής πολιτικής, που εκπορεύεται από τις ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος.
Η όξυνση της ταξικής πάλης στην χώρα μας, περνάει σήμερα από τον απεγκλωβισμό του εργατικού, λαϊκού κόσμου, από τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και των δορυφόρων τους, προωθείται από τις ταξικές, αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις και την κοινωνική συμμαχία. Φύτρα τέτοιων συσπειρώσεων είναι το ΠΑΜΕ, που δρα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, η ΠΑΣΥ στο κίνημα της μικρομεσαίας αγροτιάς, η ΠΑΣΕΒΕ στο κίνημα των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επαγγελματιών, οι συσπειρώσεις των φοιτητικών μέσα από το ΜΑΣ, των γυναικών μέσα από τη ΟΓΕ. Οι αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις πρέπει να ριζώσουν καλά κυρίως στους χώρους δουλειάς, στην γειτονιά, τις συνοικίες, τα χωριά, τις σχολές και τα πανεπιστήμια. Να μπολιαστούν με νέες δυνάμεις, που θα ξεπαγιδεύονται από την αγχόνη της ηττοπάθειας, μοιρολατρίας και απογοήτευσης, γιατί στο επίκεντρο του λαϊκού, ταξικού αγώνα θα μπαίνει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, η προοπτική της λαϊκής εξουσίας, λαϊκής οικονομίας. Ένα σύστημα με κεντρική, κρατική διοίκηση που δεν θα έχει καμία σχέση με το παλιό, γιατί στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας- λαϊκής οικονομίας δεν θα αλλάξει μόνο το υποκείμενο και ο φορέας της πολιτικής διαχείρισης, θα αλλάξει και η τάξη που θα κάνει κουμάντο. Όπου με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, κεντρική σχεδιασμένη οικονομία και εργατικό κοινωνικό έλεγχο, ο λαός θα απολαμβάνει τους καρπούς του μόχθου του, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών, κοινωνικών αναγκών. Σήμερα υπάρχουν όλες οι υλικές και πνευματικές προϋποθέσεις, για ένα πραγματικό ανθρώπινο μέλλον, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την κοινωνική, λαϊκή ευημερία.
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Οι λαοί των χωρών- μελών της Ε.Ε. θα ‘ρθουν αντιμέτωποι με έναν νέο γύρο σαρωτικών, αντεργατικών, αντιλαϊκών μέτρων όπως προβλέπει το << σύμφωνο ανταγωνιστικότητας>>, <<σύμφωνο Ευρώ>>, όπως το ονόμασαν μετά την σύνοδο. Τα μέτρα αυτά κινούνται στην κατεύθυνση της παραπέρα συμπίεσης της τιμής της εργατικής δύναμης. Μέτρα αναγκαία από την σκοπιά των ταξικών συμφερόντων της πλουτοκρατίας, για να βγει το κεφάλαιο, όχι μόνο αλώβητο από την οικονομική κρίση που είναι δική του κρίση, από το πολύ χρήμα που μαζεύτηκε σε λίγα χέρια καπιταλιστών, αλλά να βγει και ενισχυμένο μέσα από την εξασφάλιση νέων όρων για την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Και αυτό σε μια περίοδο που εντείνονται οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί για το μοίρασμα των αγορών, αφού στην κούρσα των ανταγωνισμών μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, εισέρχονται νέες χώρες, όπως η Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, που αξιώνουν μεγάλα τμήματα ελέγχου από την παγκόσμια αγορά, δύναμη που τους παρέχεται από την αγορά πάμφθηνης εργατικής δύναμης, που είναι πιο εκμεταλλεύσιμη στις χώρες αυτές ( άθλιοι μισθοί, ανεξάντλητα ωράρια, μαύρη εργασία, κανένα εργατικό δικαίωμα) από τις καπιταλιστικές χώρες του δυτικού κόσμου.
Το σύστημα σήμερα παραπαίει στις αντιθέσεις και αντιφάσεις του, που έρχονται στην επιφάνεια και ξεσπούν με τον πιο βίαιο τρόπο. Σήμερα, μεσούσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η πολιτική διαχείριση του συστήματος δυσκολεύει και δεν μπορεί να γίνει με την ευκολία που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Για αυτό σήμερα, ευρύτερες αστικές πολιτικές δυνάμεις αναζητούν την συναίνεση για να κάνουν τον λαό συνένοχο και να τον υποτάξουν ταξικά με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Η οικονομική κρίση αναδεικνύει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού. Ο αδυσώπητος, καπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι στο απόγειο του και ένα τμήμα του συσσωρευμένου κεφαλαίου που δεν μπορεί να επιστρέψει στην παραγωγή, πρέπει να καταστραφεί, να απαξιωθεί. Οι καπιταλιστές συνομιλούν μεταξύ τους μέσα από τις ιμπεριαλιστικές τους ενώσεις, όπως είναι η Ε.Ε. για να μοιράσουν την χασούρα. Σε αυτήν την κατεύθυνση οξύνονται οι ανταγωνισμοί και αντιπαραθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών, για το πιο μονοπώλιο θα βγει ενισχυμένο και πιο χαμένο. Η παρακολούθηση αυτών των εξελίξεων δεν πρέπει να αφορά τους λαούς των χωρών μελών της Ε.Ε. και κατά επέκταση του ελληνικού λαού, γιατί οποιαδήποτε ανακατάταξη στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα θα γίνει με το χτύπημα των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, που εκεί όλοι οι καπιταλιστές συμφωνούν.
Σήμερα οι εξελίξεις είναι ραγδαίες σε πανελλαδικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο και από αυτήν την άποψη δεν επιτρέπεται καμιά λαϊκή αναμονή και ολιγωρία. Η λαϊκή οργή, αγανάκτηση και αγωνία για το αύριο πρέπει να εκφράζεται καθημερινά με λαϊκές πρωτοβουλίες, δράση και αγώνα. Μπαίνει επιτακτικά να ανέβει ο βαθμός της λαϊκής οργάνωσης κυρίως στα εργοστάσια, χώρους δουλειάς, υπηρεσίες, γειτονιές, συνοικίες, χωριά, σχολεία, σχολές και πανεπιστήμια. Η οργάνωση του λαϊκού αγώνα, δεν μπορεί να έχει σχέση με τους αγώνες του χθες, που η καπιταλιστική συσσώρευση ήταν τέτοια, που κάτω από ορισμένους αγώνες υπήρχαν τα περιθώρια να δοθεί κάτι παραπάνω από την κλεμμένα υπεραξία στους εργαζόμενους, στον λαό γενικότερα. Σήμερα απαιτείται αγώνας με προοπτική, διαφορετικά η προοπτική της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα καταδικάσει την πλειοψηφία του λαού μας και γενικότερα των λαών του κόσμου σε μόνιμη φτώχεια, ανασφάλεια, αβεβαιότητα.
Οι αγώνες του σήμερα πρέπει να έχουν σαφείς αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό και να δοθούν με όρους πολιτικής, ταξικής σύγκρουσης και ρήξης για την ανατροπή του συνόλου της αντιλαϊκής αντιδραστικής πολιτικής, που εκπορεύεται από τις ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος.
Η όξυνση της ταξικής πάλης στην χώρα μας, περνάει σήμερα από τον απεγκλωβισμό του εργατικού, λαϊκού κόσμου, από τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και των δορυφόρων τους, προωθείται από τις ταξικές, αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις και την κοινωνική συμμαχία. Φύτρα τέτοιων συσπειρώσεων είναι το ΠΑΜΕ, που δρα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, η ΠΑΣΥ στο κίνημα της μικρομεσαίας αγροτιάς, η ΠΑΣΕΒΕ στο κίνημα των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επαγγελματιών, οι συσπειρώσεις των φοιτητικών μέσα από το ΜΑΣ, των γυναικών μέσα από τη ΟΓΕ. Οι αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις πρέπει να ριζώσουν καλά κυρίως στους χώρους δουλειάς, στην γειτονιά, τις συνοικίες, τα χωριά, τις σχολές και τα πανεπιστήμια. Να μπολιαστούν με νέες δυνάμεις, που θα ξεπαγιδεύονται από την αγχόνη της ηττοπάθειας, μοιρολατρίας και απογοήτευσης, γιατί στο επίκεντρο του λαϊκού, ταξικού αγώνα θα μπαίνει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, η προοπτική της λαϊκής εξουσίας, λαϊκής οικονομίας. Ένα σύστημα με κεντρική, κρατική διοίκηση που δεν θα έχει καμία σχέση με το παλιό, γιατί στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας- λαϊκής οικονομίας δεν θα αλλάξει μόνο το υποκείμενο και ο φορέας της πολιτικής διαχείρισης, θα αλλάξει και η τάξη που θα κάνει κουμάντο. Όπου με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, κεντρική σχεδιασμένη οικονομία και εργατικό κοινωνικό έλεγχο, ο λαός θα απολαμβάνει τους καρπούς του μόχθου του, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών, κοινωνικών αναγκών. Σήμερα υπάρχουν όλες οι υλικές και πνευματικές προϋποθέσεις, για ένα πραγματικό ανθρώπινο μέλλον, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την κοινωνική, λαϊκή ευημερία.
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
