H "Έξοδος του Μεσολογγίου" ήταν το θέμα της προτελευταίας διάλεξης στίς 21 Μαρτίου στο ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ. Πλησιάζοντας η Εθνική Εορτή της 25ης Μαρτίου δεν θα μπορούσε η Σχολή Γονέων να βρεί καλύτερο θέμα από την έξοδο του Μεσολογγίου και τη σημασία της στον Απελευθερωτικό μας αγώνα. Ο διπλωματούχος ξεναγός κ. Γεώργιος Αποστολάκος καθήλωσε για περισσότερο από 2 ώρες τους φίλους του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κατερίνης το οποίο στο τέλος της ομιλίας ζητούσε από τον ομιλητή να έρθει και την επόμενη χρονιά. Με επαγγελματική άνεση ο κ. Αποστολάκος περιέγραψε αντικειμενικά και «σκληρά», τις απάνθρωπες συνθήκες που οδήγησαν στην ηρωική και μαρτυρική έξοδο των Ἑλεύθερων Ποιορκημένων῾. Ολόκληρη η ομιλία του κ. Αποστολάκου θα προβληθεί την Πέμπτη 24/3 στις 18;30 από την ΔΙΟΝ Τηλεόραση.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΟΣ
Περίληψη της ομιλίας.
Οι σελίδες της πολιορκίας του Μεσολογγίου μας παρουσιάζουν τις ωραιότερες πολεμικές πράξεις των Ελλήνων. Οι ηρωική Έξοδος αποτελεί το ύψιστο πρότυπο που έχουν ποτέ προσφέρει στον κόσμο ο πατριωτισμός, το θάρρος, η λαχτάρα για την Ελευθερία.
Η απόφαση της Εξόδου, εντυπωσιάζει, παραδειγματίζει, προβληματίζει. Έναν ολόκληρο χρόνο, με μικρά διαλείμματα, το Μεσολόγγι επολιορκείτο. Στο τέλος της πολιορκίας, οι υπερασπιστές έφτασαν στο σημείο να φάνε όχι μόνο τα ακάθαρτα ζώα, σκυλιά, γατιά, ποντίκια, αρουραίους, φίδια, σαύρες. Μόνο τα ζωντανά άλογα δεν έτρωγαν γιατί τα χρειάζονταν. Τέσσερις, πέντε οπλαρχηγοί που επέζησαν της Εξόδου και έγραψαν απομνημονεύματα, μας πληροφορούν πως πέντε, επτά, δέκα ημέρες πριν την Έξοδο, είχαν φτάσει στο σημείο να φάνε, βρασμένη με λασπωμένο νερό, ανθρώπινη σάρκα από σκοτωμένους, ενώ σε άλλες γειτονιές είδαν με τα μάτια τους να τηγανίζουν, με το λιγοστό λάδι που τους είχε απομείνει, ανθρώπινα εντόσθια.
Όλα αυτά τα τραγικά συνέβαιναν τη στιγμή που, εννέα ημέρες πριν την Έξοδο, ο Ιμπραήμ, είχε προτείνει για τελευταία φορά ,την παράδοση της πόλης, διαμηνύοντας στους πολιορκημένους να παρέδιδαν την πόλη τους, γιατί μόνο αυτή ενδιέφερε τους πολιορκητές, να έβγαιναν έξω μόνο με τα ρούχα που φόραγαν και πως θα τους περίμενε έξω από την οχύρωση, τροφή και νερό για όλους. Επιπροσθέτως, η διαδικασία παράδοσης της πόλης θα επιβλεπόταν από εκπροσώπους των τριών μεγάλων δυνάμεων, κάτι δηλαδή σαν τους σημερινούς κυανόκρανους του Ο.Η.Ε. «Τα κλειδιά της πόλης που σας ενδιαφέρει βρίσκονται μπροστά στις μπούκες των κανονιών μας. Ελάτε να τα πάρετε!» ήταν η απάντησή των πολιορκημένων. Ένα άλλο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» δηλαδή, με τη διαφορά πως ο Λεωνίδας και οι στρατιώτες του στις Θερμοπύλες, αν και λιτοδίαιτοι, είχαν τα απαραίτητα για να πολεμήσουν. Οι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, όχι!
Στις έξι Απριλίου έγινε πολεμικό συμβούλιο, όπου αποφασίστηκε η Έξοδος. Το βράδυ του Σαββάτου του Λαζάρου, δέκα Απριλίου 1826, κατά τις δέκα με έντεκα, ξεκίνησε η στρατιωτική επιχείρηση της Εξόδου, η οποία διήρκησε περί της επτά ώρες.
Οι πολιορκημένοι γνώριζαν ότι για να στερεωθεί η ελευθερία, χρειαζόταν να χυθεί αίμα. Οι ίδιοι ήταν οι αιμοδότες. Γνώριζαν πως το τρόπαιο θα στηνόταν επάνω στα πτώματά τους. Ήταν αυτοί που ήθελαν να γίνουν τα βάθρο. Γνώριζαν, ότι η τελευταία κραυγή των παιδιών τους θα έμενε για πάντα σαν υπέροχη λυρική στροφή θριαμβικού παιάνα βγαλμένου από σάλπιγγες αρχαγγέλων. Η ορμή των Εξοδιτών, έγινε σπασμός που συγκλόνισε και συγκλονίζει την οικουμένη.
Η εποποιία του Μεσολογγίου κατά την τελευταία πολιορκία της πόλης, που οδήγησε στο θρυλικό ολοκαύτωμά της είναι πραγματικά μοναδική στην παγκόσμια ιστορία. Το μέγεθος της αυτοθυσίας των Ελευθέρων Πολιορκημένων συνετέλεσε στην αναθέρμανση της διεθνούς κοινής γνώμης υπέρ του Ελληνικού Αγώνα και σηματοδότησε, όσο οξύμωρο και αν φαίνεται, την αρχή του τέλους της κυριαρχίας των Οθωμανών στην πολύπαθη Ελλάδα.
Το Μεσολόγγι είναι ο φωτεινός φάρος της Ελληνικής Ιστορίας. Η μεγαλειώδης θυσία του αποτελεί το ιερό κειμήλιο του πατριωτισμού και θα πρέπει αιώνια να φωτίζει με το παράδειγμά του, την ελληνική νεότητα. Έδωσε ζωή στο Ελληνικό Έθνος, οπλίζοντας με γενναιότητα όλους τους Έλληνες. Όχι τυχαία, ο Διονύσιος Σολωμός, τελειώνοντας το αριστούργημά του, «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» έγραψε: «Απ’ όπου χαράζει έως όπου βυθά, τα μάτια μου, δεν είδαν τόπο ενδοξότερον, από τούτο το αλωνάκι»
