Διπλώματα Οδήγησης, ακόμη και σήμερα νομοθετούμε για το χθες…!

 

Γράφει ο Άρης Ζωγράφος

 

Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω. (Κινούμενοι αντίθετα στο μονόδρομο!)   Με φτιασιδώματα, δεν φτιάχνεις αξιόλογο σύστημα εκπαίδευσης και αξιολόγησης οδηγών. Και αν το δεις μεμονωμένα, ούτε στο ελάχιστο δεν συμβάλεις στην Οδική Ασφάλεια, διότι είναι αυτονόητο, ότι κανένα σύστημα στον αιώνα που ζούμε, αλλά και στους επόμενους που έρχονται, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει οδηγητική συνείδηση στην ηλικία των 18+ μέσα σε έναν μόνο μήνα!     Αγαπητοί συνάδελφοι,  νομοθέτες, συνεργάτες, συνοδοιπόροι:

 

Διαβάζοντας την εμπεριστατωμένη - και τελικά προσεγμένη, οφείλω να ομολογήσω - εισήγηση για το νέο θεσμικό πλαίσιο των διαδικασιών χορήγησης άδειας οδήγησης , ανέτρεξα ξανά στις θέσεις της ομοσπονδίας των εκπαιδευτών, για να διαβάσω τι λένε οι εκπρόσωποι του χώρου. Τα συναισθήματα ανάκατα: ελπίδα, αμηχανία, θλίψη, οργή!  

Στο τέλος της ανάγνωσης, μονολογούσα χωρίς να το καταλάβω: “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!”

Πάντοτε επίκαιρο, μιας και, ακόμη και σήμερα, νομοθετούμε για το χθες…!

Παρατηρώντας λοιπόν τη σημερινή δραματική κατάσταση του ζητήματος  της οδικής ασφάλειας, δεν μπορώ παρά να θέσω τα προφανή ερωτήματα: Πώς φτάσαμε ως εδώ; Και, τι θα κάνουμε;
Πολλές και σύνθετες η απαντήσεις. Θα προσπαθήσω να συγκεκριμενοποιήσω τον προβληματισμό μου στις λύσεις που προτείνει η εισήγηση, η οποία προσπαθεί να εξωραΐσει ένα σύστημα που έχει πεθάνει προ πολλού.

Στον ιστότοπο του ΥΜΕ, κάτω από το βαρύγδουπο τίτλο “Δημόσια διαβούλευση για την αναμόρφωση θεσμικού πλαισίου χορήγησης αδειών σε υποψήφιους οδηγούς” διαβάσαμε ότι ο στόχος της διαβούλευσης, σύμφωνα με τους υπευθύνους, είναι, η διαφάνεια η αξιοπιστία του συστήματος, και η εξάλειψη των όποιων φαινομένων χρηματισμού.

Κατά την  ανάγνωση της εισήγησης  δημιουργήθηκαν τρεις κόμποι στο στομάχι μου· τρεις κόμποι-ερωτήματα που θα εκθέσω σ’ ετούτην την αναφορά. Τελικά, τι  ζητάμε από αυτήν την κατ’ ευφημισμό «δημόσια διαβούλευση»:

1.       Να εξυγιάνουμε το σύστημα παραγωγής οδηγών και αδειών οδήγησης; Με όλες τις παραμέτρους και τα στάδια που αυτό εμπεριέχει;

2.       Να εισάγουμε στην διαδικασία της εκπαίδευσης και της κατάρτισης  ομάδες ιδιωτών, που εδώ και πολλά  χρόνια, λυμαίνονται τον χώρο (μιας και πάντα τυχαίνει να έχουν πλάτες  στην κεντρική εξουσία), και σήμερα  ζητάνε μια κάποια νομιμότητα;  ή,

3.       Να δημιουργήσουμε ένα αξιόπιστο σύστημα εκπαίδευσης, κατάρτισης και αξιολόγησης,  που θα προάγει την Κυκλοφοριακή Αγωγή και την Οδική Ασφάλεια;

Θεωρώ ότι το τελευταίο, που είναι και το ζητούμενο, δεν υπήρχε στο μυαλό του εισηγητή ούτε καν ως τίτλος.  Αν θέλουμε έστω και να αγγίξουμε αυτό το κεφαλαιώδες για την χώρα μας ζήτημα, κινούμαστε αντίθετα στο μονόδρομο…!

Ξέρετε, με ιδέες του 1970, διανθισμένες με ολίγη από διαδίκτυο, διαδραστικότητα και  media makerδιαφθορά, νεόπλουτους δικτατορίσκους και δυσωδία. δεν μπορείς να στηρίξεις ένα σύστημα που, από την γέννηση του, ήταν λάθος και που, τέλος πάντων, το μόνο που έχει αποφέρει  είναι

Δεν μπορείς να θεωρείς ως βάση για συζήτηση και αλλαγές,  ένα σύστημα που παράγει   8 νεκρούς και 80 τραυματίες κάθε μέρα.

Αν θέλετε τουλάχιστον να κρατήσετε τα προσχήματα, πρέπει σε αυτήν την  “κρυφή” διαβούλευση(;)  - στην οποία δεν θα μάθουμε ποτέ ποιος πρότεινε τι -  να απαντήσετε:

Ποιο είναι  το επιθυμητό επίπεδο της Κυκλοφοριακής αγωγής των γενεών που έρχονται, και ποιες διαδικασίες θα το διαμορφώνουν;

Για το δεύτερο ερώτημα, η λαϊκή θυμοσοφία  “ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι”, μάλλον περιγράφει καλύτερα αυτό που συμβαίνει.  Αφού δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τα ΚΟΑ με το 3^ο  ΚΠΣ (Κανείς δεν έμαθε ποτέ το γιατί;) Ερχόμαστε σήμερα υπό την κατοχή του ΔΝΤ να αναλογιστούμε(;):
Ποιοι έχουν τις άκρες και το χρήμα να δημιουργήσουν και να λειτουργήσουν πίστες; Μήπως υπάρχουν και είναι  έτοιμες;  Μήπως περιμένουμε κάποιους να μας υπαγορεύσουν τις  προδιαγραφές που ταιριάζουν στην επένδυσή τους;  Μήπως ο πιστάρχης (θα είναι εκπαιδευτής;  ή θα τον βαπτίσετε;)  θα γίνει ο ενδιάμεσος κρίκος;

Αφού υποβαθμίσατε και απαξιώσατε τον ρόλο του εκπαιδευτή (με την ανοχή του και πολλές φορές με την συνεργασία του), σε όλα τα επίπεδα, χρειαζόσασταν  παράγοντες  και ΜΚΟ για να συνομιλείτε και να υποστηρίζετε…!

Στο  πρώτο ερώτημα που εισηγητικά “θέλει να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα”,  και θα μπορούσε να είναι  μεταβατικό στάδιο ενός  άλλου, εμπνευσμένου συστήματος Οδικής Ασφάλειας,  θα αναρωτηθούμε τα εξής:

·         Ποιοι θα είναι οι εκπαιδευτές του 2020 και τι ελάχιστα προσόντα θα πιστοποιούν; (Απόφοιτοι των ΙΕΚ; Θα μας πάρουν με τις πέτρες!)

·         Ποιοι θα είναι οι εξεταστές (αν χρειάζονται)  και τι προσόντα θα αποδεικνύουν; (Υπάλληλου του υπουργείου, χωρίς εξετάσεις και αποδεδειγμένη εκπαιδευτική εμπειρία; Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα!)

·         Ο έλεγχος του πόθεν έσχες των εξεταστών, θα είναι προαπαιτούμενο, για να συνεχίσουν να διατηρούν την  ιδιότητα τους ; Η ξεκινάμε να μετράμε από αύριο;

·         Θα εξακολουθούν να υπάρχουν,  τα παραμάγαζα παραγωγής fast track διπλωμάτων έξω από τις υπηρεσίες μεταφορών;

·         Το σύστημα θα υφίσταται περιοδική αξιολόγηση; Και ποιές θα είναι οι παράμετροι που θα το αναδείξουν αξιόπιστο;

Θεωρώ ότι σε ένα περιβάλλον Οδικής Ασφάλειας όμως, πρέπει να δίδεται βαρύτητα πρώτα και κύρια στην ευαισθητοποίηση του πολίτη και στην καλλιέργεια κυκλοφοριακής κουλτούρας, που:

·         αρχίζει από το σχολείο,

·         προχωρά στην ποιοτικότερη εκπαίδευση και εξέταση των υποψηφίων οδηγών, με εφαρμογή σύγχρονων προτύπων, και

·         συνεχίζεται και συνυπάρχει με την μορφή της κατάρτισης σε όλη την διάρκεια της ζωής του!

Η αναγκαιότητα προσαρμογής, αναβάθμισης κι εκσυγχρονισμού του συστήματος παραγωγής χρηστών των οδοστρωμάτων,  ανάλογα με τα νέα δεδομένα, με τις νέες προκλήσεις και εξελίξεις είναι αίτημα των καιρών, όπως και η αναγκαιότητα του να αποτελέσει η διαδικασία για την απόκτηση άδειας οδήγησης μια συνέχεια ενός προγράμματος Κυκλοφοριακής Αγωγής που θα ξεκινάει από το Νηπιαγωγείο και θα τελειώνει με το ΠΕΙ, και όχι μια αυτόνομη εκπαιδευτική διαδικασία που θα ασχολείται μόνο με αυτό. 

Ο νέος που έχει διαμορφώσει κυκλοφοριακή κουλτούρα από το σχολείο, που έχει αποκτήσει δεξιότητες συμπεριφοράς και οραματίζεται μια άλλη κοινωνία, όπου η Οδική ασφάλεια δεν θα είναι το ζητούμενο, αλλά το αυτονόητο,  θα είναι ο νέος που θα θεωρεί την απόκτηση άδειας οδήγησης, φυσικό επακόλουθο μιας μακρόπνοης εκπαιδευτικής διαδικασίας, και όχι ένα αλισβερίσι καταρράκωσης της αξιοπρέπεια του…!

 

……………

“…Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!”