Η αυτοκοροϊδία στο ζενίθ.
Γράφει ο Κλεισθένης.
Ο χρόνος τρέχει, οι αποφάσεις είναι προειλημμένες και ο λαός κοιμάται.
Στις δημοσκοπήσεις 31,5% (V-PRC) δηλώνουν ότι θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ αν είχαμε εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 3 στους 10 Έλληνες πιστεύουν ότι με την ακολουθούμενη πολιτική θα δούμε καλύτερες μέρες.
Λίγο πιο κάτω απ’ το 30,5% (V-PRC)παίρνει στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 3 στους 10 πιστεύουν ότι το «Ζάππειο1» και η συμπλήρωσή του απ’ το «Ζάππειο2» θα μας λύσουν τα προβλήματα που έχουν τυλιχτεί σαν θηλιά γύρω απ’ το λαιμό μας.
Συμπερασματικά περίπου 6 στους 10 Έλληνες πιστεύουν ότι είτε το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ έχουν την δυνατότητα να μας βγάλουν απ’ την κρίση.
Τελικά νομίζω ότι χρωστάμε της «Μιχαλούς». Αυτοί είναι υπεύθυνοι για την κρίση, αυτοί θα μας βγάλουν;;;;;
Τι όμως είναι αυτό που εγκλωβίζει ακόμη και σήμερα 6 στους 10 πολίτες στα δύο μεγάλα κόμματα;
Όλοι παραδέχονται ότι αυτά τα κόμματα κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια εναλλάξ και είναι πλήρως υπεύθυνα για την δραματική κατάσταση της χώρας.
Γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες αρνούνται να απομακρυνθούν απ’ τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας;
Μία δικαιολογία μπορεί να είναι η ανυπαρξία άλλης επιλογής μιας και τα μικρότερα κόμματα πλην του ΚΚΕ είναι υβρίδια ή συνοδοιπόροι των δύο μεγάλων κομμάτων.
Το ευχολόγιο πολλών συμπολιτών μας για την ενανθρώπιση του «κανένα» των δημοσκοπήσεων δεν φαίνεται να ευοδώνεται. Ο «κανένας» αρνείται να παρουσιαστεί και να μας δηλώσει ότι είναι έτοιμος να αναλάβει τα ηνία της χώρας.
Υπάρχει όμως ο «κανένας» ή είναι επικοινωνιακό τρυκ των δημοσκόπων; Υπάρχει ο «κανένας» ή είναι αντιπερισπασμός του συστήματος;
Ο καθένας από ‘μας προσδιορίζει τον «κανένα» σύμφωνα με το ποιος και πως θα ήθελε να είναι.
Ταιριάζουν τα χαρακτηριστικά όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποτελέσουν την συνισταμένη δημιουργίας κίνησης δλδ προσωποποίησης του «κανένα».
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει ο «κανένας». Είναι δημιούργημα των δημοσκόπων που λειτουργεί προπαγανδιστικά υπέρ των κομμάτων εξουσίας δλδ υπέρ του συστήματος.
Δυστυχώς για ‘μας το σύστημα είναι πανίσχυρο και μας έχει εγκλωβίσει όλους.
Η αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος είναι παραδεκτή απ’ όλους σχεδόν τους Έλληνες.
Όλοι αποδίδουν βαρύτατες ευθύνες στο πολιτικό μας σύστημα για την σημερινή τραγική κατάσταση της οικονομίας με ότι αυτή συνεπάγεται στον κοινωνικό ιστό και τα εθνικά μας θέματα, παρ’ όλα αυτά το σύστημα ζει και βασιλεύει.
Υπάρχει μήπως ακόμη πολύ «λίπος» στην Ελληνική κοινωνία γι’ αυτό δεν αντιδρά; Έστω ότι υπάρχει, πόσοι έχουν ακόμη αποθέματα; Οι 6 στους 10 ;;;;;;;
Οι άνεργοι που είναι;;;; Έχουν και αυτοί «λίπος» ; Που και πως το απέκτησαν; Απ’ το μεροκάματο;
Εγώ πιστεύω ότι για δύο κυρίως λόγους δεν αντιδρά ο λαός και ανέχεται την παραμονή του σάπιου συστήματος.
Ο πρώτος λόγος είναι ο φόβος. Το κυριότερο όπλο του συστήματος για να κάμψει τις αντιστάσεις του λαού. Τα κόμματα μηδενός εξαιρουμένου προπαγανδίζουν και επενδύουν πάνω στον φόβο. Ο λαός ανήμπορος και χωρίς εναλλακτική ηγεσία-πρόταση σκύβει όλο και περισσότερο το κεφάλι. Τα ΜΜΕ σχεδόν όλα διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους τα χειρότερα που έρχονται και κατηγορούν ανερυθρίαστα κάθε προσπάθεια αντίδρασης του λαού. Θα χρεοκοπήσουμε, θα πτωχεύσουμε, θα καταστραφούμε.
Τα ΜΜΕ, δυστυχώς και πολλά ιστολόγια κάνουν αγώνα δρόμου για το ποιος θα καταγγείλει το ένα ή το άλλο κόμμα για σκάνδαλα, διαφθορά, μίζες κτλ. Έχω ξαναγράψει ότι η καταγγελία είναι ζωοδότης για το σύστημα. Αρκεί να προβληματιστούμε γιατί ακόμη και στελέχη των κομμάτων καταγγέλλουν είτε τα κόμματά τους είτε την κυβέρνησή τους. Πόσα και πόσα δεν έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον πολιτικαντισμό, τα σκάνδαλα, τις μίζες, την διαφθορά, την διαπλοκή εδώ και πολλά-πολλά χρόνια;;;;;;;
Αποτέλεσμα; Μηδέν.
Το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο θεός. Το σύστημα ζωογονείται απ’ τις καταγγελίες γιατί αφορούν το αντίπαλο κόμμα εναλλάξ. Αυτή η πρακτική διαιωνίζει το φθαρμένο και σάπιο εξουσιαστικό κατεστημένο.
Οι καταγγελίες φυσικά και είναι θεμιτές και χρήσιμες για την ενημέρωση του λαού αλλά δεν φτάνουν τουλάχιστον όπως φαίνεται μέχρι σήμερα. Το σύστημα όπως αποδεικνύεται δεν πέφτει με καταγγελίες, απεναντίας ισχυροποιείται.
Το σύστημα θα πέσει όταν υπάρξει το αντίπαλο δέος, όταν γεννηθεί η δυναμική που θα το γκρεμίσει.
Το σύστημα αυτό φοβάται γι’ αυτό όποια κίνηση και να γίνει κατασυκοφαντείται και προβοκάρεται απ’ τα ΜΜΕ και τα κόμματα.
Ο άλλος λόγος που οι πολίτες είναι εγκλωβισμένοι στα δύο κόμματα εξουσίας είναι η ελπίδα. Μία εντελώς φρούδα ελπίδα ότι θα ξαναγίνουν διορισμοί απ’ το παράθυρο, θα ξαναυπάρξουν τα «ρουσφέτια» όταν ο πολιτικός που στηρίζουν θα γίνει εξουσιαστής. Την ελπίδα αυτή την υποδαυλίζουν όλοι οι πολιτικάντηδες του συστήματος σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις. «Μπόρα είναι, θα περάσει», «θα ξεπεράσουμε τον σημερινό σκόπελο και όλα θα είναι όπως πριν».
Το αισχρό εμπόριο της ελπίδας γίνεται ακόμη και σήμερα από πολλά «καλόπαιδα» της πολιτικής. Ο πολίτης βλέποντας το αδιέξοδο και την ερχόμενη καταστροφή αγοράζει ελπίδα απ’ τον πολιτικάντη και περιμένει υπομονετικά γινόμενος κάθε μέρα και φτωχότερος. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Το ερώτημα είναι θα βρεθεί κάποιος να γκρεμίσει το σύστημα πριν πεθάνει η ελπίδα; Είναι σίγουρο ότι αν πεθάνει η ελπίδα και νικηθεί ο φόβος οι εξελίξεις δεν θα είναι καθόλου ήπιες και ειρηνικές με ότι αυτό σημαίνει και για τους πολιτικάντηδες και για το μέλλον της χώρας. Μία τυχούσα εξέγερση δεν εγγυάται την ομαλή αντικατάσταση του συστήματος ούτε ότι η αντικατάστασή του σίγουρα θα είναι για το καλό του λαού. Ο σοφός μας λαός λέει «στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται».
