Γράφει ο Αλέξανδρος Ρούτσας
Η προσπάθεια που καταβάλλεται από τις πολιτικές δυνάμεις που είναι απόλυτα ταυτισμένες με τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα, είτε λειτουργούν συμπληρωματικά σε αυτά, υιοθετώντας στην ουσία απολογητικές για το σύστημα θεωρίες και πολιτικές, στοχεύει στην παρερμηνεία του περιεχομένου και των χαρακτηριστικών της κρίσης, που αντιμετωπίζει το καπιταλιστικό σύστημα στις μέρες μας. Πρώτα και κύρια αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να μιλήσουν για οικονομική καπιταλιστική κρίση,.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο η ΝΔ, όσο το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σχετικά εύκολα αποδέχτηκαν την ύπαρξη κρίσης στον χρηματοπιστωτικό τομέα, στη συνέχεια και για αρκετό καιρό, έμεναν να επιμένουν ότι «η οικονομία απειλείται από ύφεση». Τους πήρε χρόνο μέχρι να αναγκαστούν να μιλήσουν για κρίση, αλλά και πάλι ο καθένας τους συμπλήρωνε επιθετικούς προσδιορισμούς που ανταποκρίνονταν καλύτερα στις γενικότερες θέσεις και επιδιώξεις του. Η ΝΔ γαντζώθηκε στο στερεότυπο της «εισαγόμενης κρίσης», το ΠΑΣΟΚ μιλάει για κρίση του «άκρατου νεοφιλελευθερισμού», ο δε ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τον «καζινοκαπιταλισμό» και άλλα ευτράπελα.
, το γεγονός ότι κάποιοι προσπαθούν να διαγράψουν από το λεξιλόγιό τους τον όρο καπιταλιστική κρίση, κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι εξαλείφονται οι κρίσεις αυτές και - πολύ περισσότερο - οι αιτίες για την εκδήλωσή τους.
Βέβαια, αναγκασμένοι από τα ίδια τα πράγματα και από την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις, κανείς τους δε διανοείται σήμερα να αμφισβητήσει την ύπαρξη της κρίσης. Ομως και πάλι, προσπαθούν να της προσδώσουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, από αυτά που έχει. Στην αντίληψή τους δεν είναι μια κρίση σαν τις οικονομικές κρίσεις που είχαμε και στο παρελθόν. Ούτε κρίση ως φάση του κύκλου, ούτε βεβαίως είναι κρίση καπιταλιστική. Είναι μια κρίση γενικά, που μπορεί να προέρχεται από «υπερβολές», από «απληστία», από «κακούς χειρισμούς», κρίση τελικά που μπορεί να χαρακτηριστεί με τον πλέον ανώδυνο, φιλολογικό τρόπο και διάφορες ερμηνείες του συρμού. Αρκεί να κουκουλωθούν τα πραγματικά αίτια που προκαλούν τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, δηλαδή, οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και οι διευρυνόμενες ταξικές αντιθέσεις. Αρκεί να μη θιγούν τα ιερά και τα όσια του συστήματος.
Για την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, για όλους όσοι πλήττονται πραγματικά από το βάρβαρο σύστημα στο οποίο ζούμε και οι οποίοι καλούνται τώρα να πληρώσουν και τις συνέπειες της κρίσης, είναι απόλυτα αναγκαίο, να μη διαφεύγει της προσοχής ο χαρακτήρας, η ουσία και το περιεχόμενο των οικονομικών κρίσεων. Πηγή και ρίζα τους δεν είναι ο υψηλός τραπεζικός δανεισμός γενικά, ούτε η αδυναμία - επίσης γενικά - των λαϊκών μαζών να αγοράζουν τα παραγόμενα προϊόντα, αλλά η ίδια βασική αντίθεση του συστήματος.
Πρόκειται για μια κρίση που τη γεννά το ίδιο το σύστημα. Μια κρίση, η οποία, για ορισμένες ομάδες της ολιγαρχίας είναι αναγκαία και λυτρωτική, αφού μετά το ξεπέρασμά της η πίτα θα μοιραστεί σε λιγότερους καπιταλιστές και άρα μπορούν να προσβλέπουν σε υψηλότερα κέρδη. Μια κρίση, τις συνέπειες της οποίας η άρχουσα τάξη επιχειρεί να μεταφέρει στα λαϊκά στρώματα προκειμένου να ξεφύγει, πρόσκαιρα, από αυτήν, δημιουργώντας όμως ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις, για τον ερχομό της επόμενης κρίσης. Μια κρίση που περιοδικά θα «χτυπάει» την καπιταλιστική οικονομία και θα υποχρεώνει τις πραγματικά παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας σε συνεχή υποβάθμιση και χειροτέρευση της θέσης τους σε αυτήν
