Γράφει ο Νίκος Κουκουτάτσιος
Με αφορμή την πρόταση του αγαπητού φίλου και συμπατριώτη μας, Περιφερειακού Συμβούλου Νίκου Παπανικολάου, προς τον υπουργό κ. Σκανδαλίδη να παραχωρηθεί στο Δήμο Δίου Ολύμπου το εργοστάσιο ξυλείας Λιτοχώρου και οι υπόλοιπες εκτάσεις του Υπουργείου Γεωργίας να παραδοθούν στους 325 δήμους της χώρας, αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω και να δηλώσω τα εξής:
Στον πρώην Δήμο Λιτοχώρου δεν υπάρχουν δημόσιες εκτάσεις οποιασδήποτε μορφής εκτός από τον ορεινό όγκο του Ολύμπου. Και με εξαίρεση από τον όγκο αυτό το αριθ. 7 κτήμα του Δήμου Λιτοχώρου, δηλαδή το δάσος Προφήτη Ηλία – Αγίων Αποστόλων 2000 στρεμμάτων, με όρια την κοίτη του ρέματος Ενιπέα, τα υψώματα Ντελή και μικρή Γκόλνα το ρέμα Παναγιά και τα δυτικά όρια του οικισμού.
Το Λιτόχωρο ως αμιγές Ελληνικό κεφαλοχώρι από την Βυζαντινή εποχή με κατασταστικό λειτουργίας (τοπικό Σύνταγμα), λειτούργησε ως φόρου υποτελής τοπική Δημοκρατία με διοικητικά όρια καθορισμένα από τότε μέχρι και σήμερα.
Όλες εντός των ορίων του εκτάσεις, εκτός από αυτές που κακώς θεωρήθηκαν Μοναστηριακές – αυτό δεν είναι του παρόντος – είχαν αφεθεί σε κοινή χρήση των κατοίκων του, και με τον Οθωμανικό νόμο της 7ης Ραμαζάν 1856 είτε ως κοινόχρηστες βοσκές είτε ως κοινόχρηστα δάση «Μπαλτιλίκια».
Ο ανωτέρω Οθωμανικός νόμος εισήλθε στο Ελληνικό δίκιο με το νόμο 147/1914.
Κατ’ επιταγήν της συνθήκης ειρήνης μεταξύ Ελληνικού κράτους και Οθωμανικής Κυβέρνησης το 1913. Πιστό σχεδόν αντίγραφο αυτού του Οθωμανικού νόμου είναι ο Ελληνικός νόμος 2074/1920 που αναγνωρίζει οριστικά τα δικαιώματα των κοινοτήτων επί των ανωτέρω αναφερομένων εκτάσεων.
Το 1940 η κοινότητα Λιτοχώρου, κατ’ επιταγήν του νόμου 4018/1929 κατάρτησε το κοινοτικό κτηματολόγιο στο οποίο συμπεριέλαβε 15 κτήματα αριθμημένα από 1 ως 15, τα οποία οριοθέτησε και εμβαδομέτρησε το καθένα ξεχωριστά εκτιμώντας και την τότε αξία ενός εκάστου. Το κτηματολόγιο αυτό η κοινότητα το παρέδωσε επισήμως στην αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος και πήρε και τη σχετική απόδειξη επίδοσης παραλαβής.
Η προσφάτως εκδοθείσα αμετάκλητη απόφαση 1216/2006 του εφετείου Θεσ/νίκης που αναγνωρίζει την κυριότητα του Δήμου Λιτοχώρου σε 13.500 στρέμματα στο ξηροκάμπι στηρίχθηκε στο νόμο της 7 Ραμαζάν 1856μ στο νόμο 147/1914, στο νόμο 2074/1920 και στο Δημοτικό (Κοινοτικό) κτηματολόγιο.
Το κτηματολόγιο αυτό δεν έλαβε υπόψη ως ενδεικτικό αποδεικτικό στοιχείο αλλά ως τίτλο κυριότητος. Συνεπώς, το εργοστάσιο ξυλείας που βρίσκεται εντός των ορίων της επιδικασθείσης υπέρ του Δήμου έκτασης, όσο και οι λοιπές κοινόχρηστες εκτάσεις που είναι γραμμένες στο κτηματολόγιο είναι δημοτική περιουσία του πρώην Δήμου Λιτοχώρου και κατ’ επέκταση του Δήμου Δίου Ολύμπου. Επομένως, κάθε νομοθετική ρύθμιση του Υπουργείου Γεωργίας θα πρέπει να λάβει υπόψη του τους παραπάνω ισχυρισμούς.
Οι θεωρίες του διεφθαρμένου Αθηναϊκού κράτους περί λείας πολέμου των δημοτικών εκτάσεων του Λιτοχώρου είναι ύβρις και για τους κατοίκους και για τους άρχοντες του τόπου και πρέπει να τύχει ανάλογης αντίδρασης.
Εγώ ως δημότης και πρώην Δήμαρχος Λιτοχώρου βρίσκω επικίνδυνους αυτούς τους χειρισμούς του κ. Σκανδαλίδη και κρούω τον κώδωνα του κινδύνου. Κάτω τα χέρια από τη γη των προγονών μας και των εγγονών μας.
Λιτόχωρο 30-3-2011
Νίκος Κουκουτάτσιος
