«Ποτέ μου δεν κατάλαβα,
Για μια καρέκλα μόνο
Πως μπόρεσαν και πούλησαν
Το δίκιο και τον πόνο»
Ποτέ μου δεν κατάλαβα, τα κρυφά ντοκουμέντα της ιστορίας, τις κρυφές αλληλογραφίες μεταξύ των ηγετών,τις κρυφές ατζέντες των συναντήσεων των διπλωματών. Όσο κι αν διάβασα κι αν έζησα κι αν έψαξα.. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τη λογική του παραλόγου των πολέμων, των διαμελισμών, των τειχών, των διαχωριστικών γραμμών, της σκλαβιάς, της λήθης. Όσο κι αν προσπάθησα να εξευρωπαϊστώ για να ανήκω κάπου, ποτέ μου δεν κατάφερα να ανήκω εκεί που με εντάσσουν οι χάρτες και τα σχέδια των ισχυρών της γης. Πολίτης του κόσμου; Ούτε αυτό. Πολίτης μιας χώρας που σπαράσσεται καθημερινά από την βία, τη διαφθορά, την οικονομική κρίση, την απουσία μνήμης, της παράδοσης άνευ όρων των κεκτημένων του λαού από χρόνια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τη στρατευμένη ποίηση, τη στρατευμένη λογοτεχνία, τη στρατευμένη τέχνη, τους στρατευμένους λόγιους και τα παραδείσια τιτιβίσματά τους δίπλα σε δόγηδες και κοντέσες της Τέχνης, τη στρατευμένη δημοσιογραφία.
Μιαν Ουτοπία (τελικά) πίστεψα πάντα, αυτή της πανανθρώπινης αγάπης, της ισότητας, της ελευθερίας, των ίσων ευκαιριών, της φροντίδας για τον αδύναμο. Πάντα για τον αδύναμο, για κείνο που αδυνατεί να βρει το δίκιο του. Έχετε σκεφτεί τι θηλειά είναι αυτή; Το έχετε σκεφτεί και το έχετε νοιώσει φίλοι-αδελφοί Κύπριοι, είμαι βέβαιη. Στα κλειστά σύνορα και στις απαγορευμένες ζώνες πλάι, όταν αντικρίζετε από μακριά τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου ερημωμένα. Σας αγναντεύω από μακριά, απ΄ τις πλαγιές του Ολύμπου το βλέμμα μου συχνά ψάχνει να βρει στον ορίζοντα κατά που πέφτει το Νησί. Γιατί για μένα είναι εύκολο όντας ελεύθερη να ψάχνω, να κοιτώ, να ονειρεύομαι, να σημαδεύω στον ορίζοντα ένα σύννεφο που ταξιδεύει όπου αγαπώ. Για σας όμως;
Κι έρχεται η ώρα να εξηγήσω το λόγο της αρθρογραφίας ετούτης.
Σε λίγες μέρες έχετε εκλογές και οι εφημερίδες, ο διαδικτυακός τύπος, τα ΜΜΕ και τα blogs της Ελλάδας και της Κύπρου ασχολούνται με το θέμα ενδελεχώς.ΔΗΚΟ, ΔΗΣΥ,ΕΔΕΚ, ΑΚΕΛ, ΕΥΡΩΚΟ κλπ από τα μετερίζια τους στήσαν χορό και πόλεμο.
Η εθνική ταυτότητα ενός λαού και η εθνική του συνείδηση δεν αναγνωρίζει οικονομικές παντοκρατορίες .Εκείνο που αναγνωρίζει είναι η ελεύθερη μετακίνηση ιδεών και ανθρώπων. Το δικαίωμα στην επιστροφή στην πατρογονική εστία, το δικαίωμα στο θρήνο των αγωνιστών της, το δικαίωμα στο άνοιγμα των συνόρων με αναγνώριση του δικαίου και του δίκιου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πως ένας λαός ξεχνά ή πως μια εξουσία διαιρεί για να βασιλεύει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πως η Κύπρος συνεχίζει να είναι 37 χρόνια μετά την εισβολή η χώρα η διαιρεμένη στα δυο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως έγινε ήρωας ο Ισαάκ και ο Σολωμός και ο Ηλιάκης και ο Γιαλοψός και Καραθανάσης με τον Βλαχάκο; Εάν είναι καλύτερα να είμαστε χωρισμένοι σε στρατόπεδα τότε ποιο το νόημα της θυσίας τους; Εάν είμαστε έτοιμοι να πουλήσουμε το αίμα τους στην αγορά, ποιος θα έχει το θάρρος να πει στα παιδιά τους πως ήταν ατυχής ο θάνατός τους; Αφού δεν ήταν.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πως έρχεται στιγμή Έλληνας-Κύπριος να σημαδεύει Έλληνα-Κύπριο.. Ποτέ η καρδιά μου δεν μπόρεσε να το αντέξει.. Κι αν πείτε πως ως γυναίκα είμαι συναισθηματική θα σας πω τούτο: ναι, ως γυναίκα και ως μάνα και ως Ελληνίδα και ως Μακεδόνισσα είμαι συναισθηματική και φορτισμένη από το ασήκωτο βάρος μιας ιστορίας που δύσκολα ξεχνιέται. Πως η Κύπρος είναι μία όπως και η Μακεδονία. Και οι ηγέτες τους καλά θα κάνουν να θυμούνται την ιστορία και να ανατρέχουν σε αυτή για να διδαχθούν. Ειδάλλως η ιστορία θα τους καταγράψει ως προδότες και μόνο. Αυτή θα είναι η παρακαταθήκη τους κι είναι αδιανόητο.
Μιαν Ουτοπία (τελικά) πίστεψα πάντα, αυτή της πανανθρώπινης αγάπης, της ισότητας, της ελευθερίας, των ίσων ευκαιριών, της φροντίδας για τον αδύναμο. Πάντα για τον αδύναμο, για κείνο που αδυνατεί να βρει το δίκιο του. Έχετε σκεφτεί τι θηλειά είναι αυτή; Το έχετε σκεφτεί και το έχετε νοιώσει φίλοι-αδελφοί Κύπριοι, είμαι βέβαιη. Στα κλειστά σύνορα και στις απαγορευμένες ζώνες πλάι, όταν αντικρίζετε από μακριά τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου ερημωμένα. Σας αγναντεύω από μακριά, απ΄ τις πλαγιές του Ολύμπου το βλέμμα μου συχνά ψάχνει να βρει στον ορίζοντα κατά που πέφτει το Νησί. Γιατί για μένα είναι εύκολο όντας ελεύθερη να ψάχνω, να κοιτώ, να ονειρεύομαι, να σημαδεύω στον ορίζοντα ένα σύννεφο που ταξιδεύει όπου αγαπώ. Για σας όμως;
Κι έρχεται η ώρα να εξηγήσω το λόγο της αρθρογραφίας ετούτης.
Σε λίγες μέρες έχετε εκλογές και οι εφημερίδες, ο διαδικτυακός τύπος, τα ΜΜΕ και τα blogs της Ελλάδας και της Κύπρου ασχολούνται με το θέμα ενδελεχώς.ΔΗΚΟ, ΔΗΣΥ,ΕΔΕΚ, ΑΚΕΛ, ΕΥΡΩΚΟ κλπ από τα μετερίζια τους στήσαν χορό και πόλεμο.
Για τις έδρες και τη νίκη, τη δόξα, την εξουσία. Καλά όλα αυτά και συμφωνώ πως μόνο μέσα από οργανωμένες εξουσίες και συστήματα υπάρχει εγγύηση εύρυθμης λειτουργίας ενός κράτος. Στην περίπτωση αυτή όμως, με θλίψη διάβασα και έτσι προσπάθησα να εμβαθύνω στη διαδρομή των κομμάτων της Κύπρου από την εισβολή έως σήμερα. Λύπη και κατήφεια με συνεπήρε με την τελευταία δήλωση του κ. Άντρου Κυπριανού: «Καλύτερα ένα τ/κ πρόεδρος αλλά αριστερός, παρά ένας ε/κ και δεξιός». Η διαπίστωση πως για την εξουσία και την προσήλωση σε αρχές και ιδεολογίες στυγνές επετράπει αυτό το ολίσθημα, με λύπησε πολύ. Διερωτώμαι, εκεί στην Αμμόχωστο ή στην Κερύνεια, στους τάφους των αδικοχαμένων, στα εικονοστάσια των μανάδων ή των αδερφών των αγνοουμένων, πώς το άκουσαν αυτό; Πώς το εισέπραξαν σε καθαρά συνειδησιακό επίπεδο; Πώς θα καθορίσει την περαιτέρω στάση του εκλογικού σώματος η κατά τα φαινόμενα παλαιά πολιτική του ΑΚΕΛ που απούσα από τον αγώνα για την αυτοδιάθεση της Κύπρου στηρίζεται μόνο στην επιτυχημένη πολιτική του ΑΟΖ;;
Η εθνική ταυτότητα ενός λαού και η εθνική του συνείδηση δεν αναγνωρίζει οικονομικές παντοκρατορίες .Εκείνο που αναγνωρίζει είναι η ελεύθερη μετακίνηση ιδεών και ανθρώπων. Το δικαίωμα στην επιστροφή στην πατρογονική εστία, το δικαίωμα στο θρήνο των αγωνιστών της, το δικαίωμα στο άνοιγμα των συνόρων με αναγνώριση του δικαίου και του δίκιου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πως ένας λαός ξεχνά ή πως μια εξουσία διαιρεί για να βασιλεύει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πως η Κύπρος συνεχίζει να είναι 37 χρόνια μετά την εισβολή η χώρα η διαιρεμένη στα δυο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως έγινε ήρωας ο Ισαάκ και ο Σολωμός και ο Ηλιάκης και ο Γιαλοψός και Καραθανάσης με τον Βλαχάκο; Εάν είναι καλύτερα να είμαστε χωρισμένοι σε στρατόπεδα τότε ποιο το νόημα της θυσίας τους; Εάν είμαστε έτοιμοι να πουλήσουμε το αίμα τους στην αγορά, ποιος θα έχει το θάρρος να πει στα παιδιά τους πως ήταν ατυχής ο θάνατός τους; Αφού δεν ήταν.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πως έρχεται στιγμή Έλληνας-Κύπριος να σημαδεύει Έλληνα-Κύπριο.. Ποτέ η καρδιά μου δεν μπόρεσε να το αντέξει.. Κι αν πείτε πως ως γυναίκα είμαι συναισθηματική θα σας πω τούτο: ναι, ως γυναίκα και ως μάνα και ως Ελληνίδα και ως Μακεδόνισσα είμαι συναισθηματική και φορτισμένη από το ασήκωτο βάρος μιας ιστορίας που δύσκολα ξεχνιέται. Πως η Κύπρος είναι μία όπως και η Μακεδονία. Και οι ηγέτες τους καλά θα κάνουν να θυμούνται την ιστορία και να ανατρέχουν σε αυτή για να διδαχθούν. Ειδάλλως η ιστορία θα τους καταγράψει ως προδότες και μόνο. Αυτή θα είναι η παρακαταθήκη τους κι είναι αδιανόητο.
«Ποτέ μου δεν κατάλαβα,
Για μια καρέκλα μόνο
Πως μπόρεσαν και πούλησαν
Το δίκιο και τον πόνο»
Μίνα Παπανικολάου
Κατερίνη-Πιερία
18-5-2011
(Msc Management Υπηρεσιών Υγείας
Msc Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης
Δημόσια Διοίκηση-Πάντειο)
2ο Βραβείο Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης του ΕΠΟΚ 2010
