πήραμε τη ζωή μας…..…..

Η ζωή μας είναι παιχνίδι.

Ένα παιχνίδι.

Ένας μοιραίος τελικός.

Ισως απ΄ το ποδόσφαιρο μικρότερης αξίας.

Κι απ΄ άλλα παιχνίδια πιο ασήμαντη. 

Το είδα το συνάντησα πολλές φορές,

έτσι και το κατάλαβα.

Με δίδαξαν οι φίλοι μου, οι γείτονες,

οι συγγενείς μου οι μακρινοί κι οι κοντινοί

όχι με λόγια ή μόνο στα χαρτιά.

Με δίδαξαν ….

Με τρόπους αδιάψευστους.

Με χίλια παραδείγματα.

Με συμπεριφορές αξέχαστες.

Με χρώματα συνείδησης έντονα κι ανεξίτηλα.

Γεμάτα της χώρας μας τα γήπεδα

κι η μπάλα η άψυχη, Θεά προσκυνημένη.

Κι η Οικουμένη ολάκερη……..

θα σέβεται τους Νόμους της Θεάς, απόλυτα.

Και αγνοεί τους άλλους Νόμους…..

της ζωής και του δικαίου

της λογικής

και της δουλειάς των κόπων

και της μόρφωσης

και της ανθρώπινης υπόστασης

ακόμη και της ιστορίας.

Είδα γεμάτα γήπεδα σαν τις αρένες,

μα άδειες τις πλατείες για την Τιμή Ηρώων.

Είδα γεμάτα γήπεδα σαν τις αρένες,

μα άδειες τις πλατείες στη Διεκδίκηση Δικαίων.

Είδα γεμάτα γήπεδα σαν τις αρένες,

μα άδειες τις πλατείες σε Διαδηλώσεις Αρνησης Υποταγής.

Είδα γεμάτα γήπεδα σαν τις αρένες,

μα άδειες τις πλατείες και της Πρωτομαγιάτικης Γιορτής.

                                                                παραπονεμένα  λόγια