Γράφει ο Αργύρης Ολοκτσίδης
Δεν ξέρω κατά πού να γείρω!
- Να προβληματιστώ με την ευκολία που κάποιοι (πόσοι άραγε;) “αγανακτισμένοι” συναθροίζονται και εκδηλώνουν ενστικτωδώς την αντίθεσή τους στην πρώτη αίσθηση της μείωσης της καταναλωτικής τους δυνατότητας;
- Να συμπονέσω τους άνεργους (κάπου στο 1.000.000 τους αναφέρουν, που, μαζί με τα 3 – 4 εξαρτημένα απ’ αυτούς άτομα, αποτελούν ένα δεδομένο κοινωνικό δράμα, πολύ μεγάλο - ίσως αβάσταχτο για τα μεγέθη της Ελλάδας - άσχετα από τις αιτίες που το προκάλεσαν και την συνευθύνη ακόμη και των ίδιων των ανέργων), που και αυτοί βρίσκονται μεταξύ των “αγανακτισμένων”;
- Ή να θεωρήσω ότι υπάρχουν δυνάμεις πάνω από τις ανθρώπινες γνώσεις και επιθυμίες, οι οποίες καθορίζουν την πορεία των κοινωνικών φαινομένων, έτσι ώστε οι συμπεριφορές των ανθρώπων να καθίστανται αντάξιες της ρήσης “ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν”;
Όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, που προκύπτουν μέσα σε μια τέτοια δύσκολη συγκυρία είναι κατανοητά:
- Η αγανάκτηση, ο θυμός και το μίσος πολλών ανθρώπων προς εκείνους που τους θεωρούν (και εν πολλοίς έτσι είναι) ως την αιτία της σημερνής δυστυχίας τους.
- Η αγανάκτηση μιας κοινωνικής μερίδας προς τους “αγανακτισμένους” που δεν αγανάκτισαν έγκαιρα, παρά απολάμβαναν, όλα τα προηγούμενα χρόνια, τη γλύκα της βολικής τους αποσύνθεσης και τώρα, που η αποσύνθεση, τους τρώει το μεδούλι, στρέφονται εναντίον εκείνων των “διεφθαρμένων”, τους οποίους πρωτύτερα έγλειφαν.
- Η απορία κάποιων άλλων, που κοιτούν έκπληκτοι και αναρωτιούνται, πού θα μας βγάλουν όλα αυτά!
Νομίζω, ότι εκείνο που τώρα έχει προτεραιότητα, είναι η αλληλοκατανόηση των αντίθετα φρονούντων και η μεταξύ τους αλληλεγγύη. Δεν έχει νόημα να απαιτεί κάποιος από τους συναθροιζόμενους στις πλατείες πολιτικές προτάσεις. Τι να προτείνει ένα τέτοιο ετρόκλητο πλήθος, του οποίου η βασική συνεκτική του ουσία είναι η αγανάκτηση προς το εγχώριο πολιτικό σύστημα και τους εξωτερικούς συνεργάτες – εντολοδότες του; Στη φάση αυτή το “κίνημα των αγανακτισμένων” εκτονώνει την οργή του και παρέχει τη δυνατότητα στα μέλη του να βιώσουν την ανακουφιστική αίσθηση “δεν είμαι μόνος”. Μετά θα δούμε.
Βέβαια, κοινωνία χωρίς οργάνωση δεν μπορεί να υπάρξει. Όμως, τι είδους πρέπει να είναι η οργάνωση, ώστε η κοινωνία να μη συνταράζεται από αντιθέσεις, αδικίες, διακρίσεις και ανισότητες;
Η έλλειψη οργάνωσης οδηγεί στο χάος. Αλλά μήπως, κάποιες φορές, το χάος είναι η αναγκαία προΰπόθεση για την απαλλαγή της κοινωνίας από την αρρωστημένη οργάνωση που το παρήγαγε;
