Δεν είναι καινούριο. Κάθε φορά που ο κόμπος έφτανε στο χτένι, η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ακόμα και στη ΓΣΕΕ, ανέβαινε στα κεραμίδια, φόραγε τη στολή του «αντάρτικου». Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται και τις τελευταίες ημέρες, μπροστά στην κατά μέτωπο επίθεση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει ολοκληρωτικά ορισμένες πρώην ΔΕΚΟ, να βγάλει στο σφυρί δημόσια περιουσία και κοινωνικές υποδομές, να προχωρήσει σε απολύσεις. Το ίδιο έγινε και το 2002 με το «πακέτο» Γιαννίτση στο Ασφαλιστικό. Χωρίς να αντιμάχεται πραγματικά τις αντεργατικές ανατροπές, με ελιγμούς, η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ προσπαθούσε να μη χρεωθεί την κυβερνητική πολιτική, την ίδια στιγμή που στήριζε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κυρίως τον πυρήνα της στρατηγικής του.
Αυτό κάνει και τώρα η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ. Φωνάζουν και ωρύονται με τη γροθιά σφιγμένη τα στελέχη τους στο μπαλκόνι, αλλά δεν αμφισβητούν στο παραμικρό την ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης. Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ διαμαρτύρεται όχι για να αντιπαλέψει τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά για να συνεχίσει να εγκλωβίζει τους εργαζόμενους που την ακολουθούν, να ποδηγετεί τους αγώνες τους, να αποτρέπει τη ριζοσπαστικοποίησή τους. Μήπως άραγε είναι αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση η θέση των στελεχών της ΠΑΣΚΕ στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ πως «άλλο είναι η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας... και άλλο το κράτος να μην έχει κανέναν απολύτως ρόλο»! Μα η απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, σύμφωνα και με τις αποφάσεις στην ΕΕ, ήταν ο προθάλαμος των ιδιωτικοποιήσεων, η πρώτη φάση και η προετοιμασία για να εισβάλουν τα μονοπώλια στη ΔΕΗ και συνολικά στην αγορά Ενέργειας. Αλλωστε, ακόμα και με το 51% στο κράτος, η σημερινή ΔΕΗ, η ΔΕΗ που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δεν έχει καμιά σχέση με το δημόσιο - λαϊκό συμφέρον, ήταν μια επιχείρηση στην υπηρεσία του κεφαλαίου και των αναγκών του και όχι στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.
Τα ίδια και η πλειοψηφία στο συνδικάτο των τραπεζών, που ανακαλύπτει και αυτή την ανάγκη για «δημόσιο πυλώνα τραπεζών, ο οποίος θα εγγυάται το ρόλο του τραπεζικού συστήματος στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας...». Καταρχήν κρατικές τράπεζες υπήρχαν ουκ ολίγες τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά ο εργάτης κατέβαλε και τότε τοκογλυφικά επιτόκια, ενώ οι καταθέσεις του γίνονταν φτηνό χρήμα για το κεφάλαιο. Και τι σημαίνει εγγυητής του «τραπεζικού συστήματος»; Τίποτα λιγότερο από τη στήριξη των τραπεζιτών, όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα. Διότι κανένας «δημόσιος πυλώνας» δεν μπορεί να εγγυηθεί τα συμφέροντα των εργαζομένων, όταν ο «ανταγωνισμός» είναι ο υπέρτατος νόμος που υπηρετεί και αυτός ο πυλώνας. Οταν το τραπεζικό κεφάλαιο, το εφοπλιστικό, το βιομηχανικό, για την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, αλλά και της ΔΑΚΕ ήταν και είναι οι «κοινωνικοί εταίροι» και όχι ο ταξικός αντίπαλος και μάλιστα με αυτούς ως συνεταίρους θα δρομολογηθεί και «η αναπτυξιακή πορεία της χώρας»!
Και το παρελθόν, αλλά και το παρόν επιβεβαιώνουν ότι η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ - όπως και οι άλλες δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού - παραμένουν ταγμένες στην υπηρεσία του αντεργατικού έργου της κυβέρνησης, είναι φορείς ενσωμάτωσης και υποταγής των εργαζομένων στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Κανέναν δεν πρέπει να ξεγελούν οι λεονταρισμοί τους. Και όσο πιο γρήγορα τους εγκαταλείψουν, τόσο πιο αποτελεσματικοί θα γίνουν οι αγώνες της εργατικής τάξης.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
