Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο μου έδωσε το πρόσφατο, απίστευτο και, ειλικρινά, ανεκδιήγητο «συμβάν» (πρωτότυπο τηλεοπτικό «happening» στην πλάτη κορυφαίου Υπουργού) συγκεκριμένα στη ΝΕΤ και στο Δελτίο Ειδήσεων της κ Στάη την ώρα που μιλά ο καθηγητής κ Αντρέας Λοβέρδος ένα ζευγάρι, προφανώς σε κρεβάτι και όχι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τους, εμφανώς κάνει «άγριο σεξ» που θυμίζει πρόσφατες επιτυχίες των εθνικών μας πορνοστάρ και παλαιότερες εποχές… Γκουζγκούνη…
Θα σας υπενθυμίσω το σουξέ της δικής μας νιότης όπου ο γνωστός μας τροβαδούρος δήλωνε μισό-αστεία μισό-σοβαρά πώς «δεν το ξανακάνει σε αουτομπιάνκι...» πιστοποιώντας την ανεπανάληπτη γοητεία αλλά και τις εγγενείς δυσκολίες του...να προσπαθείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα μέσα στο αυτοκίνητό σου, ιδιαίτερα όταν αυτό διαθέτει μόνο τον απειροελάχιστο χώρο του γνωστού ιταλικού μοντέλου!
Όχι, ειλικρινά, δεν προτίθεμαι ξαφνικά πριν καν αρχίσει το καλοκαίρι του 2011 που θα μας «ψήσει» κυριολεκτικά, όντας και οικονομικά και πολιτικά και κοινωνιολογικά, πέραν του…θερμοκρασιακά «καυτό», να ξεπεράσω τα όρια ευπρέπειας που απαιτούνται από τα κείμενα ενός πανεπιστημιακού δάσκαλου, αλλά, όπως έχετε διαπιστώσει τα τελευταία χρόνια που «blog-άρω» στο δικό μου στυλ εντάσσεται και η προσπάθεια προσέγγισης των θεμάτων μου με μια ικανή δόση υγιούς χιούμορ.
Και είναι το ευλογημένο το χιούμορ «αγαθό σε ανεπάρκεια
στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και ας όψονται για αυτό κυρίαρχα οι «πολιτικάντηδες» οι οποίοι αγνοώντας τις θετικές λειτουργίες του, έκρυψαν πίσω από τη σοβαροφάνειά τους την εμφανή έλλειψη της δικής τους σοβαρότητας αρνούμενοι τις θεραπευτικές λειτουργίες του χιούμορ!
Ακόμη και εκείνος ο μεγάλος Φορντ βοηθώντας ως γενναιόδωρος πάτρωνας τις υποκριτικές Τέχνες είχε παραδεχθεί αυτό που επί δεκαετίες ολόκληρες διδάσκει το παγκοσμίου φήμης Actors Studio της Νέας Υόρκης «...ότι δηλαδή μόνο ένας εξαιρετικά ταλαντούχος δραματικός ηθοποιός μπορεί να κάνει επιτυχημένη κωμωδία, και αντίστροφα ο χαρισματικά ταλαντούχος κωμικός μπορεί και συχνά δημιουργεί τις δραματικές προϋποθέσεις για ειλικρινές, βαθύ και λυτρωτικό κλάμα...»
Σε κάποιες άλλες εποχές όταν σχεδόν μισό αιώνα πριν βρέθηκα έφηβος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για να σπουδάσω Κοινωνιολογία και Ψυχολογία ανακάλυψα ότι, ελλείψει «γκαρσονιέρας» της πατροπαράδοτης δηλ. ερωτικής φωλιάς καθιερωμένης στην ελλαδική επικράτεια, οι ερωτευμένοι νεολαίοι της Αμερικής σύχναζαν με τα αυτοκίνητα των γονιών τους ή τα δικά τους καθότι το αυτοκίνητο ήταν πάμφθηνο (σας αποκαλύπτω το επτασφράγιστο προσωπικό οικονομικής φύσεως μυστικό μου ότι το πρώτο μου αυτοκίνητο, μια Chevrolet Bel-Air στη Μασαχουσέτη το είχα αγοράσει με 82 δολάρια ή εάν θέλετε 2,460 δραχμές στα μέσα της δεκαετίας του 1960) ή στα “Drive-In” αποφεύγοντας να δούνε το έργο καθώς ξετύλιγαν τα δικά τους ερωτικά σενάρια πρωταγωνιστώντας σε αυτά, ή σε «lovers’ lanes» ( και νομίζω ότι ο όρος δεν απαιτεί μετάφραση..)
Εμείς στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλλέας δημιουργήσαμε τις αντίστοιχες με τις αμερικανικές κοινωνιολογικές δομές σε απόμερες τοποθεσίες των κακόγουστων αστικών μας κέντρων αλλά μας προέκυψαν ηδονοβλεψίες και τυχοδιώκτες και – όπως θα θυμούνται οι συνομήλικοί μου (και καλά θα κάνουν να το εξομολογηθούν στα παιδιά τους ) στα ελληνικά “Drive-In” κυριάρχησαν φιλμ όπου οι ήρωες τύπου Γκουζγκούνη δεν έδιναν δυνατότητες στα νέα παιδιά να γράψουν τα δικά τους...ερωτικά σενάρια ή και όταν αυτό ήταν εφικτό για μερικές πραγματικά ρομαντικές ψυχές παρεμβάλλονταν η χυδαιότητα του προβαλλόμενου στην οθόνη πορνό, και μαζί η έλλειψη λειτουργικότητας του “παλκοσένικου” ...Καθότι άλλο να
«το κάνεις» σε μια Ford, Buick ή Chevrolet και άλλο να το κάνεις σε...αουτομπιάνκι!..
Ας μάθουν οι γονείς ότι σε κάθε ελληνικό αστικό κέντρο, πέραν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, για τα νέα παιδιά που ήδη έχουν αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης είναι γνωστές οι καθιερωμένες «lovers’ lanes».
Πάντως είχε “νόημα” αυτό που είπε ο φίλος μου Θόδωρος εξομολογούμενος προχθές στην παρέα ότι θα άλλαζε ευχαρίστως τη Μερσεντές του με αουτομπιάνκι, αρκεί να ...ξαναγινόταν νέος!.
Θα σας υπενθυμίσω το σουξέ της δικής μας νιότης όπου ο γνωστός μας τροβαδούρος δήλωνε μισό-αστεία μισό-σοβαρά πώς «δεν το ξανακάνει σε αουτομπιάνκι...» πιστοποιώντας την ανεπανάληπτη γοητεία αλλά και τις εγγενείς δυσκολίες του...να προσπαθείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα μέσα στο αυτοκίνητό σου, ιδιαίτερα όταν αυτό διαθέτει μόνο τον απειροελάχιστο χώρο του γνωστού ιταλικού μοντέλου!
Όχι, ειλικρινά, δεν προτίθεμαι ξαφνικά πριν καν αρχίσει το καλοκαίρι του 2011 που θα μας «ψήσει» κυριολεκτικά, όντας και οικονομικά και πολιτικά και κοινωνιολογικά, πέραν του…θερμοκρασιακά «καυτό», να ξεπεράσω τα όρια ευπρέπειας που απαιτούνται από τα κείμενα ενός πανεπιστημιακού δάσκαλου, αλλά, όπως έχετε διαπιστώσει τα τελευταία χρόνια που «blog-άρω» στο δικό μου στυλ εντάσσεται και η προσπάθεια προσέγγισης των θεμάτων μου με μια ικανή δόση υγιούς χιούμορ.
Και είναι το ευλογημένο το χιούμορ «αγαθό σε ανεπάρκεια
στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και ας όψονται για αυτό κυρίαρχα οι «πολιτικάντηδες» οι οποίοι αγνοώντας τις θετικές λειτουργίες του, έκρυψαν πίσω από τη σοβαροφάνειά τους την εμφανή έλλειψη της δικής τους σοβαρότητας αρνούμενοι τις θεραπευτικές λειτουργίες του χιούμορ!
Ακόμη και εκείνος ο μεγάλος Φορντ βοηθώντας ως γενναιόδωρος πάτρωνας τις υποκριτικές Τέχνες είχε παραδεχθεί αυτό που επί δεκαετίες ολόκληρες διδάσκει το παγκοσμίου φήμης Actors Studio της Νέας Υόρκης «...ότι δηλαδή μόνο ένας εξαιρετικά ταλαντούχος δραματικός ηθοποιός μπορεί να κάνει επιτυχημένη κωμωδία, και αντίστροφα ο χαρισματικά ταλαντούχος κωμικός μπορεί και συχνά δημιουργεί τις δραματικές προϋποθέσεις για ειλικρινές, βαθύ και λυτρωτικό κλάμα...»
Σε κάποιες άλλες εποχές όταν σχεδόν μισό αιώνα πριν βρέθηκα έφηβος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για να σπουδάσω Κοινωνιολογία και Ψυχολογία ανακάλυψα ότι, ελλείψει «γκαρσονιέρας» της πατροπαράδοτης δηλ. ερωτικής φωλιάς καθιερωμένης στην ελλαδική επικράτεια, οι ερωτευμένοι νεολαίοι της Αμερικής σύχναζαν με τα αυτοκίνητα των γονιών τους ή τα δικά τους καθότι το αυτοκίνητο ήταν πάμφθηνο (σας αποκαλύπτω το επτασφράγιστο προσωπικό οικονομικής φύσεως μυστικό μου ότι το πρώτο μου αυτοκίνητο, μια Chevrolet Bel-Air στη Μασαχουσέτη το είχα αγοράσει με 82 δολάρια ή εάν θέλετε 2,460 δραχμές στα μέσα της δεκαετίας του 1960) ή στα “Drive-In” αποφεύγοντας να δούνε το έργο καθώς ξετύλιγαν τα δικά τους ερωτικά σενάρια πρωταγωνιστώντας σε αυτά, ή σε «lovers’ lanes» ( και νομίζω ότι ο όρος δεν απαιτεί μετάφραση..)
Εμείς στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλλέας δημιουργήσαμε τις αντίστοιχες με τις αμερικανικές κοινωνιολογικές δομές σε απόμερες τοποθεσίες των κακόγουστων αστικών μας κέντρων αλλά μας προέκυψαν ηδονοβλεψίες και τυχοδιώκτες και – όπως θα θυμούνται οι συνομήλικοί μου (και καλά θα κάνουν να το εξομολογηθούν στα παιδιά τους ) στα ελληνικά “Drive-In” κυριάρχησαν φιλμ όπου οι ήρωες τύπου Γκουζγκούνη δεν έδιναν δυνατότητες στα νέα παιδιά να γράψουν τα δικά τους...ερωτικά σενάρια ή και όταν αυτό ήταν εφικτό για μερικές πραγματικά ρομαντικές ψυχές παρεμβάλλονταν η χυδαιότητα του προβαλλόμενου στην οθόνη πορνό, και μαζί η έλλειψη λειτουργικότητας του “παλκοσένικου” ...Καθότι άλλο να
«το κάνεις» σε μια Ford, Buick ή Chevrolet και άλλο να το κάνεις σε...αουτομπιάνκι!..
Ας μάθουν οι γονείς ότι σε κάθε ελληνικό αστικό κέντρο, πέραν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, για τα νέα παιδιά που ήδη έχουν αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης είναι γνωστές οι καθιερωμένες «lovers’ lanes».
Πάντως είχε “νόημα” αυτό που είπε ο φίλος μου Θόδωρος εξομολογούμενος προχθές στην παρέα ότι θα άλλαζε ευχαρίστως τη Μερσεντές του με αουτομπιάνκι, αρκεί να ...ξαναγινόταν νέος!.
