Φούντωσαν πάλι οι συζητήσεις, από μεριάς του αστικού πολιτικού συστήματος για την ανάγκη μιας «εθνικής» συνεννόησης, κοινωνικής συναίνεσης κυρίως των πολιτικών δυνάμεων, για την ανάγκη διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Σε αυτή την κατεύθυνση παροτρύνουν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ( ΕΚΟΦΙΝ, EUROGROUP, EKT ), αφού επίκειται νέο μνημόνιο νούμερο 2 πολύ πιο σκληρό στο ταξικό του περιεχόμενο εις βάρος του εργατικού λαϊκού κόσμου. Με σαθρά, τεχνητά επιχειρήματα και εκβιαστικά διλλήματα όπως τα περί «χρεοκοπίας» της χώρας μας καλούν τον Ελληνικό λαό να συναινέσει στη νέα σφαγή του, οδηγώντας τον σε ένα μόνιμο κυκεώνα φτώχιας, ανασφάλειας, αβεβαιότητας, δουλειάς χωρίς δικαιώματα.
Η όλη συζήτηση για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους είναι παραπλανητική. Δεν αποτελούν τις αιτίες της κρίσης αλλά τα αποτελέσματα ύστερα από μια μεγάλη περίοδο κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας. Η κρίση, είναι κρίση του καπιταλισμού, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που σε περίοδο όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, πρέπει να βρουν διέξοδο τα συσσωρευμένα κεφάλαια και κυρίως με εκείνους τους όρους που θα επιφέρουν περισσότερα κέρδη. Σήμερα για να επιτευχθεί αυτό στα πλαίσια της στρατηγικής του κεφαλαίου πρέπει να συμπιεστεί ακόμα περισσότερο η τιμή της εργατικής δύναμης, να χτυπηθούν εργατικά λαϊκά δικαιώματα, να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία και σε αυτή τη κατεύθυνση βοηθάει σήμερα το μνημόνιο και μια σειρά - δέσμη αντιλαϊκών μέτρων μετά από αυτό.
Σήμερα δυσκολεύεται η αστική πολιτική διαχείριση του συστήματος, μιας πολιτικής αναγκαία για την αναπαραγωγή του συστήματος και της κερδοφορίας του κεφαλαίου που σήμερα επιτάσσει μονομερή σκληρά ταξικά μέτρα χωρίς παραχωρήσεις και ελιγμούς προηγούμενων δεκαετιών και αυτό δημιουργεί τη δίκαια λαϊκή αγανάκτηση και οργή που σήμερα το σύστημα δυσκολεύεται να χειραγωγήσει, να ενσωματώσει, να υποτάξει. Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές, το συνεπές ταξικό αντιμονοπωλιακό κίνημα, ριζοσπάστες άνθρωποι από τη πρώτη στιγμή ανέδειξαν εύστοχα, μεθοδολογικά, επιστημονικά το χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης, σαν κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής προϊόντων και κάλεσαν το λαό σε οργανωμένη πολιτική ανυπακοή, απειθαρχία για να περάσουν στην αντεπίθεση. Για αυτό σήμερα το ΚΚΕ, το ταξικό κίνημα το πολεμούν με λύσσα, με υποβοηθούς μεγάλα εκδοτικά, τηλεοπτικά συγκροτήματα που το συκοφαντούν με ψεύδη, λασπολογία, το αντιμετωπίζουν με χλεύη και ειρωνείες γιατί στον αγώνα του, αντιπαραθέτει τη στρατηγική της λαϊκής προοπτικής που είναι σε αντιδιαστολή με τη στρατηγική της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Η λεγόμενη « εθνική» συνεννόηση, κοινωνική συναίνεση, είναι μια παγίδα με στόχο να περάσουν χωρίς εμπόδια και αντιστάσεις τα νέα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Συγκαλύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων γιατί είναι μέτρα αναγκαία για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου και τη διαιώνιση της εξουσίας του και αυτό περνάει από τη πλήρη διάλυση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων. Η προπαγάνδα των εύρωστων επιχειρήσεων δεν πρέπει να περάσει, γιατί τα κέρδη τους δεν συμβαδίζουν με τις σύγχρονες εργατικές λαϊκές ανάγκες. Μόνιμα και σταθερά ο εργαζόμενος λαός είναι αυτός που κάνει θυσίες και μετράει συνεχώς απώλειες στο σύνολο της ζωής του, γιατί αυτό απαιτεί η καπιταλιστική ανάπτυξη. Στον καπιταλισμό, το κέρδος του καπιταλιστή είναι η υπέρτατη αρχή και αυτό διογκώνεται συνεχώς από την αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Η ασυμφιλίωτη αυτή σχέση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας θα λυθεί μόνο όταν η εργατική τάξη, παραγωγός του πλούτου, κατακτήσει σαν τάξη την εξουσία όπου ο παραγόμενος πλούτος δεν θα μετατρέπεται σε καταθέσεις σε τράπεζες αλλά θα υπηρετεί τη λαϊκή κοινωνική ευημερία. Αυτό προϋποθέτει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, να συγκροτηθεί ο λαϊκός παραγωγικός συνεταιρισμός στην ύπαιθρο και στις πόλεις και όλα αυτά θα υπόκεινται στο κεντρικό σχεδιασμό της εργατικής εξουσίας με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Η διέξοδος από τη καπιταλιστική οικονομική κρίση ή θα είναι φιλολαϊκή ή αντιλαϊκή. Αυτό θα το καθορίσει ο συσχετισμός δύναμης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Το κάλεσμα του ΚΚΕ για λαϊκό οργανωμένο ταξικό αγώνα, για σύγκρουση, πολιτική ρήξη, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής με όρους πολιτικής πάλης και κινήματος είναι σύγχρονο, επίκαιρο και επιβεβλημένο για τη φιλολαϊκή προοπτική. Δεν χωράνε άλλες αναβολές, καθυστερήσεις, το σύστημα της
καπιταλιστική ανάπτυξης είναι ιστορικά ξεπερασμένο, ο παρασιτικός του χαρακτήρας αναδεικνύεται σε όλα τα επίπεδα και το μόνο που έχει να δώσει στο λαό και στους λαούς του κόσμου είναι αντίδραση και να γίνεται πιο επιθετικός απέναντί τους. Με λαϊκή οργάνωση, ταξική συσπείρωση στους χώρους δουλειάς στη γειτονιά, στη συνοικία, στα χωριά και κοινωνική συμμαχία να περάσουμε στην αντεπίθεση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις ανάγκες και όχι τα κέρδη. Σε αυτό το ιστορικό καθήκον το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές, οι ριζοσπάστες άνθρωποι βρίσκονται στη πρώτη γραμμή.
Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ
Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ
