Τί ήταν ο πατέρας μου; Ήταν το σπίτι,
που μέσα του έφεγγε γλυκά η ζωή;
Χέρι, που τάιζε, σαν το σπουργίτι,
τα όνειρά μου βράδυ – πρωί;
Αυτή η Κυριακή είναι η Μέρα του στυλοβάτη της ζωής μας, του αγαπημένου μας Πατέρα. Με αυτή τη μέρα έχουμε την ευκαιρία να τιμήσουμε τον γεννήτορά μας, τον τροφό μας, τον παιδαγωγό μας, αυτόν που μας δίνει όλα τα εφόδια για να μεγαλώσουμε, και κυρίως που γίνεται παράδειγμα μίμησης μιας ολόκληρης ζωής για το παιδί του.
Η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα πρωτογιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου 1910 και έκτοτε γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Με δώρα από όλη την οικογένεια, τιμώνται ο πατέρας ή ακόμα και ο πατέρας του πατέρα μας ή της μητέρας μας, ο παππούς.
Σε αυτή τη μέρα, είναι αναπόφευκτο να σκεφτούμε μια λεπτομέρεια: Μέσα στο σημερινό ανταγωνισμό που ζούμε, λογικό θα ήταν τη γιορτή αυτή να την καθιέρωσε Άντρας - σε αντίπραξη προς τη Γιορτή της Μητέρας, που είναι κατά πολύ διαδεδομένη.
Όμως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η Γιορτή του Πατέρα ήταν τελικά επινόηση της Γυναίκας! Τη σκέφτηκε στην πρωτεύουσα της Αμερικής η Σονόρα Σμαρτ Ντοντ, όταν το 1910, εμπνευσμένη από τη Γιορτή της Μητέρας που γιορτάζεται κάθε πρώτη Κυριακή του Μαΐου, θέλησε να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου Βορείων και Νοτίων, που ανέθρεψε μόνος του τα έξη παιδιά της οικογένειας.
Το ίδιο με τον πατέρα εκείνο έμελλε να εξελιχθεί και ο πατέρας της εποχής μας. Είναι ένα πρόσωπο που άλλαξε σημαντικά το ρόλο του μέσα στο χρόνο. Σήμερα, στο πλευρό μιας εργαζόμενης μητέρας, βοηθάει όσο και εκείνη στην ανατροφή των παιδιών. Ρόλοι μοιρασμένοι, αλλά πάντα ο πατέρας στην ελληνική οικογένεια αποτελεί το «πρότυπο» για τα παιδιά. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάνε ποτέ οι μητέρες. Ο πατέρας του Βίκτωρα Ουγκώ έλεγε επειδή έβλεπε ότι ο νεαρός γιος του ακολουθούσε τα πιστεύω της μητέρας του: «Το παιδί είναι της μητέρας αλλά ο άντρας θα είναι του πατέρα». Όπως και έγινε.
Πενηνταδύο χώρες ακολούθησαν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, με εξαίρεση την Αυστραλία η οποία εορτάζει την Ημέρα του Πατέρα την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου. Στην Ευρώπη, καθιέρωσαν τη γιορτή να εορτάζεται μια εβδομάδα νωρίτερα οι διαζευγμένοι πατεράδες, εξαιτίας της απαξίωσης του πατέρα από τη δικαιοσύνη στα διαζύγια. Έτσι, η γιορτή αυτή έχει και μια άλλη δυναμική, όταν μάλιστα τα σχολεία είναι ακόμα ανοικτά για να διδάξουν οι δάσκαλοι το ρόλο και τις αξίες του πατέρα στην οικογένεια.
Ως σύμβολο της ημέρας επικράτησε το τριαντάφυλλο, το μεν άσπρο, για τους ζωντανούς, το δε κόκκινο, για τους νεκρούς πατέρες. Άλλη μια γιορτή της σύγχρονης αγοράς; Μπορει να είναι και έτσι, αλλά δεν παύει να είναι μια ευκαιρία για ένα ευχαριστώ. Οι μπαμπάδες όλου του κόσμου έχουν πλέον και αυτοί την γιορτή τους και οφείλουμε να πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε αυτούς που μας μεγάλωσαν με τόσο κόπο και θυσίες και που μας κάναν υπερήφανους.
Τί ήταν ο πατέρας μου; Η σιγουριά μου
πως είχα μέρος να κοιμηθώ;
Η περηφάνεια μου, που ήταν χαρά μου,
πως είχα πλάι του να περπατώ;
ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΠΙΤΖΑΚΗΣ
που μέσα του έφεγγε γλυκά η ζωή;
Χέρι, που τάιζε, σαν το σπουργίτι,
τα όνειρά μου βράδυ – πρωί;
Αυτή η Κυριακή είναι η Μέρα του στυλοβάτη της ζωής μας, του αγαπημένου μας Πατέρα. Με αυτή τη μέρα έχουμε την ευκαιρία να τιμήσουμε τον γεννήτορά μας, τον τροφό μας, τον παιδαγωγό μας, αυτόν που μας δίνει όλα τα εφόδια για να μεγαλώσουμε, και κυρίως που γίνεται παράδειγμα μίμησης μιας ολόκληρης ζωής για το παιδί του.
Η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα πρωτογιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου 1910 και έκτοτε γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Με δώρα από όλη την οικογένεια, τιμώνται ο πατέρας ή ακόμα και ο πατέρας του πατέρα μας ή της μητέρας μας, ο παππούς.
Σε αυτή τη μέρα, είναι αναπόφευκτο να σκεφτούμε μια λεπτομέρεια: Μέσα στο σημερινό ανταγωνισμό που ζούμε, λογικό θα ήταν τη γιορτή αυτή να την καθιέρωσε Άντρας - σε αντίπραξη προς τη Γιορτή της Μητέρας, που είναι κατά πολύ διαδεδομένη.
Όμως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η Γιορτή του Πατέρα ήταν τελικά επινόηση της Γυναίκας! Τη σκέφτηκε στην πρωτεύουσα της Αμερικής η Σονόρα Σμαρτ Ντοντ, όταν το 1910, εμπνευσμένη από τη Γιορτή της Μητέρας που γιορτάζεται κάθε πρώτη Κυριακή του Μαΐου, θέλησε να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου Βορείων και Νοτίων, που ανέθρεψε μόνος του τα έξη παιδιά της οικογένειας.
Το ίδιο με τον πατέρα εκείνο έμελλε να εξελιχθεί και ο πατέρας της εποχής μας. Είναι ένα πρόσωπο που άλλαξε σημαντικά το ρόλο του μέσα στο χρόνο. Σήμερα, στο πλευρό μιας εργαζόμενης μητέρας, βοηθάει όσο και εκείνη στην ανατροφή των παιδιών. Ρόλοι μοιρασμένοι, αλλά πάντα ο πατέρας στην ελληνική οικογένεια αποτελεί το «πρότυπο» για τα παιδιά. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάνε ποτέ οι μητέρες. Ο πατέρας του Βίκτωρα Ουγκώ έλεγε επειδή έβλεπε ότι ο νεαρός γιος του ακολουθούσε τα πιστεύω της μητέρας του: «Το παιδί είναι της μητέρας αλλά ο άντρας θα είναι του πατέρα». Όπως και έγινε.
Πενηνταδύο χώρες ακολούθησαν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, με εξαίρεση την Αυστραλία η οποία εορτάζει την Ημέρα του Πατέρα την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου. Στην Ευρώπη, καθιέρωσαν τη γιορτή να εορτάζεται μια εβδομάδα νωρίτερα οι διαζευγμένοι πατεράδες, εξαιτίας της απαξίωσης του πατέρα από τη δικαιοσύνη στα διαζύγια. Έτσι, η γιορτή αυτή έχει και μια άλλη δυναμική, όταν μάλιστα τα σχολεία είναι ακόμα ανοικτά για να διδάξουν οι δάσκαλοι το ρόλο και τις αξίες του πατέρα στην οικογένεια.
Ως σύμβολο της ημέρας επικράτησε το τριαντάφυλλο, το μεν άσπρο, για τους ζωντανούς, το δε κόκκινο, για τους νεκρούς πατέρες. Άλλη μια γιορτή της σύγχρονης αγοράς; Μπορει να είναι και έτσι, αλλά δεν παύει να είναι μια ευκαιρία για ένα ευχαριστώ. Οι μπαμπάδες όλου του κόσμου έχουν πλέον και αυτοί την γιορτή τους και οφείλουμε να πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε αυτούς που μας μεγάλωσαν με τόσο κόπο και θυσίες και που μας κάναν υπερήφανους.
Τί ήταν ο πατέρας μου; Η σιγουριά μου
πως είχα μέρος να κοιμηθώ;
Η περηφάνεια μου, που ήταν χαρά μου,
πως είχα πλάι του να περπατώ;
ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΠΙΤΖΑΚΗΣ
