Γράφει ο Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ
Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις των τελευταίων βδομάδων, με συγκεντρώσεις κόσμου σε πλατείες, πραγματοποιούνται στο έδαφος των οξυμένων εργατικών λαϊκών προβλημάτων. Τα αδιέξοδα της καθημερινότητας που βιώνει η λαϊκή οικογένεια, συνεχώς συσσωρεύονται και ευρύτερος λαϊκός κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με το φάσμα της φτώχειας, της ανεργίας, της ακρίβειας, της ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Η κατάσταση μέρα με τη μέρα θα χειροτερεύει, αν ο λαός με την πάλη και τον αγώνα του δεν επισφραγίσει τις πολιτικές εξελίξεις.
Η πολιτική του μνημονίου, τα ενδιάμεσα αντιλαϊκά μέτρα που παρθήκανε και το νέο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα θέλουν να βάλουν την ταφόπλακα στα εναπομείναντα εργατικά λαϊκά δικαιώματα. Οι πολιτικές αυτές κινούνται στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ, της απελευθέρωσης των αγορών (βλ. συνθήκη του Μάαστριχτ) και των γνωστών τεσσάρων ελευθεριών της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών, εργαζομένων, πολιτικές που υπονομεύουν μόνιμα και σταθερά τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα , στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτή η πολιτική που είναι στρατηγική επιλογή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι που οξύνει τα λαϊκά προβλήματα , τσακίζει λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα. Η διαιώνιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής περνάει μέσα από αντιθέσεις και αντιφάσεις που πυροδοτεί η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Δηλαδή για το πιο τμήμα του μονοπωλιακού κεφαλαίου θα κυριαρχήσει και που. Για αυτά τα συμφέροντα αγωνιούν και συγκρούονται οι αστικές τάξεις των χωρών-μελών της ΕΕ και τα κόμματά τους. Μία από τις βασικές αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν στις σημερινές συνθήκες, το καπιταλιστικό σύστημα είναι ο προκλητικός πλούτος που έχει μαζευτεί σε λίγα χέρια και η φτώχεια, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα που συνεχώς κυριεύει περισσότερο κόσμο σχεδόν σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ και κατά επέκταση στην Ελλάδα.. Αποτελούν μία αντίφαση που το σημερινό αστικό πολιτικό σύστημα, η ΕΕ δεν μπορούν πλέων να διαχειριστούν.
Χωρίς διάθεση κινδυνολογίας πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν με βάση παλιότερους δείκτες του βιοτικού επιπέδου στη χώρα μας αλλά και τίποτα καλύτερο δεν πρόκειται να έρθει άμα δεν γίνουν ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας (αλλαγή τάξης) και οικονομίας. Το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα είναι ιστορικά ξεπερασμένο, δεν έχει πλέων περιθώρια να δώσει το κάτι τις παραπάνω με την ευκολία που το έκανε παλιότερα χρόνια. Η σημερινή φάση της ανάπτυξης του, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και των ενδεχόμενων ανακατατάξεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δεν επιτρέπουν στο σημερινό σύστημα να κάνει κανέναν ελιγμό. Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση και να δρομολογηθούν εκείνες οι πολιτικοϊδεολογικές διεργασίες στο λαό και στο κίνημα που θα επισπεύσουν τις διαδικασίες ανατροπής του συστήματος με προοπτική τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Ένα τέτοιο κίνημα είναι που φοβάται η αστική τάξη και το σύστημά της, για αυτό κάνουν ότι μπορούν να διαστρεβλώσουν τα χαρακτηριστικά του, να υπονομεύσουν τη δράση του, να αποκρύψουν τις θέσεις του. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα που στηλίτευαν τη δράση του Π.Α.ΜΕ και των Κομμουνιστών, όταν πέρυσι καλούσαν σε παλλαϊκό ξεσηκωμό, σε οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή και απειθαρχία ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, στα νέα βάρβαρα μέτρα, τότε κανάλια όπως του κυρίου Αλαφούζου, ο ΣΚΑΪ που σήμερα εκθειάζει την πλατεία όπως και άλλοι όμοια του MEGA, ALTER, ANTENNA μιλούσαν για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, για το κακό που δημιουργούσαν οι κινητοποιήσεις στην οικονομία, στον τουρισμό. Είναι υποκριτές και ψεύτες, θεματοφύλακες του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος που θέλουν να το διαιωνίσουν για να συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη και να γεμίζουν με χρήμα τα θησαυροφυλάκια τους.
Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο που βρίσκεται ο λαός και η νεολαία στις πλατείες και στους δρόμους διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του, πρέπει όμως το κίνημα να προσπεράσει παγίδες που του στήνουν στο όνομα του ακηδεμόνευτου και ακομμάτιστου. Να αποκτήσει διορατικότητα και να αποκρούσει αυτούς που το πρωί σε κανάλια ή σε διάφορα οικονομικά φόρουμ προβάλουν θέσεις κομμάτων ή άλλων πολιτικών υποκειμένων που παλεύουν για τη διάσωση του καπιταλισμού και το βράδυ είναι στις πλατείες με την παντιέρα του ακομμάτιστου. Τα γνωστά καλλιεργούμενα επιφανειακά και λαϊκίστικα συνθήματα «κλέφτες» , «ψεύτες» που γοητεύουν τον οργισμένο κόσμο απαλλάσσουν τον πραγματικό ένοχο, την πλουτοκρατία που ληστεύει νόμιμα το λαό, τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας. Τα αντιδραστικά συνθήματα «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα» που προβάλουν ορισμένοι στην πλατεία (αν και οι ίδιοι είναι μέλη κομμάτων και συνδικάτων) έχουν ως κύριο στόχο να μπερδέψουν τις λαϊκές συνειδήσεις , να ταυτίσουν τον κυβερνητικό φιλοεργοδοτικό συνδικαλισμό με το αγωνιστικό ταξικό κίνημα, το Π.Α.ΜΕ. Πρόκειται για μία τεχνητή αντιπαράθεση που στοχεύει στο να ανασταλεί κάθε θετική διεργασία προς την κατεύθυνση της οργάνωσης της εργατικής τάξης, των πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων, της ριζοσπαστικοποίησης τους που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια, για να αντιπαλέψουν τη σημερινή κατάσταση με όρους ταξικής σύγκρουσης και ρήξης, για την ανατροπή του συνόλου της αντιλαϊκής, αντιδραστικής πολιτικής για να ανοίξει ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας, λαϊκής οικονομίας.
Οι εργατική λαϊκοί και νεανικοί αγώνες σήμερα, για να έχουν αποτέλεσμα και τη δύναμη να ορθώσουν εμπόδια στα κλιμακούμενα βάρβαρα μέτρα, πρέπει να στοχεύουν τους υπεύθυνους για τα λαϊκά δεινά που είναι το κεφάλαιο, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η ΕΕ, τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ και οι συμπληρωματικές εφεδρείες τους, όπως το κόμμα της Μπακογιάννη το κόμμα του Κουβέλη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που πατάει πάντα σε δύο βάρκες και δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Η πρακτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα και κυρίως στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι διαλυτική, έβαλε πλάτη όλα αυτά τα χρόνια για την αποδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος υιοθετώντας σαν μέσο πάλης τους «κοινωνικούς διαλόγους», και σήμερα αρκετοί από αυτούς στις πλατείες κουνάνε τη σημαία του ακομμάτιστου. Ο καιροσκοπισμός τους είναι επικίνδυνος για τους αγώνες του κινήματος.
Η αγανάκτηση του κόσμου πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένη λαϊκή πάλη και δράση. Αφετηρία του αγώνα να είναι οι χώροι δουλειάς στα εργοστάσια, στις υπηρεσίες, στα γραφεία, οι συνοικίες οι γειτονιές, τα χωριά να μετατραπούν σε ταμπούρια ταξικής αντίστασης και αγώνα, εκκολαπτήρια αγωνιστικών διεργασιών που θα συνενώνουν κοινωνικά στρώματα σε συγκροτημένο λαϊκό μέτωπο που με όρους κοινωνικής συμμαχίας θα περάσει στην αντεπίθεση. Ένας αγώνας είναι δυνατός και αποτελεσματικός όταν ο λαός δρα οργανωμένος βάζοντας στη σημαία του αγώνα τα δικαιώματα και τις ανάγκες του που σήμερα υπονομεύονται από τη γραμμή της ανταγωνιστικότατης και κερδοφορίας των καπιταλιστών. Αυτός είναι ο αγώνας που φοβίζει σήμερα. Ο αγώνας που έχει ταξικό περιεχόμενο, αμφισβητεί την αστική τάξη σαν τάξη που σφετερίζεται, τον κοινωνικό πλούτο που με το μόχθο της παράγει η εργατική τάξη. Στο επίκεντρο του αγώνα πρέπει να μπει η μεγάλη ιδιοκτησία των καπιταλιστών για να γίνει λαϊκή περιουσία με στόχο να αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής που θα ικανοποιεί τις διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών.
Ένα τέτοιο κίνημα σήμερα, κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να συγκροτηθεί στη χώρα μας. Για αυτό το Π.Α.ΜΕ, οι Κομμουνιστές, παλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος που σε αυτό δεν θα έχουν θέση οι συμβιβασμένες, φιλοκυβερνητικές, φιλοεργοδοτικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ ή άλλων οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ και το Π.Α.ΜΕ δεν φοβάται τον κόσμο στις πλατείες ούτε τις αυθόρμητες λαϊκές κινητοποιήσεις όπως σπεύδουν μερικοί εσκεμμένα να διαδώσουν στον κόσμο (αστικά ΜΜΕ, εκδοτικοί οργανισμοί, διάφοροι δημοσιολόγοι της αστικής τάξης). Στόχος τους είναι να μην βρεθούν οι Κομμουνιστές με τον κόσμο στις πλατείες, για αυτό με κάθε τρόπο προσπαθούν να κόψουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας. Βέβαια αυτή η προσπάθειά τους, όπως και άλλες στο παρελθόν θα πέσουν στο κενό.
Το ΚΚΕ καλεί τον κόσμο να συζητήσει με τους Κομμουνιστές, να συμπορευτούν σήμερα μαζί του ακόμη κι αν έχουν τις διαφωνίες τους σε ορισμένα θέματα, γιατί το ΚΚΕ αποτελεί εκείνη τη δύναμη που πολύ έγκαιρα και που ο πολιτικοϊδεολογικός συσχετισμός δύναμης στη χώρα μας αλλά και σε διεθνές επίπεδο ήταν πολύ αρνητικός. Το ΚΚΕ τόλμησε να ορθώσει ανάστημα και να ξεσκεπάζει όλες τις αντιλαϊκές αντιδραστικές συμφωνίες που υπαγορευόταν από τις ανάγκες του κεφαλαίου για περισσότερο κέρδος και σε αυτό διευκόλυναν όλα τα μέτρα της ΕΕ που υλοποιήθηκαν και εφαρμόστηκαν κυρίως τα τελευταία είκοσι χρόνια στη χώρα μας. Το ΚΚΕ ποτέ δεν υπέστειλε τη σημαία του ταξικού αγώνα, μπήκε μπροστά στην οργάνωση μικρών και μεγάλων αγώνων, μίλησε ανοιχτά με τον κόσμο, εξήγησε την συνθήκη του Μάαστριχτ τις αντεργατικές ρυθμίσεις της «λευκής βίβλου» για το χαρακτήρα της ΕΕ και σήμερα μπορεί να πει ότι δικαιώνεται για αυτά που έλεγε, δυστυχώς όμως για την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, γενικότερα των λαών χωρών – μελών της ΕΕ. Σήμερα η οργάνωση της πάλης και του αγώνα μαζί με τους Κομμουνιστές αποτελούν εγγύηση όχι μόνο για να βγούμε από το τέλμα της καπιταλιστικής κρίσης αλλά να ανοίξει ο δρόμος της φιλολαϊκής προοπτικής που περνάει μέσα από τη λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία, τον Σοσιαλισμό.
Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ.
Η πολιτική του μνημονίου, τα ενδιάμεσα αντιλαϊκά μέτρα που παρθήκανε και το νέο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα θέλουν να βάλουν την ταφόπλακα στα εναπομείναντα εργατικά λαϊκά δικαιώματα. Οι πολιτικές αυτές κινούνται στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ, της απελευθέρωσης των αγορών (βλ. συνθήκη του Μάαστριχτ) και των γνωστών τεσσάρων ελευθεριών της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών, εργαζομένων, πολιτικές που υπονομεύουν μόνιμα και σταθερά τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα , στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτή η πολιτική που είναι στρατηγική επιλογή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι που οξύνει τα λαϊκά προβλήματα , τσακίζει λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα. Η διαιώνιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής περνάει μέσα από αντιθέσεις και αντιφάσεις που πυροδοτεί η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Δηλαδή για το πιο τμήμα του μονοπωλιακού κεφαλαίου θα κυριαρχήσει και που. Για αυτά τα συμφέροντα αγωνιούν και συγκρούονται οι αστικές τάξεις των χωρών-μελών της ΕΕ και τα κόμματά τους. Μία από τις βασικές αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν στις σημερινές συνθήκες, το καπιταλιστικό σύστημα είναι ο προκλητικός πλούτος που έχει μαζευτεί σε λίγα χέρια και η φτώχεια, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα που συνεχώς κυριεύει περισσότερο κόσμο σχεδόν σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ και κατά επέκταση στην Ελλάδα.. Αποτελούν μία αντίφαση που το σημερινό αστικό πολιτικό σύστημα, η ΕΕ δεν μπορούν πλέων να διαχειριστούν.
Χωρίς διάθεση κινδυνολογίας πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν με βάση παλιότερους δείκτες του βιοτικού επιπέδου στη χώρα μας αλλά και τίποτα καλύτερο δεν πρόκειται να έρθει άμα δεν γίνουν ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας (αλλαγή τάξης) και οικονομίας. Το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα είναι ιστορικά ξεπερασμένο, δεν έχει πλέων περιθώρια να δώσει το κάτι τις παραπάνω με την ευκολία που το έκανε παλιότερα χρόνια. Η σημερινή φάση της ανάπτυξης του, σε συνδυασμό με την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και των ενδεχόμενων ανακατατάξεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δεν επιτρέπουν στο σημερινό σύστημα να κάνει κανέναν ελιγμό. Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση και να δρομολογηθούν εκείνες οι πολιτικοϊδεολογικές διεργασίες στο λαό και στο κίνημα που θα επισπεύσουν τις διαδικασίες ανατροπής του συστήματος με προοπτική τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Ένα τέτοιο κίνημα είναι που φοβάται η αστική τάξη και το σύστημά της, για αυτό κάνουν ότι μπορούν να διαστρεβλώσουν τα χαρακτηριστικά του, να υπονομεύσουν τη δράση του, να αποκρύψουν τις θέσεις του. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα που στηλίτευαν τη δράση του Π.Α.ΜΕ και των Κομμουνιστών, όταν πέρυσι καλούσαν σε παλλαϊκό ξεσηκωμό, σε οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή και απειθαρχία ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, στα νέα βάρβαρα μέτρα, τότε κανάλια όπως του κυρίου Αλαφούζου, ο ΣΚΑΪ που σήμερα εκθειάζει την πλατεία όπως και άλλοι όμοια του MEGA, ALTER, ANTENNA μιλούσαν για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, για το κακό που δημιουργούσαν οι κινητοποιήσεις στην οικονομία, στον τουρισμό. Είναι υποκριτές και ψεύτες, θεματοφύλακες του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος που θέλουν να το διαιωνίσουν για να συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη και να γεμίζουν με χρήμα τα θησαυροφυλάκια τους.
Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο που βρίσκεται ο λαός και η νεολαία στις πλατείες και στους δρόμους διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του, πρέπει όμως το κίνημα να προσπεράσει παγίδες που του στήνουν στο όνομα του ακηδεμόνευτου και ακομμάτιστου. Να αποκτήσει διορατικότητα και να αποκρούσει αυτούς που το πρωί σε κανάλια ή σε διάφορα οικονομικά φόρουμ προβάλουν θέσεις κομμάτων ή άλλων πολιτικών υποκειμένων που παλεύουν για τη διάσωση του καπιταλισμού και το βράδυ είναι στις πλατείες με την παντιέρα του ακομμάτιστου. Τα γνωστά καλλιεργούμενα επιφανειακά και λαϊκίστικα συνθήματα «κλέφτες» , «ψεύτες» που γοητεύουν τον οργισμένο κόσμο απαλλάσσουν τον πραγματικό ένοχο, την πλουτοκρατία που ληστεύει νόμιμα το λαό, τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας. Τα αντιδραστικά συνθήματα «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα» που προβάλουν ορισμένοι στην πλατεία (αν και οι ίδιοι είναι μέλη κομμάτων και συνδικάτων) έχουν ως κύριο στόχο να μπερδέψουν τις λαϊκές συνειδήσεις , να ταυτίσουν τον κυβερνητικό φιλοεργοδοτικό συνδικαλισμό με το αγωνιστικό ταξικό κίνημα, το Π.Α.ΜΕ. Πρόκειται για μία τεχνητή αντιπαράθεση που στοχεύει στο να ανασταλεί κάθε θετική διεργασία προς την κατεύθυνση της οργάνωσης της εργατικής τάξης, των πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων, της ριζοσπαστικοποίησης τους που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια, για να αντιπαλέψουν τη σημερινή κατάσταση με όρους ταξικής σύγκρουσης και ρήξης, για την ανατροπή του συνόλου της αντιλαϊκής, αντιδραστικής πολιτικής για να ανοίξει ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας, λαϊκής οικονομίας.
Οι εργατική λαϊκοί και νεανικοί αγώνες σήμερα, για να έχουν αποτέλεσμα και τη δύναμη να ορθώσουν εμπόδια στα κλιμακούμενα βάρβαρα μέτρα, πρέπει να στοχεύουν τους υπεύθυνους για τα λαϊκά δεινά που είναι το κεφάλαιο, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η ΕΕ, τα κόμματα της πλουτοκρατίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ και οι συμπληρωματικές εφεδρείες τους, όπως το κόμμα της Μπακογιάννη το κόμμα του Κουβέλη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που πατάει πάντα σε δύο βάρκες και δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Η πρακτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα και κυρίως στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι διαλυτική, έβαλε πλάτη όλα αυτά τα χρόνια για την αποδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος υιοθετώντας σαν μέσο πάλης τους «κοινωνικούς διαλόγους», και σήμερα αρκετοί από αυτούς στις πλατείες κουνάνε τη σημαία του ακομμάτιστου. Ο καιροσκοπισμός τους είναι επικίνδυνος για τους αγώνες του κινήματος.
Η αγανάκτηση του κόσμου πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένη λαϊκή πάλη και δράση. Αφετηρία του αγώνα να είναι οι χώροι δουλειάς στα εργοστάσια, στις υπηρεσίες, στα γραφεία, οι συνοικίες οι γειτονιές, τα χωριά να μετατραπούν σε ταμπούρια ταξικής αντίστασης και αγώνα, εκκολαπτήρια αγωνιστικών διεργασιών που θα συνενώνουν κοινωνικά στρώματα σε συγκροτημένο λαϊκό μέτωπο που με όρους κοινωνικής συμμαχίας θα περάσει στην αντεπίθεση. Ένας αγώνας είναι δυνατός και αποτελεσματικός όταν ο λαός δρα οργανωμένος βάζοντας στη σημαία του αγώνα τα δικαιώματα και τις ανάγκες του που σήμερα υπονομεύονται από τη γραμμή της ανταγωνιστικότατης και κερδοφορίας των καπιταλιστών. Αυτός είναι ο αγώνας που φοβίζει σήμερα. Ο αγώνας που έχει ταξικό περιεχόμενο, αμφισβητεί την αστική τάξη σαν τάξη που σφετερίζεται, τον κοινωνικό πλούτο που με το μόχθο της παράγει η εργατική τάξη. Στο επίκεντρο του αγώνα πρέπει να μπει η μεγάλη ιδιοκτησία των καπιταλιστών για να γίνει λαϊκή περιουσία με στόχο να αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής που θα ικανοποιεί τις διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών.
Ένα τέτοιο κίνημα σήμερα, κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να συγκροτηθεί στη χώρα μας. Για αυτό το Π.Α.ΜΕ, οι Κομμουνιστές, παλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος που σε αυτό δεν θα έχουν θέση οι συμβιβασμένες, φιλοκυβερνητικές, φιλοεργοδοτικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ ή άλλων οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ και το Π.Α.ΜΕ δεν φοβάται τον κόσμο στις πλατείες ούτε τις αυθόρμητες λαϊκές κινητοποιήσεις όπως σπεύδουν μερικοί εσκεμμένα να διαδώσουν στον κόσμο (αστικά ΜΜΕ, εκδοτικοί οργανισμοί, διάφοροι δημοσιολόγοι της αστικής τάξης). Στόχος τους είναι να μην βρεθούν οι Κομμουνιστές με τον κόσμο στις πλατείες, για αυτό με κάθε τρόπο προσπαθούν να κόψουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας. Βέβαια αυτή η προσπάθειά τους, όπως και άλλες στο παρελθόν θα πέσουν στο κενό.
Το ΚΚΕ καλεί τον κόσμο να συζητήσει με τους Κομμουνιστές, να συμπορευτούν σήμερα μαζί του ακόμη κι αν έχουν τις διαφωνίες τους σε ορισμένα θέματα, γιατί το ΚΚΕ αποτελεί εκείνη τη δύναμη που πολύ έγκαιρα και που ο πολιτικοϊδεολογικός συσχετισμός δύναμης στη χώρα μας αλλά και σε διεθνές επίπεδο ήταν πολύ αρνητικός. Το ΚΚΕ τόλμησε να ορθώσει ανάστημα και να ξεσκεπάζει όλες τις αντιλαϊκές αντιδραστικές συμφωνίες που υπαγορευόταν από τις ανάγκες του κεφαλαίου για περισσότερο κέρδος και σε αυτό διευκόλυναν όλα τα μέτρα της ΕΕ που υλοποιήθηκαν και εφαρμόστηκαν κυρίως τα τελευταία είκοσι χρόνια στη χώρα μας. Το ΚΚΕ ποτέ δεν υπέστειλε τη σημαία του ταξικού αγώνα, μπήκε μπροστά στην οργάνωση μικρών και μεγάλων αγώνων, μίλησε ανοιχτά με τον κόσμο, εξήγησε την συνθήκη του Μάαστριχτ τις αντεργατικές ρυθμίσεις της «λευκής βίβλου» για το χαρακτήρα της ΕΕ και σήμερα μπορεί να πει ότι δικαιώνεται για αυτά που έλεγε, δυστυχώς όμως για την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, γενικότερα των λαών χωρών – μελών της ΕΕ. Σήμερα η οργάνωση της πάλης και του αγώνα μαζί με τους Κομμουνιστές αποτελούν εγγύηση όχι μόνο για να βγούμε από το τέλμα της καπιταλιστικής κρίσης αλλά να ανοίξει ο δρόμος της φιλολαϊκής προοπτικής που περνάει μέσα από τη λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία, τον Σοσιαλισμό.
Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ.
