Η επιμονή των ΜΜΕ και των διοργανωτών του «κινήματος της πλατείας» να προβάλλονται ως ακηδεμόνευτοι από κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι τυχαία. Συγκαλύπτει τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, τμήματα του οποίου, έστω και μ' αυτή τη μορφή, εκφράζουν δυσαρέσκεια στην αντιλαϊκή πολιτική, αναζητώντας διέξοδο. Ενώ οι διοργανωτές θέτουν ζήτημα εναντίωσης στο μνημόνιο, μιλούν γενικά για πολιτικούς που το εφαρμόζουν, ενάντια στους οποίους γίνεται η κινητοποίηση, και που πρέπει να φύγουν. Ετσι θολά... Δε λένε ποια διέξοδο προτείνουν. Δε μιλούν επίσης για μεγαλοεπιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη, το λαό. Δε μιλούν για μονοπώλια. Επομένως δεν εναντιώνονται στους κεφαλαιοκράτες. Την ίδια ώρα, ενώ κόπτονται ότι αναπτύσσεται ένα κίνημα όπου συναντιούνται και συνυπάρχουν πολλές διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές απόψεις, λένε έξω τα κόμματα - έξω τα συνδικάτα. Παρεμποδίζουν έτσι την πολιτική και ιδεολογική έκφραση των ανθρώπων του μόχθου, που είναι οργανωμένοι, αποκαλύπτοντας πως οι ανώνυμοι διοργανωτές της πλατείας έχουν την άποψη: `Η έρχεστε με τις δικές μας ιδεολογικοπολιτικές θέσεις αφήνοντας τις δικές σας έξω από το κίνημα ή μακριά από τις πλατείες. Πού θέλουν λοιπόν να ενώσουν το λαό και μάλιστα για λύση σε όφελός του; Σε μια πραγματικότητα όπου θα συνεχίσουν να υπάρχουν κεφαλαιοκράτες. Και που με την πίεση τάχα ενός τέτοιου κινήματος θα αποσπούν φιλολαϊκές λύσεις. Ουτοπία! Ο πραγματικός αντίπαλος των εργαζομένων είναι οι κεφαλαιοκράτες και η εξουσία τους. Αυτήν πρέπει να ανατρέψουν. Σ' αυτό το στόχο χρειάζεται ενιαία συνειδητή ταξική πάλη, λαϊκή συμμαχία.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
