Γράφει ο Αργύρης Ολοκτσίδης
Το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή τη διαμαρτυρία των πολυτέκνων Κατερίνης, στις 24 – 6 – 2011.
Στο άρθρο 21 του ελληνικού συντάγματος αναφέρεται: «Οι πολύτεκνες οικογένειες έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος».
Για τον υγιώς σκεπτόμενο νου, είναι προφανές ότι η εν λόγω συνταγματική ρύθμιση δεν έγινε ούτε τυχαία ούτε για να ευνοήσει τους πολύτεκνους. Η συνταγματική κατοχύρωση ενός τέτοιου δικαιώματος, ερείδεται σε λόγους ισχυρής οικονομικής και κοινωνικής υπόστασης, στα πλαίσια, τόσο των ιδιαίτερων αναγκών όσο και της ιδιαίτερης προσφοράς των πολύτεκνων οικογενειών προς την ελληνική πολιτεία και κοινωνία.
Σε ό,τι αφορά στις ανάγκες: Μια δημοκρατικά λειτουργούσα πολιτεία, συμπεριφέρεται προς τις διαφορετικές ανάγκες και υποχρεώσεις των πολιτών με διάκριση. Διότι αυτό επιβάλει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Άλλες είναι οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις ενός ανάπηρου πολίτη και άλλες ενός υγιούς. Άλλες είναι οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις ενός άγαμου, άτεκνου πολίτη και άλλες ενός έγγαμου με τέκνα, οι οποίες διαβαθμίζονται ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών.
Σε ό,τι αφορά στην προσφορά: Δεν χρειάζεται, νομίζω, να τονιστεί ιδιαίτερα, για να γίνει κατανοητό ότι ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος πλούτος μιας χώρας είναι το ανθρώπινο δυναμικό της και ιδιαίτερα εκείνο των νεώτερων ηλικιών. Όσο περισσότεροι αριθμητικά και καλλίτερα μορφωμένοι και καλλιεργημένοι είναι οι νέοι μιας χώρας, τόσο αυξάνουν οι θετικές μελλοντικές προοπτικές της.
Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στο λεγόμενο «δημογραφικό πρόβλημα», που αποτελεί και τον μεγαλύτερο, μακροπρόθεσμο κίνδυνο για το σύνολο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια ισχυρή, βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της υπαρξιακής τους οντότητας. Γι’ αυτό και όλες οι αναπτυγμένες χώρες καταβάλουν μεγάλες προσπάθειες και παίρνουν δραστικά μέτρα, για να αμυνθούν εναντίον των καταστροφικών συνεπειών αυτού του προβλήματος. Για να δώσουν κίνητρα μεγαλύτερης τεκνογονίας στους πολίτες, προσφέρουν σημαντικού ύψους άμεση οικονομική βοήθεια, συνοδευόμενη και από άλλα προνόμια κοινωνικής και επαγγελματικής αποκατάστασης. Και όλα αυτά κλιμακούμενα αυξητικά προς την αύξηση του αριθμού των παιδιών.
Παρακάτω, οι σημαντικότεροι τομείς του δημόσιου βίου, στους οποίους η σημαντική συνεισφορά των πολύτεκνων οικογενειών είναι αδιαμφισβήτητη.
1. Είναι γνωστό σε όλους ότι, για την ύπαρξη ενός ισχυρού και βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος πρέπει το σύνολο των καταβαλλόμενων εισφορών να καλύπτει το σύνολο των υποχρεώσεων προς τους ασφαλισμένους. Μια χώρα με γερασμένο πληθυσμό είναι φυσικό να δυσκολεύεται να διατηρήσει ένα τέτοιο ισοζύγιο και οι πολύτεκνες οικογένειες αποτελούν τους σημαντικότερους τροφοδότες του πληθυσμού με νέο «αίμα».
2. Το μέγεθος της καταναλωτικής δυνατότητας στο εσωτερικό μιας χώρας συναρτάται άμεσα με των αριθμό των καταναλωτών και το βιοτικό τους επίπεδο. Και σε αυτή τη διάσταση του οικονομικού τομέα, συμβάλλουν οι πολύτεκνες οικογένειες τα μέγιστα.
3. Η δημιουργία θέσεων εργασίας σε όλους τους τομείς παραγωγής αγαθών και παροχής υπηρεσιών, εξαρτάται άμεσα από τη ζήτηση που υπάρχει. Και η ζήτηση είναι συνάρτηση τόσο του αριθμού των πολιτών όσο και του οικονομικού τους επιπέδου. Άρα, και εδώ οι πολύτεκνοι - με την άμεση συνεισφορά τους στην πληθυσμιακή αύξηση και τη συνεχή προσπάθειά τους για βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης - συντελούν πολύ στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
4. Η παραγωγή επιστημών, επιχειρηματικότητας και πολιτισμού σε μια χώρα, είναι στενά συνδεδεμένη με τον αριθμό και το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων της. Και είναι αποδεδειγμένο ότι οι πολύτεκνες οικογένειες αποτελούν βασικούς τροφοδότες όλων των παραπάνω ζωτικών τομέων της ελληνικής κοινωνίας.
Από τα προαναφερθέντα, καθίσταται σαφές ότι η κάθε δημοκρατικά και λογικά λειτουργούσα κοινωνία, θα κάνει συνεχώς ό,τι είναι δυνατόν, για ενισχύει ποικιλότροπα οικογένειες με πολλά παιδιά. Και τέτοιες οικογένειες είναι, προφανώς, και οι τρίτεκνες.
Τέλος, μια λεπτομέρεια, που αφορά τη συζήτηση για τον τελευταίο μεταγραφικό νόμο. Ο ισχυρισμός ότι «οι προερχόμενοι από πολύτεκνες οικογένειες, μεταγραφόμενοι φοιτητές, γίνονται η αιτία να χάνονται οι θέσεις που αφήνουν πίσω τους (μετά τη μεταγραφή τους), και επομένως τις στερούν από άλλους φοιτητές», είναι άστοχος και αδύναμος. Διότι, αν είχαμε στοιχειωδώς οργανωμένο κράτος, οι θέσεις αυτές θα μπορούσαν, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και με μια εύκολη διαδικασία να καταληφθούν από τους αμέσως επόμενους στη βαθμολογία. Όσο «για την προκαλούμενη από τις μεταγραφές διόγκωση του αριθμού των φοιτητών στα πανεπιστήμια των μεγάλων πόλεων», η αλήθεια είναι ότι αυτή δεν προκαλείται από τα παιδιά των πολυτέκνων, που δεν αποτελούν ούτε το ένα τρίτο του συνόλου των μεταγραφομένων.
Και αν το ξελάφρωμα των πανεπιστημίων πρέπει να γίνει με μεταφορά ενός ακόμη φορτίου στις πλάτες των πολυτέκνων, ας αναλάβουν οι υπεύθυνοι, φωτισμένοι, ευφυείς σχεδιαστές του μέλλοντος της Ελλάδας τις ευθύνες τους. Ας αναλογιστούν (που δεν πρόκειται να το κάνουν) πώς θα τα βγάλει πέρα μια οικογένεια που, όχι σπάνια, θα πρέπει να σπουδάζει δυο και τρία παιδιά σε ισάριθμες διαφορετικές πόλεις!
Αλλά για τη δίκαιη διεκπεραίωση τέτοιων ζητημάτων, των οποίων η προσέγγιση επιβάλλεται να αποκλίνει από την αφελή, γραμμική λογική μιας ισοπεδωτικής δικαιοσύνης, απαιτούνται ηγέτες αυξημένων προσόντων. Και τέτοιοι αποτελούνε σπάνιο είδος στο σημερινό, εν συγχύσει και τρικυμία ευρισκόμενο, πολιτικό σύστημα.
Διότι η απόδοση της πιο εύκολης, πιο πρωτόγονης και πιο ολοκληρωτικής δικαιοσύνης, εκείνη της εξίσωσης όλων στον απόλυτο πάτο, είναι η δικαιοσύνη του νεκροταφείου. Αυτά, βέβαια, ισχύουν για εμάς, που θεωρούμαστε από τους σχεδιαστές της μικρής ζωής μας, έτσι κι αλλιώς νεκροί. Διότι υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που βρίσκουν πάντα τρόπους να παραμένουν ζωντανοί και να αντιμετωπίζονται από την «δική μας» πολιτεία με μια άλλη δικαιοσύνη. Την ανοιχτομάτα δικαιοσύνη, την εκπροσωπούσα τα συμφέροντα των ισχυρών αυτού του κόσμου!
Αργύρης Ολοκτσίδης
