Γράφει ο Αργύρης Ολοκτσίδης
Βέβαια, τα παραπάνω αιτήματα έπρεπε να αφορούν όχι μόνο στους πολιτικούς, αλλά και στους ίδιους τους πολίτες, που τα θέτουν. Όμως, στην αρχική αυτή φάση του κινήματος των πλατειών, μια τέτοια διαφοροποίηση είναι αναπόφευκτη. Όταν το όχημα που σε μεταφέρει έχει φτάσει στο χείλος του γκρεμού, η πρώτη σου αντίδραση είναι να θυμώσεις με τον οδηγό του οχήματος και να ξεσπάσεις πάνω του. Αργότερα θα καταλάβεις ότι, παρόλο που ο οδηγός έχει την κύρια ευθύνη της πορείας του οχήματος, υπάρχει και το δικό σου μερίδιο, το οποίο δεν σε αφήνει, να το αντιληφθείς άμεσα η ένταση της μεγάλης απειλής που τώρα νιώθεις. Μια κατοπινή, νηφάλια θεώρηση θα σε οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι, αν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ήσουν σε συνεχή εγρήγορση θα μπορούσες να ελέγχεις κατά διαστήματα την πορεία του οχήματος και να κάνεις έγκαιρα διορθωτικές παρεμβάσεις.
Αν εξακολουθήσουν οι πολίτες, να εμμένουν σε συμπεριφορές στρουθοκαμηλισμού, απάθειας και ηδονοθηρίας, σημαίνει ότι πάσχουν από καλπάζουσα αποχαύνωση. Δεν μπορεί ο κόσμος να χάνεται και αυτοί να εξακολουθούν να είναι «στην κοσμάρα τους».
Στις συνθήκες που βρίσκεται τώρα η χώρα, η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτών και πολιτικών αγγίζει την τιμή του απόλυτου μηδενός. Αν θέλουν οι σημερινοί πολιτικοί να γίνουν σε ένα λειτουργικό βαθμό αποδεκτοί, μόνο ένας δρόμος και ένας τρόπος υπάρχει: Η ΘΥΣΙΑ! Αυτό σημαίνει:
1. Να πεταχτούν αυτόβουλα όλες οι παλιές μάσκες της παραπλάνησης και να ειπωθεί στους πολίτες όλη η αλήθεια και για όλα τα εθνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα και σκάνδαλα. Δεν έχεις δικαίωμα, εσύ, ο κρατικός αξιωματούχος, να γνωρίζεις γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα και σοβαρά τη ζωή των συμπολιτών σου και να τους τα κρύβεις.
2. Να επιστρέψουν αυτόβουλα στην κοινωνία κάθε περιουσιακό στοιχείο, που με κατάχρηση εξουσίας απέκτησαν και να ζητήσουν τη μείωση των αποδοχών τους σε επίπεδα που θα βεβαιώνουν την αλληλεγγύη τους προς τους χειμαζόμενους πολίτες. Η αποχώρηση από το κόμμα ή η παράδοση της βουλευτικής έδρας, αν δεν συνοδεύεται από την επιστροφή όλων των ανήθικα κτηθέντων «αγαθών», δεν τους απαλλάσσουν από την ενοχή της διάπραξης εγκλήματος σε βάρος της κοινωνίας. Και μόνο την εμπιστοσύνη, με την οποία τους περιέβαλαν οι ψηφοφόροι τους να καταχράστηκαν, οφείλουν να την αποκαταστήσουν. Διότι η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους πολιτικούς, αποτελεί και αυτή δημόσια περιουσία και ίσως είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη από οποιαδήποτε άλλη.
3. Να παραιτηθούν από κάθε δημόσιο αξίωμα, όσοι είναι ανίκανοι να το υπηρετούν. Την ανικανότητα μπορούν εύκολα να την καταλάβουν, αν αφήσουν την οικονομική και κοινωνικοπολιτική κρίση να μετατραπεί σε κρίση αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Που σημαίνει να αναλογιστούν το μέγεθος της συνέργειάς τους στη γιγάντωση της ανεργίας, στην αύξηση της υλικής και ηθικής εξαθλίωσης των πολιτών και στο μαρασμό των ονείρων και των ελπίδων της νεολαίας. Όποιος νιώθει συμπαραγωγός των παραπάνω δεινών και εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι γεννημένος για να ηγείται ανθρώπων, πάσχει από βαριά και πιθανά ανίατη βλάβη του ανθρώπινου ψυχονοητικού οργάνου, που ονομάζεται συνείδηση.
4. Να πάνε στις πλατείες και να εκτεθούν στην κριτική και στην δικαιολογημένη χλεύη των πολιτών. Ο φόβος μιας πιθανής σωματικής βιαιοπραγίας σε βάρος τους, δεν πρέπει να αποτρέπει τους άξιους ηγέτες από την άμεση επαφή με το λαό. Δεν πιστεύω ότι οι ειρηνικά διαμαρτυρόμενοι πολίτες των πλατειών θα φτάσουν στο σημείο να χειροδικήσουν εναντίον τους. Αλλά, και αν ακόμη το κάνουν, αν παρεπιπτόντως, χρειαστεί να χάσουν οι μετανιωμένοι ταγοί και μερικές σταγόνες αίμα, ας το εκλάβουν ως ελάχιστο, αναγκαίο τίμημα ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ για το άφθονο ψυχικό και σωματικό αίμα που έχυσαν οι πολίτες εξ αιτίας τους, στις αναρίθμητες μάχες επιβίωσης που έδωσαν. Οι αληθινοί αρχηγοί δεν φοβούνται να ματώσουν, στην κυριολεξία.
Αν δεν πράξουν τα παραπάνω, σημαίνει πως δεν θέλουν να αλλάξουν, οπότε και δεν τους χρειάζεται πλέον η κοινωνία. Τα πολιτικάντικα τερτίπια των «μεν, δε, αλλά…» σκούριασαν τόσο πολύ, που έχασαν την παλιά εμβέλειά τους και δεν είναι πλέον ικανά να διαπεράσουν τους ακουστικούς πόρους των πολιτών, οι οποίοι θεωρούν ως πολύ σημαντική λειτουργία την προσοχή τους, για να την αφιερώνουν σε ναρκισσιστικούς βόμβους ακατανόητων ανοησιών.
Οι καιροί δεν ανέχονται αρχηγεύοντες σουλατσαδόρους και αριβίστες. Απαιτούν ΗΓΕΤΕΣ! Μαχητές, μπροστάρηδες, αξιοπρεπείς, απλούς, ιδρωμένους, ματωμένους!
Τώρα είναι η ώρα της ΘΥΣΙΑΣ και, μέσω αυτής, της ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ, που αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη θεραπεία της ψυχορραγούσας διακοινωνικής εμπιστοσύνης και την απαρχή μιας πορείας προς τη λύτρωση.
Αργύρης Ολοκτσίδης
