Γράφει ο Νίκος Σαλπιστής
Το καπιταλιστικό (κεφαλαιοκρατικό) κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, δηλαδή εκείνος ο οικονομικός, πολιτικός και κοινωνικός μηχανισμός που μεταφέρει τον πλούτο που παράγει ο εργαζόμενος, (στη βιομηχανία, στο χωράφι και τις μικρές επιχειρήσεις) στις τσέπες μιας ασήμαντης μειοψηφίας, της πλουτοκρατίας(άρχουσας τάξης) έχει μπει εδώ και μερικά χρόνια σε σοβαρή κρίση. Η κρίση είναι τόσο σοβαρή που, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να αμφισβητηθεί η ύπαρξή του. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Δεν θα εξηγήσουμε εδώ τις αιτίες. Θα το κάνουμε άλλη φορά.
Προσπαθώντας να ξεπεράσουν την κρίση οι κεφαλαιοκράτες(άρχουσα τάξη) ρίχνουν τα βάρη σ΄ αυτούς που παράγουν τον πλούτο αλλά δεν τον καρπώνονται (εργάτες, αγρότες κλπ.).Για να το κάνουν αυτό πρέπει να τους πείσουν πως αυτό είναι αναγκαίο, γιατί έφταιξαν οι ίδιοι οι εργάτες, εκτός από τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες και το σύστημα τους .Η άρχουσα τάξη κινδυνεύει να χάσει την ιδεολογική της ηγεμονία και την ιδεολογική και ηθική της νομιμοποίηση , όπως και την δυνατότητα να εκβιάζει τον κόσμο και να τον φοβίζει.
Χρησιμοποιώντας τα Μ.Μ.Ε. και τις αστικές κυβερνήσεις που ελέγχει (μια από αυτές και η δική μας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) έχει προχωρήσει σε μια επιχείρηση ιδεολογικής και πολιτικής παραπλάνησης , για να στρέψει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου σε ανώδυνες, γι’ αυτήν και το σύστημα της, λύσεις. Οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες των εφοπλιστών και των βιομηχάνων ανακάλυψαν ξαφνικά λαϊκό κίνημα , τους λεγόμενους αγανακτισμένους συγκεκριμένα , και προβάλλουν το κύριο σύνθημα τους που στρέφεται κατά των 300 βουλευτών , τους όποιους αποκαλούν κλέφτες, της ελληνικής βουλής που τη μουντζώνουν. Γιατί αυτή η γενικευμένη επίθεση και τι εξυπηρετεί;
Βολική λύση για το σύστημα και την πλουτοκρατία. Στρέφουμε την οργή σε έναν από τους θεσμούς του συστήματος, (πολιτικό εποικοδόμημα, και όχι τον σημαντικότερο) για να γλυτώσουν οι άλλοι και τελικά το ίδιο το σύστημα.
Βολική και για πολλούς από τους «αγανακτισμένους» που αποφάσισαν ν’ αφήσουν την αδιαφορία (καλό αυτό), αφού νομιμοποίησαν με την ψήφο τους ή με την αποχή τους τις αντιλαϊκές πολιτικές, που τώρα πλέον αμφισβητούν ακόμη και το δικαίωμα τους στη δουλειά. Κατά κάποιο τρόπο προσπαθούν να δικαιολογηθούν για τις λάθος επιλογές τους λέγοντας «δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, αφού όλοι το ίδιο είναι».
Κάποιοι προσπαθούν να τους στρέψουν κατά της μοναδικής σοβαρής αντιστασιακής δύναμης σήμερα ,του Κ.Κ.Ε.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ;
Μια βασική αρχή της παραπλανητικής προπαγάνδας λέει το εξής :«όταν δεν μπορείς να πείσεις κάποιον ότι η δική σου άδικη και αντιλαϊκή πολιτική είναι δίκαιη και χρήσιμη για όλη την κοινωνία, επιτίθεσαι εναντίον του κύριου αντίπαλου σου (που αγωνίζεται για το δίκιο), για να αποδειξεις ότι είναι ίδιος με σένα. Και το κανείς αυτό για να πείσεις το ακροατήριο σου ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση · ότι οι παραλλαγές της κινούνται μέσα στο σύστημα και ότι εφικτό είναι να το διορθώσεις και όχι να το ανατρέψεις.
Έτσι ενοχοποιώντας και το Κ.Κ.Ε. αχρηστεύεις τη ριζικά διαφορετική πολιτική πρόταση που απειλεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του συστήματος της, σε όφελος των εργαζομένων.
Μέσα στους 300 βουλευτές βρίσκονται και βουλευτές του Κ.Κ.Ε.· ας αναρωτηθουμε είναι και αυτοί κλεφτές και ψεύτες; Απολαμβάνουν τα προνόμια των υπολοίπων, υποσχέθηκαν και κορόιδεψαν, άσκησαν εξουσία ,ψήφισαν αντιλαϊκά νομοσχέδια, το μνημόνιο;
Οι κομμουνιστές είναι που πρωτοστατούν στους χώρους δουλειάς καθημερινά , εκεί δηλαδή που θα κριθεί η τελική μάχη, υπερασπίζοντας τα εργατικά δικαιώματα με τον κίνδυνο της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους, συγκρουόμενοι με τις κατασταλτικές δυνάμεις και την εργοδοσία. Αγωνίζονται στη Δ.Ε.Η. να μην κοπεί το ρεύμα στους ανέργους, στις Δ.Ε.Υ.Α. να μην κοπεί το νερό, στις επιχειρήσεις να μην απολυθούν οι έγκυες γυναίκες, στις παραλίες και τα διόδια για να μην πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα, στους χώρους απόβασης ξένων στρατευμάτων στο έδαφος της χώρας μας.
Τα μέλη του Κ.Κ.Ε. δεν περίμεναν να χτυπήσει η ανεργία , η μείωση του μισθού και η ανέχεια την πόρτα τους για να κινητοποιηθούν. Ο αγώνας για τα λαϊκά δίκαια είναι στάση ζωής ανιδιοτελής και ελπιδοφόρα. Δεν υπέκυψαν στις υποσχέσεις για ρουσφέτια και γι αυτό δεν αισθάνονται προδομένοι, για να πετούν γιαούρτια στους πολιτικούς λαοπλάνους. Ποτέ δεν πίστεψαν στο σύστημα και τις κομπίνες του. Θέλουν να το ανατρέψουν, όχι να το γελοιοποιήσουν η να το διορθώσουν· δεν θέλουν να εκτονωθούν, αλλά να κερδίσουν τον κόσμο με το μέρος τους.
Δεν είναι της εύκολης αγανάκτησης, του ανέξοδου συνθήματος «όλοι το ίδιο είναι».
Όμως ας δούμε πόσο ίδιο είναι το Κ.Κ.Ε., και οι βουλευτές του ατομικά, με τα αστικά κόμματα και τους δικούς τους βουλευτές.
Απέναντι στη λασπολογία και τη συνθηματολογία έχουμε και λέμε:
1)Οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ που ήρθε στη βουλή, κανένα νομοσχέδιο που έδινε προνόμια στην πλουτοκρατία, καμιά αντιλαϊκή ευρωπαϊκή συνθήκη, κανένα μνημόνιο, σε αντίθεση με τους βουλευτές των αστικών ή μικροαστικών κόμματων. Το Κ.Κ.Ε. είναι το μόνο κόμμα που προειδοποίησε τον ελληνικό λαό για την αντιλαϊκή θύελλα που έρχεται, εδώ και 4 τουλάχιστον χρόνια.
2)ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΑΝ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ, το ευαγγέλιο αυτό του ευρωπαϊκού καπιταλισμού στο οποίο προσκύνησαν οι υπόλοιποι, για να κάνουν τις επιλογές που κάνουν σήμερα ,για να φέρουν το μνημόνιο.
3)Οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. α)Δίνουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της βουλευτικής τους αποζημίωσης στο κόμμα τους για να μπορεί να αγωνίζεται για τα λαϊκά συμφέροντα και κρατούν ένα πόσο ΙΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΝ. Δεν υπάρχει γι αυτούς καθημερινή, Κυριακή ή γιορτή στον αγώνα τους να υπερασπίσουν τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι οι αδιάλλακτοι αντίπαλοι του κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Είναι άνθρωποι της δράσης και όχι της θεωρίας.
4)ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΑΝ ΚΑΘΕ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ, υποστηρίζουν την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης και της βουλευτικής αποζημίωσης για τις συμμετοχή στις επιτροπές.
Η στάση αυτή των βουλευτών του ΚΚΕ δεν είναι τυχαία .Είναι συνέχεια της θέσης του Κ.Κ.Ε. για τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς που καμιά σχέση δεν έχουν με το αστικό κοινοβούλιο, θεσμό εξαπάτησης των λαϊκών μαζών.
Το ΚΚΕ αμφισβητεί από θέση αρχής και στην πράξη την αστική βουλή. Όχι στα λόγια, μουντζώνοντας και τους 300 βουλευτές . Όμως παράλληλα προτείνει στη θέση της μια άλλη λαϊκή βουλή, στην οποία, από τα πράγματα, δεν θα έχουν θέση διεφθαρμένα κόμματα, γιατί δεν θα υπάρχει το οικονομικό τους στήριγμα και η αιτία της διαφθοράς τους , δηλαδή η πλουτοκρατία και το σύστημα της.
ΟΙ ΝΕΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΟΥΝ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Η λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα.
Εκλέγεται από τα κάτω προς τα πάνω το ανώτατο όργανο εξουσίας με ΜΗ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΛΗΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΟΒΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ. Όπου χρειάζεται γίνεται απόσπαση κατά τη διάρκεια της θητείας τους ανάλογα με τις συγκεκριμένες ανάγκες. Οι αντιπρόσωποι, που τους λένε σήμερα «βουλευτές», δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Από το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές, κλπ.).
Διαμορφώνεται αντίστοιχο Σύνταγμα, εργατικό δίκαιο και οικογενειακό δίκαιο, που κατοχυρώνει τις νέες σχέσεις. Tο Δικαστικό Σώμα συγκροτείται από αιρετούς και ανακλητούς λαϊκούς δικαστές, καθώς και από μόνιμο δικαστικό προσωπικό, υπόλογους στους θεσμούς της εργατικής εξουσίας.
Τους λαϊκούς θεσμούς θα τους γεννήσει η πάλη και η πρωτοβουλία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θα αναδειχθούν, κατά συνέπεια, νέοι θεσμοί.
Βάση της λαϊκής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ. Από τις παραγωγικές κοινότητες θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται όταν πρέπει οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας. Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΛΑΪΚΗ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ
Που στηρίζεται η μερική αποδοχή της θέσης «όχι στα κόμματα», που έντεχνα προβάλλεται από τους κρυφούς καθοδηγητές των «αγανακτισμένων»; Ποιοι είναι οι πραγματικοί, παρόντες και ιστορικοί λόγοι αποστροφής ενός μέρους των πολιτών από τα κόμματα;
Πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι οι ίδιοι οι «αγανακτισμένοι» , στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν είναι οργανωμένοι σε κόμματα ή συνδικάτα. Κολακεύουν λοιπόν αυτό που υπάρχει, τους λένε «σωστό είναι αυτό που είστε, μην αλλάξετε».
Επίσης ένα ποσοστό είναι οι απογοητευμένοι από τα αστικά κόμματα που ψήφισαν, τα οποία ή τους εξαπάτησαν, κάνοντας αλλά από αυτά , τα λίγα, που υποσχέθηκαν, ή δεν μπορούν πλέον να τους εξυπηρετήσουν όπως πριν.
Ύστερα είναι οι ιστορικές εμπειρίες που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, που όμως ενισχύουν, ανάλογα με την υπάρχουσα κατάσταση, την αντίληψη αυτή .
Οι εμπειρίες αυτές ξεκινούν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους που για λόγους ιστορικούς στηρίχθηκε στο πελατειακό σύστημα, για την ενσωμάτωση των μαζών. Η ένταξη κάποιου σε ένα αστικό κόμμα συνεπαγόταν μεν προνομία, όμως σε περίπτωση που νικούσε το άλλο αστικό κόμμα κινδύνευε ακόμη και με απόλυση(τουλάχιστον μέχρι την καθιέρωση της μονιμότητας στο δημόσιο) αλλά και με διώξεις, κάτω από ιδιαίτερες περιστάσεις.
Αργότερα , με την ίδρυση του Κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας (Κ.Κ.Ε.), η ένταξη σ’ αυτό και ο αγώνας που έδινε κάποιος συνεπαγόταν διώξεις, φυλακή, εξορίες και εκτελέσεις (1918-1974) και αργότερα (ως και τις μέρες μας) αποκλεισμό από το δημόσιο, από διευθυντικές θέσεις και υπηρεσιακή εξέλιξη, στρατιωτική θητεία σε τάγματα ανεπιθύμητων στα σύνορα, απόλυση από ιδιωτικές εταιρίες, αν αγωνιζόσουν συνδικαλιστικά κ.α. Έτσι ένας κόσμος, κυρίως γονείς ,συμβούλευαν τα παιδιά τους «μακριά από κόμματα παιδί μου» και εννοούσαν κυρίως το Κ.Κ.Ε., γιατί η ένταξη σου σ’ αυτό συνεπαγόταν αρνητικές συνέπειες για τη ζωή των παιδιών τους. Πίσω λοιπόν από τη προτροπή αυτή υπήρχε ο φόβος.
Έχει επίσης να κάνει με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό που δίνει χέρι βοηθείας στο σύστημα εμποδίζοντας τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Το Κ.Κ.Ε. ήταν και είναι ένα κόμμα που αντιμάχεται μετωπικά και ασυμβίβαστα, αδιάλλακτα, καταλυτικά το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι η ιδεολογική και η ταξική του φύση τέτοια , η υπαρξιακή του διάσταση. Αυτό προϋποθέτει καλή οργάνωση, πειθαρχία, αφοσίωση από τα μέλη του, αυταπάρνηση και ετοιμότητα για προσωπικές θυσίες. Με δυο λόγια ο τρόπος που λειτουργεί καθορίζεται από την αποστολή του , που είναι η δυσκολότερη από τα αλλά αστικά κόμματα, αφού έχει να αντιπαλέψει ένα ολόκληρο σύστημα, καλά οργανωμένο (στρατό, αστυνομία), με πανίσχυρους ιδεολογικούς μηχανισμούς ( ηγεσία της εκκλησίας, Μ.Μ.Ε., εκπαίδευση , ηγεσία της δικαιοσύνης) να το στηρίζουν και την ιδιοκτησία της μεγάλης παράγωγης σε λίγα χέρια, στους κεφαλαιοκράτες.
Ο δημοκρατικός χαρακτήρας στη λήψη των αποφάσεων και ο συγκεντρωτισμός και η πειθαρχία στη δράση του Κ.Κ.Ε., δηλαδή ο τρόπος λειτουργίας του, είναι ξένος σε ανθρώπους με μικροαστική νοοτροπία, που μεγάλωσαν και διαπαιδαγωγήθηκαν να λειτουργούν ως άτομα και όχι ως μέλη μιας κοινότητας ή τάξης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθεροι. Όμως η πειθαρχία αυτή είναι συνειδητή. (Εκχωρώ ένα μέρος της «ελευθερίας» μου για το συλλογικό καλό).
Έτσι αρκετοί έβλεπαν ή και βλέπουν το Κ.Κ.Ε. αδιάφορα και καμιά φορά με ενοχές, αφού δεν θυσιάζουν ένα μέρος του κυριάρχου τρόπου που ζουν για το συλλογικό καλό ,πράγμα που κάνουν οι κομμουνιστές. Σ’ αυτήν ακριβώς την αδυναμία τους πατούν οι καθοδηγητές τους , αξιοποιώντας και τις όποιες κατά καιρούς δυσλειτουργίες του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» που είναι φυσικό να υπάρχουν.
ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ Ο ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ;
Κάποιοι εκμεταλλεύονται όλους αυτούς τους παράγοντες για να μην μπολιαστεί το οποίο κίνημα με την ιδεολογική, προγραμματική και πολιτική πρόταση του Κ.Κ.Ε . , με την ιστορική του εμπειρία και την οργανωτική του πειθαρχία . Με δυο λογία να μην τεθεί, με σοβαρό τρόπο, το ζήτημα ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος , του καπιταλισμού, και της αντικατάστασης του με την εργατική εξουσία.
Ποιος έχει συμφέρον από την εξέλιξη αυτή, εκτός από την άρχουσα τάξη; Στρέφει την δυσαρέσκεια στα κόμματα, που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι συλλογικοί φορείς υλοποίησης ταξικών συμφερόντων ( Μήπως και οι αγανακτισμένοι» δεν προχωρούν και δεν θα προχωρήσουν ακόμη περισσότερο σε κάποια μορφή οργάνωσης ,δηλαδή δεν θα γίνουν κόμμα με θέσεις; Αρά τα κόμματα δεν είναι εκ των προτέρων κάτι το κακό , άλλα εξαρτάται από τους στόχους που έχουν και την πολιτική που υλοποιούν).
Κατευθύνει έτσι σε μια επιφανειακή ερμηνεία ,ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας και της οικονομικής κρίσης.
Ποιος έχει συμφέρον να χαρακτηρίζει κομματικό σύνθημα, αποκλείοντας το από το πολιτικό λεξιλόγιο των «αγανακτισμένων», το να μιλάς για ταξική κοινωνία, εκμετάλλευση, καπιταλισμό, κεφαλαιοκράτες ,ταξική πάλη και ανατροπή; Ποιος άλλος από την άρχουσα τάξη που στοχεύει να αναπαράγει το σύστημα και την κυριαρχία της μαζί με τα βάσανα των λαϊκών στρωμάτων, στα οποία ανήκουν και οι περισσότεροι από τους «αγανακτισμένους»… Τρίβει τα χέρια της η πλουτοκρατία όταν βλέπει τους εν δυνάμει εχθρούς της να μετατρέπονται σε ,ακούσιους έστω, υποστηρικτές . Γιατί , όταν στρέφεις την αγανάκτηση σου και ενάντια σ’αυτόν που αγωνίζεται για το δίκιο, αθωώνεις αυτόν που αδικεί και το σύστημα που τον στηρίζει.
Κινήματα, όπως των «αγανακτισμένων», που δεν είχαν την ταξική θεώρηση των πραγμάτων, λειτουργούσαν τελικά εκτονωτικά -διορθωτικά, για το σύστημα .
Για παράδειγμα οι ουτοπιστές σοσιαλιστές , οι εξέγερση του 1905 στην τσαρική Ρωσία, οι κοινότητες των χίπις στη δεκαετία του 1960 και οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία το Μάη του 1968, η Γένοβα κ.α. Το καπιταλιστικό σύστημα έκανε μόδα τη δυσαρέσκεια, αφού την εκτόνωσε πρώτα, και υιοθέτησε κάποιους από τους ηγέτες των κινημάτων αυτών, ενώ άλλους τους έστειλε σε εθελοντικές ομάδες και Μ.Κ.Ο. , επιχορηγώντας μάλιστα τις δεύτερες.
Ο αγώνας στην πλατεία δεν εκθέτει τον συμμετέχοντα σε κινδύνους , να χαρακτηριστεί δηλαδή από την άρχουσα τάξη ανατρεπτικό στοιχείο, δεν προϋποθέτει πειθαρχία άλλα το πολύ μια χαλαρή οργάνωση .Ο τρόπος του αγώνα τους καθορίζεται και από το σκοπό τους, που, στην καλύτερη περίπτωση, εξαντλείται, μέχρι στιγμής, στη διόρθωση μιας πλευράς του καπιταλιστικού συστήματος ,της πολιτικής.
Το Κ.Κ.Ε. σέβεται τους «αγανακτισμένους», γιατί οι περισσότεροι ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, θεώρει θετικό το γεγονός ότι για πρώτη φορά, πολλοί από αυτούς, βγήκαν στο δρόμο . Ασκεί παράλληλα καλόπιστη κριτική τόσο στον τρόπο που αγωνίζονται, όσο και στα συνθήματα που υιοθετούν. Προσπαθεί να τους κερδίσει στην ταξική γραμμή αντιπαράθεσης, να τους μεταδώσει την πολιτική του εμπειρία, να αποκλείσει την επιρροή της άρχουσας τάξης στις γραμμές τους και να βοηθήσει να αποκτήσει η κινητοποίηση τους μόνιμα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και ταξικό προσανατολισμό.
Ν. Σαλπιστής
μέλος της Ν.Ε. Πιερίας του Κ.Κ.Ε.
Προσπαθώντας να ξεπεράσουν την κρίση οι κεφαλαιοκράτες(άρχουσα τάξη) ρίχνουν τα βάρη σ΄ αυτούς που παράγουν τον πλούτο αλλά δεν τον καρπώνονται (εργάτες, αγρότες κλπ.).Για να το κάνουν αυτό πρέπει να τους πείσουν πως αυτό είναι αναγκαίο, γιατί έφταιξαν οι ίδιοι οι εργάτες, εκτός από τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες και το σύστημα τους .Η άρχουσα τάξη κινδυνεύει να χάσει την ιδεολογική της ηγεμονία και την ιδεολογική και ηθική της νομιμοποίηση , όπως και την δυνατότητα να εκβιάζει τον κόσμο και να τον φοβίζει.
Χρησιμοποιώντας τα Μ.Μ.Ε. και τις αστικές κυβερνήσεις που ελέγχει (μια από αυτές και η δική μας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) έχει προχωρήσει σε μια επιχείρηση ιδεολογικής και πολιτικής παραπλάνησης , για να στρέψει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου σε ανώδυνες, γι’ αυτήν και το σύστημα της, λύσεις. Οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες των εφοπλιστών και των βιομηχάνων ανακάλυψαν ξαφνικά λαϊκό κίνημα , τους λεγόμενους αγανακτισμένους συγκεκριμένα , και προβάλλουν το κύριο σύνθημα τους που στρέφεται κατά των 300 βουλευτών , τους όποιους αποκαλούν κλέφτες, της ελληνικής βουλής που τη μουντζώνουν. Γιατί αυτή η γενικευμένη επίθεση και τι εξυπηρετεί;
Βολική λύση για το σύστημα και την πλουτοκρατία. Στρέφουμε την οργή σε έναν από τους θεσμούς του συστήματος, (πολιτικό εποικοδόμημα, και όχι τον σημαντικότερο) για να γλυτώσουν οι άλλοι και τελικά το ίδιο το σύστημα.
Βολική και για πολλούς από τους «αγανακτισμένους» που αποφάσισαν ν’ αφήσουν την αδιαφορία (καλό αυτό), αφού νομιμοποίησαν με την ψήφο τους ή με την αποχή τους τις αντιλαϊκές πολιτικές, που τώρα πλέον αμφισβητούν ακόμη και το δικαίωμα τους στη δουλειά. Κατά κάποιο τρόπο προσπαθούν να δικαιολογηθούν για τις λάθος επιλογές τους λέγοντας «δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, αφού όλοι το ίδιο είναι».
Κάποιοι προσπαθούν να τους στρέψουν κατά της μοναδικής σοβαρής αντιστασιακής δύναμης σήμερα ,του Κ.Κ.Ε.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ;
Μια βασική αρχή της παραπλανητικής προπαγάνδας λέει το εξής :«όταν δεν μπορείς να πείσεις κάποιον ότι η δική σου άδικη και αντιλαϊκή πολιτική είναι δίκαιη και χρήσιμη για όλη την κοινωνία, επιτίθεσαι εναντίον του κύριου αντίπαλου σου (που αγωνίζεται για το δίκιο), για να αποδειξεις ότι είναι ίδιος με σένα. Και το κανείς αυτό για να πείσεις το ακροατήριο σου ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση · ότι οι παραλλαγές της κινούνται μέσα στο σύστημα και ότι εφικτό είναι να το διορθώσεις και όχι να το ανατρέψεις.
Έτσι ενοχοποιώντας και το Κ.Κ.Ε. αχρηστεύεις τη ριζικά διαφορετική πολιτική πρόταση που απειλεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του συστήματος της, σε όφελος των εργαζομένων.
Μέσα στους 300 βουλευτές βρίσκονται και βουλευτές του Κ.Κ.Ε.· ας αναρωτηθουμε είναι και αυτοί κλεφτές και ψεύτες; Απολαμβάνουν τα προνόμια των υπολοίπων, υποσχέθηκαν και κορόιδεψαν, άσκησαν εξουσία ,ψήφισαν αντιλαϊκά νομοσχέδια, το μνημόνιο;
Οι κομμουνιστές είναι που πρωτοστατούν στους χώρους δουλειάς καθημερινά , εκεί δηλαδή που θα κριθεί η τελική μάχη, υπερασπίζοντας τα εργατικά δικαιώματα με τον κίνδυνο της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους, συγκρουόμενοι με τις κατασταλτικές δυνάμεις και την εργοδοσία. Αγωνίζονται στη Δ.Ε.Η. να μην κοπεί το ρεύμα στους ανέργους, στις Δ.Ε.Υ.Α. να μην κοπεί το νερό, στις επιχειρήσεις να μην απολυθούν οι έγκυες γυναίκες, στις παραλίες και τα διόδια για να μην πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα, στους χώρους απόβασης ξένων στρατευμάτων στο έδαφος της χώρας μας.
Τα μέλη του Κ.Κ.Ε. δεν περίμεναν να χτυπήσει η ανεργία , η μείωση του μισθού και η ανέχεια την πόρτα τους για να κινητοποιηθούν. Ο αγώνας για τα λαϊκά δίκαια είναι στάση ζωής ανιδιοτελής και ελπιδοφόρα. Δεν υπέκυψαν στις υποσχέσεις για ρουσφέτια και γι αυτό δεν αισθάνονται προδομένοι, για να πετούν γιαούρτια στους πολιτικούς λαοπλάνους. Ποτέ δεν πίστεψαν στο σύστημα και τις κομπίνες του. Θέλουν να το ανατρέψουν, όχι να το γελοιοποιήσουν η να το διορθώσουν· δεν θέλουν να εκτονωθούν, αλλά να κερδίσουν τον κόσμο με το μέρος τους.
Δεν είναι της εύκολης αγανάκτησης, του ανέξοδου συνθήματος «όλοι το ίδιο είναι».
Όμως ας δούμε πόσο ίδιο είναι το Κ.Κ.Ε., και οι βουλευτές του ατομικά, με τα αστικά κόμματα και τους δικούς τους βουλευτές.
Απέναντι στη λασπολογία και τη συνθηματολογία έχουμε και λέμε:
1)Οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ που ήρθε στη βουλή, κανένα νομοσχέδιο που έδινε προνόμια στην πλουτοκρατία, καμιά αντιλαϊκή ευρωπαϊκή συνθήκη, κανένα μνημόνιο, σε αντίθεση με τους βουλευτές των αστικών ή μικροαστικών κόμματων. Το Κ.Κ.Ε. είναι το μόνο κόμμα που προειδοποίησε τον ελληνικό λαό για την αντιλαϊκή θύελλα που έρχεται, εδώ και 4 τουλάχιστον χρόνια.
2)ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΑΝ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ, το ευαγγέλιο αυτό του ευρωπαϊκού καπιταλισμού στο οποίο προσκύνησαν οι υπόλοιποι, για να κάνουν τις επιλογές που κάνουν σήμερα ,για να φέρουν το μνημόνιο.
3)Οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. α)Δίνουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της βουλευτικής τους αποζημίωσης στο κόμμα τους για να μπορεί να αγωνίζεται για τα λαϊκά συμφέροντα και κρατούν ένα πόσο ΙΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΝ. Δεν υπάρχει γι αυτούς καθημερινή, Κυριακή ή γιορτή στον αγώνα τους να υπερασπίσουν τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι οι αδιάλλακτοι αντίπαλοι του κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Είναι άνθρωποι της δράσης και όχι της θεωρίας.
4)ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΑΝ ΚΑΘΕ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ, υποστηρίζουν την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης και της βουλευτικής αποζημίωσης για τις συμμετοχή στις επιτροπές.
Η στάση αυτή των βουλευτών του ΚΚΕ δεν είναι τυχαία .Είναι συνέχεια της θέσης του Κ.Κ.Ε. για τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς που καμιά σχέση δεν έχουν με το αστικό κοινοβούλιο, θεσμό εξαπάτησης των λαϊκών μαζών.
Το ΚΚΕ αμφισβητεί από θέση αρχής και στην πράξη την αστική βουλή. Όχι στα λόγια, μουντζώνοντας και τους 300 βουλευτές . Όμως παράλληλα προτείνει στη θέση της μια άλλη λαϊκή βουλή, στην οποία, από τα πράγματα, δεν θα έχουν θέση διεφθαρμένα κόμματα, γιατί δεν θα υπάρχει το οικονομικό τους στήριγμα και η αιτία της διαφθοράς τους , δηλαδή η πλουτοκρατία και το σύστημα της.
ΟΙ ΝΕΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΟΥΝ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Η λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα.
Εκλέγεται από τα κάτω προς τα πάνω το ανώτατο όργανο εξουσίας με ΜΗ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΛΗΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΟΒΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ. Όπου χρειάζεται γίνεται απόσπαση κατά τη διάρκεια της θητείας τους ανάλογα με τις συγκεκριμένες ανάγκες. Οι αντιπρόσωποι, που τους λένε σήμερα «βουλευτές», δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Από το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές, κλπ.).
Διαμορφώνεται αντίστοιχο Σύνταγμα, εργατικό δίκαιο και οικογενειακό δίκαιο, που κατοχυρώνει τις νέες σχέσεις. Tο Δικαστικό Σώμα συγκροτείται από αιρετούς και ανακλητούς λαϊκούς δικαστές, καθώς και από μόνιμο δικαστικό προσωπικό, υπόλογους στους θεσμούς της εργατικής εξουσίας.
Τους λαϊκούς θεσμούς θα τους γεννήσει η πάλη και η πρωτοβουλία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θα αναδειχθούν, κατά συνέπεια, νέοι θεσμοί.
Βάση της λαϊκής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ. Από τις παραγωγικές κοινότητες θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται όταν πρέπει οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας. Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΛΑΪΚΗ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ
Που στηρίζεται η μερική αποδοχή της θέσης «όχι στα κόμματα», που έντεχνα προβάλλεται από τους κρυφούς καθοδηγητές των «αγανακτισμένων»; Ποιοι είναι οι πραγματικοί, παρόντες και ιστορικοί λόγοι αποστροφής ενός μέρους των πολιτών από τα κόμματα;
Πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι οι ίδιοι οι «αγανακτισμένοι» , στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν είναι οργανωμένοι σε κόμματα ή συνδικάτα. Κολακεύουν λοιπόν αυτό που υπάρχει, τους λένε «σωστό είναι αυτό που είστε, μην αλλάξετε».
Επίσης ένα ποσοστό είναι οι απογοητευμένοι από τα αστικά κόμματα που ψήφισαν, τα οποία ή τους εξαπάτησαν, κάνοντας αλλά από αυτά , τα λίγα, που υποσχέθηκαν, ή δεν μπορούν πλέον να τους εξυπηρετήσουν όπως πριν.
Ύστερα είναι οι ιστορικές εμπειρίες που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, που όμως ενισχύουν, ανάλογα με την υπάρχουσα κατάσταση, την αντίληψη αυτή .
Οι εμπειρίες αυτές ξεκινούν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους που για λόγους ιστορικούς στηρίχθηκε στο πελατειακό σύστημα, για την ενσωμάτωση των μαζών. Η ένταξη κάποιου σε ένα αστικό κόμμα συνεπαγόταν μεν προνομία, όμως σε περίπτωση που νικούσε το άλλο αστικό κόμμα κινδύνευε ακόμη και με απόλυση(τουλάχιστον μέχρι την καθιέρωση της μονιμότητας στο δημόσιο) αλλά και με διώξεις, κάτω από ιδιαίτερες περιστάσεις.
Αργότερα , με την ίδρυση του Κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας (Κ.Κ.Ε.), η ένταξη σ’ αυτό και ο αγώνας που έδινε κάποιος συνεπαγόταν διώξεις, φυλακή, εξορίες και εκτελέσεις (1918-1974) και αργότερα (ως και τις μέρες μας) αποκλεισμό από το δημόσιο, από διευθυντικές θέσεις και υπηρεσιακή εξέλιξη, στρατιωτική θητεία σε τάγματα ανεπιθύμητων στα σύνορα, απόλυση από ιδιωτικές εταιρίες, αν αγωνιζόσουν συνδικαλιστικά κ.α. Έτσι ένας κόσμος, κυρίως γονείς ,συμβούλευαν τα παιδιά τους «μακριά από κόμματα παιδί μου» και εννοούσαν κυρίως το Κ.Κ.Ε., γιατί η ένταξη σου σ’ αυτό συνεπαγόταν αρνητικές συνέπειες για τη ζωή των παιδιών τους. Πίσω λοιπόν από τη προτροπή αυτή υπήρχε ο φόβος.
Έχει επίσης να κάνει με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό που δίνει χέρι βοηθείας στο σύστημα εμποδίζοντας τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Το Κ.Κ.Ε. ήταν και είναι ένα κόμμα που αντιμάχεται μετωπικά και ασυμβίβαστα, αδιάλλακτα, καταλυτικά το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι η ιδεολογική και η ταξική του φύση τέτοια , η υπαρξιακή του διάσταση. Αυτό προϋποθέτει καλή οργάνωση, πειθαρχία, αφοσίωση από τα μέλη του, αυταπάρνηση και ετοιμότητα για προσωπικές θυσίες. Με δυο λόγια ο τρόπος που λειτουργεί καθορίζεται από την αποστολή του , που είναι η δυσκολότερη από τα αλλά αστικά κόμματα, αφού έχει να αντιπαλέψει ένα ολόκληρο σύστημα, καλά οργανωμένο (στρατό, αστυνομία), με πανίσχυρους ιδεολογικούς μηχανισμούς ( ηγεσία της εκκλησίας, Μ.Μ.Ε., εκπαίδευση , ηγεσία της δικαιοσύνης) να το στηρίζουν και την ιδιοκτησία της μεγάλης παράγωγης σε λίγα χέρια, στους κεφαλαιοκράτες.
Ο δημοκρατικός χαρακτήρας στη λήψη των αποφάσεων και ο συγκεντρωτισμός και η πειθαρχία στη δράση του Κ.Κ.Ε., δηλαδή ο τρόπος λειτουργίας του, είναι ξένος σε ανθρώπους με μικροαστική νοοτροπία, που μεγάλωσαν και διαπαιδαγωγήθηκαν να λειτουργούν ως άτομα και όχι ως μέλη μιας κοινότητας ή τάξης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθεροι. Όμως η πειθαρχία αυτή είναι συνειδητή. (Εκχωρώ ένα μέρος της «ελευθερίας» μου για το συλλογικό καλό).
Έτσι αρκετοί έβλεπαν ή και βλέπουν το Κ.Κ.Ε. αδιάφορα και καμιά φορά με ενοχές, αφού δεν θυσιάζουν ένα μέρος του κυριάρχου τρόπου που ζουν για το συλλογικό καλό ,πράγμα που κάνουν οι κομμουνιστές. Σ’ αυτήν ακριβώς την αδυναμία τους πατούν οι καθοδηγητές τους , αξιοποιώντας και τις όποιες κατά καιρούς δυσλειτουργίες του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» που είναι φυσικό να υπάρχουν.
ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ Ο ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ;
Κάποιοι εκμεταλλεύονται όλους αυτούς τους παράγοντες για να μην μπολιαστεί το οποίο κίνημα με την ιδεολογική, προγραμματική και πολιτική πρόταση του Κ.Κ.Ε . , με την ιστορική του εμπειρία και την οργανωτική του πειθαρχία . Με δυο λογία να μην τεθεί, με σοβαρό τρόπο, το ζήτημα ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος , του καπιταλισμού, και της αντικατάστασης του με την εργατική εξουσία.
Ποιος έχει συμφέρον από την εξέλιξη αυτή, εκτός από την άρχουσα τάξη; Στρέφει την δυσαρέσκεια στα κόμματα, που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι συλλογικοί φορείς υλοποίησης ταξικών συμφερόντων ( Μήπως και οι αγανακτισμένοι» δεν προχωρούν και δεν θα προχωρήσουν ακόμη περισσότερο σε κάποια μορφή οργάνωσης ,δηλαδή δεν θα γίνουν κόμμα με θέσεις; Αρά τα κόμματα δεν είναι εκ των προτέρων κάτι το κακό , άλλα εξαρτάται από τους στόχους που έχουν και την πολιτική που υλοποιούν).
Κατευθύνει έτσι σε μια επιφανειακή ερμηνεία ,ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας και της οικονομικής κρίσης.
Ποιος έχει συμφέρον να χαρακτηρίζει κομματικό σύνθημα, αποκλείοντας το από το πολιτικό λεξιλόγιο των «αγανακτισμένων», το να μιλάς για ταξική κοινωνία, εκμετάλλευση, καπιταλισμό, κεφαλαιοκράτες ,ταξική πάλη και ανατροπή; Ποιος άλλος από την άρχουσα τάξη που στοχεύει να αναπαράγει το σύστημα και την κυριαρχία της μαζί με τα βάσανα των λαϊκών στρωμάτων, στα οποία ανήκουν και οι περισσότεροι από τους «αγανακτισμένους»… Τρίβει τα χέρια της η πλουτοκρατία όταν βλέπει τους εν δυνάμει εχθρούς της να μετατρέπονται σε ,ακούσιους έστω, υποστηρικτές . Γιατί , όταν στρέφεις την αγανάκτηση σου και ενάντια σ’αυτόν που αγωνίζεται για το δίκιο, αθωώνεις αυτόν που αδικεί και το σύστημα που τον στηρίζει.
Κινήματα, όπως των «αγανακτισμένων», που δεν είχαν την ταξική θεώρηση των πραγμάτων, λειτουργούσαν τελικά εκτονωτικά -διορθωτικά, για το σύστημα .
Για παράδειγμα οι ουτοπιστές σοσιαλιστές , οι εξέγερση του 1905 στην τσαρική Ρωσία, οι κοινότητες των χίπις στη δεκαετία του 1960 και οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία το Μάη του 1968, η Γένοβα κ.α. Το καπιταλιστικό σύστημα έκανε μόδα τη δυσαρέσκεια, αφού την εκτόνωσε πρώτα, και υιοθέτησε κάποιους από τους ηγέτες των κινημάτων αυτών, ενώ άλλους τους έστειλε σε εθελοντικές ομάδες και Μ.Κ.Ο. , επιχορηγώντας μάλιστα τις δεύτερες.
Ο αγώνας στην πλατεία δεν εκθέτει τον συμμετέχοντα σε κινδύνους , να χαρακτηριστεί δηλαδή από την άρχουσα τάξη ανατρεπτικό στοιχείο, δεν προϋποθέτει πειθαρχία άλλα το πολύ μια χαλαρή οργάνωση .Ο τρόπος του αγώνα τους καθορίζεται και από το σκοπό τους, που, στην καλύτερη περίπτωση, εξαντλείται, μέχρι στιγμής, στη διόρθωση μιας πλευράς του καπιταλιστικού συστήματος ,της πολιτικής.
Το Κ.Κ.Ε. σέβεται τους «αγανακτισμένους», γιατί οι περισσότεροι ανήκουν στα λαϊκά στρώματα, θεώρει θετικό το γεγονός ότι για πρώτη φορά, πολλοί από αυτούς, βγήκαν στο δρόμο . Ασκεί παράλληλα καλόπιστη κριτική τόσο στον τρόπο που αγωνίζονται, όσο και στα συνθήματα που υιοθετούν. Προσπαθεί να τους κερδίσει στην ταξική γραμμή αντιπαράθεσης, να τους μεταδώσει την πολιτική του εμπειρία, να αποκλείσει την επιρροή της άρχουσας τάξης στις γραμμές τους και να βοηθήσει να αποκτήσει η κινητοποίηση τους μόνιμα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και ταξικό προσανατολισμό.
Ν. Σαλπιστής
μέλος της Ν.Ε. Πιερίας του Κ.Κ.Ε.
