Προχτές, σε μπλογκς, απ' αυτά που καθοδηγούν το κίνημα των «αγανακτισμένων», αναρτήθηκε ανακοίνωση των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος να φύγουν οι αριστερές δυνάμεις από τις πλατείες. Ετσι, λοιπόν, οι «ανώνυμοι» καθοδηγητές του «κινήματος της πλατείας», οι «ακομμάτιστοι», οι «αυθόρμητοι», οι «απολιτικοποίητοι» εμφανίζονται ως πολιτικοποιημένοι δηλώνοντας «αντιαριστεροί». Ισως γι' αυτό κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους. Ως τώρα πρόβαλλαν ως αντίπαλό τους την πολιτική που φέρνει φτώχεια και ανεργία, με σύνθημα να φύγουν το μνημόνιο και οι πολιτικοί που το εφαρμόζουν. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι οργανώνουν κινητοποιήσεις, εκφράζει μία πολιτική.
Τώρα αναδεικνύουν άλλη μια πτυχή της πολιτικής τους στάσης και πρακτικής, αποδίδοντας συλλήβδην σε όλα τα κόμματα, και στο ΚΚΕ, τη βάρβαρη πολιτική, που ωθεί σε εξαθλίωση λαό και νεολαία. Χωρίς βεβαίως να δείχνουν ποιον υπηρετεί αυτή η πολιτική, να δείχνουν δηλαδή τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, οι κεφαλαιοκράτες.
Είναι ενάντια στο οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, λέγοντας έξω και τα συνδικάτα από την πλατεία. Αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι όλοι το ίδιο. Ποια σχέση μπορεί να έχει ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, που έβαλε πλάτη να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα, με το ΠΑΜΕ, που οργάνωνε και οργανώνει απεργίες και συλλαλητήρια ενάντιά τους, με την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ, το ΜΑΣ;
Ο μέχρι τώρα αυτοπροσδιορισμός τους ως ακομμάτιστων, αυτός που εκθείαζαν τα συγκροτήματα των ΜΜΕ των καπιταλιστών, όπως και η λογική τους στο ζήτημα της δημοκρατίας, αποδεικνύεται τουλάχιστον υποκρισία, όπως και η επιδίωξή τους να ενώσουν τάχα το λαό, έστω και στο θολό αντιμνημονιακό περιεχόμενο του «κινήματος της πλατείας», αφού αυτή η τοποθέτηση «έξω η αριστερά», όπως γενικά και το «έξω τα κόμματα», «έξω τα συνδικάτα», αφ' ενός διχάζει, αφ' ετέρου δεν είναι και τόσο δημοκρατική ή πιο σωστά είναι αντιδημοκρατική. Την ίδια ώρα, ενώ εναντιώνονται στο μνημόνιο και στα φριχτά μέτρα, δε μιλούν καν ενάντια στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, στις πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με αυτήν την πολιτική, μιλούν γενικά για πολιτικούς που το εφαρμόζουν. Ετσι θολά. Τσουβαλιάζοντας και το ΚΚΕ.
Η παρεμπόδιση της πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης των ανθρώπων του μόχθου, που είναι δικαίωμά τους όχι μόνο να έχουν αλλά να την εκφράζουν ανοιχτά και δημόσια γενικά, και ειδικά μέσα στο κίνημα, εκεί που αναπτύσσεται η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, όχι μόνο δε συνάδει με τη δημοκρατία γενικά και μέσα στο κίνημα ειδικά, αλλά αντίθετα τη φιμώνει.
Αλλωστε, κάθε κίνημα, ακόμη και το αυθόρμητο, αλλά πολύ περισσότερο αυτό στις πλατείες έχει ένα σκοπό, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι. Τούτη δω όμως η ενέργειά τους αποκαλύπτει πως οι καθοδηγητές της πλατείας έχουν την άποψη: 'Η έρχεστε στην πλατεία με τις δικές μας ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις, αφήνοντας τις δικές σας έξω από το κίνημα, ή μην έρχεστε, φύγετε, μακριά από τις πλατείες.
Και φαίνεται πως είναι μια καλά μεθοδευμένη ταχτική να σηκώσουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε λαϊκές δυνάμεις που είναι οργανωμένες στα συνδικάτα, σε κόμματα, που δεν κρύβουν την ιδεολογία τους, την πολιτική τους, ακόμη και την κομματική τους τοποθέτηση, και σε όσους πάνε στις πλατείες. Που επίσης είναι λαϊκοί άνθρωποι, πολλοί πίστεψαν στα αστικά κόμματα τα οποία τους πρόδωσαν τις ελπίδες για καλύτερη ζωή, έχουν απηυδήσει από την αστική πολιτική και αναζητούν διέξοδο.
Αλήθεια, ποιον βολεύει η λογική «έξω τα συνδικάτα έξω τα κόμματα»; Δε θα ξαναπούμε εδώ ότι αυτοί των μπλογκς ετοιμάζουν κόμμα, όπως είπαν στον ΑΛΤΕΡ με την ονομασία άμεση δημοκρατία. Αλλά υπάρχει και μια αλήθεια την οποία δε θέλουν, εμποδίζουν να αναδειχτεί, όπως ενίοτε και τα αστικά ΜΜΕ. Οτι όλα τα κόμματα δεν είναι ίδια, αλλά και ότι το λεγόμενο ακομμάτιστο της πλατείας, είναι μια πολιτική οντότητα. Που αν και αυτοαποκαλείται ακομμάτιστη, ακόμη και έτσι έχει πολιτική τοποθέτηση. Ενάντια στα άλλα κόμματα.
Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων. Ενα τέτοιο κίνημα είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στην πολιτική των κεφαλαιοκρατών, να συμβάλλει στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.
Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται.
Είναι αυταπάτη να προβάλλει ο εργαζόμενος το αίτημα απαλλαγής από το μνημόνιο, δίχως να το συνοδεύει με το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ και ανατροπή του κράτους των μονοπωλίων στην Ελλάδα.
Το κίνημα που χρειάζεται ο λαός, το μόνο που του δίνει προοπτική, είναι ο οργανωμένος αγώνας συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ο αγώνας μέσα από τα ταξικά κινήματα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Μόνο αυτές οι δυνάμεις αντιπαραθέτουν στη στρατηγική των μονοπωλίων και των υπηρετών τους τη στρατηγική υπέρ του λαού. Δίχως μια τέτοια στρατηγική, ο λαός δε θα βρει διέξοδο.
Τώρα αναδεικνύουν άλλη μια πτυχή της πολιτικής τους στάσης και πρακτικής, αποδίδοντας συλλήβδην σε όλα τα κόμματα, και στο ΚΚΕ, τη βάρβαρη πολιτική, που ωθεί σε εξαθλίωση λαό και νεολαία. Χωρίς βεβαίως να δείχνουν ποιον υπηρετεί αυτή η πολιτική, να δείχνουν δηλαδή τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, οι κεφαλαιοκράτες.
Είναι ενάντια στο οργανωμένο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, λέγοντας έξω και τα συνδικάτα από την πλατεία. Αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι όλοι το ίδιο. Ποια σχέση μπορεί να έχει ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, που έβαλε πλάτη να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα, με το ΠΑΜΕ, που οργάνωνε και οργανώνει απεργίες και συλλαλητήρια ενάντιά τους, με την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, την ΟΓΕ, το ΜΑΣ;
Ο μέχρι τώρα αυτοπροσδιορισμός τους ως ακομμάτιστων, αυτός που εκθείαζαν τα συγκροτήματα των ΜΜΕ των καπιταλιστών, όπως και η λογική τους στο ζήτημα της δημοκρατίας, αποδεικνύεται τουλάχιστον υποκρισία, όπως και η επιδίωξή τους να ενώσουν τάχα το λαό, έστω και στο θολό αντιμνημονιακό περιεχόμενο του «κινήματος της πλατείας», αφού αυτή η τοποθέτηση «έξω η αριστερά», όπως γενικά και το «έξω τα κόμματα», «έξω τα συνδικάτα», αφ' ενός διχάζει, αφ' ετέρου δεν είναι και τόσο δημοκρατική ή πιο σωστά είναι αντιδημοκρατική. Την ίδια ώρα, ενώ εναντιώνονται στο μνημόνιο και στα φριχτά μέτρα, δε μιλούν καν ενάντια στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, στις πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν με αυτήν την πολιτική, μιλούν γενικά για πολιτικούς που το εφαρμόζουν. Ετσι θολά. Τσουβαλιάζοντας και το ΚΚΕ.
Η παρεμπόδιση της πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης των ανθρώπων του μόχθου, που είναι δικαίωμά τους όχι μόνο να έχουν αλλά να την εκφράζουν ανοιχτά και δημόσια γενικά, και ειδικά μέσα στο κίνημα, εκεί που αναπτύσσεται η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, όχι μόνο δε συνάδει με τη δημοκρατία γενικά και μέσα στο κίνημα ειδικά, αλλά αντίθετα τη φιμώνει.
Αλλωστε, κάθε κίνημα, ακόμη και το αυθόρμητο, αλλά πολύ περισσότερο αυτό στις πλατείες έχει ένα σκοπό, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι. Τούτη δω όμως η ενέργειά τους αποκαλύπτει πως οι καθοδηγητές της πλατείας έχουν την άποψη: 'Η έρχεστε στην πλατεία με τις δικές μας ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις, αφήνοντας τις δικές σας έξω από το κίνημα, ή μην έρχεστε, φύγετε, μακριά από τις πλατείες.
Και φαίνεται πως είναι μια καλά μεθοδευμένη ταχτική να σηκώσουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε λαϊκές δυνάμεις που είναι οργανωμένες στα συνδικάτα, σε κόμματα, που δεν κρύβουν την ιδεολογία τους, την πολιτική τους, ακόμη και την κομματική τους τοποθέτηση, και σε όσους πάνε στις πλατείες. Που επίσης είναι λαϊκοί άνθρωποι, πολλοί πίστεψαν στα αστικά κόμματα τα οποία τους πρόδωσαν τις ελπίδες για καλύτερη ζωή, έχουν απηυδήσει από την αστική πολιτική και αναζητούν διέξοδο.
Αλήθεια, ποιον βολεύει η λογική «έξω τα συνδικάτα έξω τα κόμματα»; Δε θα ξαναπούμε εδώ ότι αυτοί των μπλογκς ετοιμάζουν κόμμα, όπως είπαν στον ΑΛΤΕΡ με την ονομασία άμεση δημοκρατία. Αλλά υπάρχει και μια αλήθεια την οποία δε θέλουν, εμποδίζουν να αναδειχτεί, όπως ενίοτε και τα αστικά ΜΜΕ. Οτι όλα τα κόμματα δεν είναι ίδια, αλλά και ότι το λεγόμενο ακομμάτιστο της πλατείας, είναι μια πολιτική οντότητα. Που αν και αυτοαποκαλείται ακομμάτιστη, ακόμη και έτσι έχει πολιτική τοποθέτηση. Ενάντια στα άλλα κόμματα.
Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων. Ενα τέτοιο κίνημα είναι καταδικασμένο να υποτάσσεται στην πολιτική των κεφαλαιοκρατών, να συμβάλλει στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.
Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται.
Είναι αυταπάτη να προβάλλει ο εργαζόμενος το αίτημα απαλλαγής από το μνημόνιο, δίχως να το συνοδεύει με το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ και ανατροπή του κράτους των μονοπωλίων στην Ελλάδα.
Το κίνημα που χρειάζεται ο λαός, το μόνο που του δίνει προοπτική, είναι ο οργανωμένος αγώνας συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ο αγώνας μέσα από τα ταξικά κινήματα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Μόνο αυτές οι δυνάμεις αντιπαραθέτουν στη στρατηγική των μονοπωλίων και των υπηρετών τους τη στρατηγική υπέρ του λαού. Δίχως μια τέτοια στρατηγική, ο λαός δε θα βρει διέξοδο.
A.Ρ.
