Ηγετίσκοι στη πλάτη του Έλληνα 

 

Πως τα καταφέραμε ρε Έλληνες και τους βάλαμε να διαχειριστούν τις τύχες μας ; Ψάχνω στη μνήμη μου και δεν θυμάμαι να ψήφισα ηγέτη. Διαχειριστές, απόγονους μεγάλων πολιτικών, λογιστές μικρής κοπής.

του Δημήτρη Συρμάτση

Το χθεσινό θέατρο του παραλόγου είχε πολλούς θεατές, αλλά κανένας χειροκροτητή. Πολλοί ανακουφίστηκαν με το πέσιμο της αυλαίας, λιγότεροι ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω και η πλειοψηφία κοιτούσε τον διπλανό του και αναρωτιόταν πόσο … είμαι που ήρθα να δω το έργο;

Αν ήθελε το σύστημα, η συναίνεση θα είχε γίνει χωρίς κανένα επικοινωνιακό τέχνασμα, χωρίς κανένα συμβούλιο αρχηγών, χωρίς συναντήσεις με Παπούλια και λοιπά. Υπόθεση 2-3 τηλεφωνημάτων είναι.

Δεν θα του βγουν οι υπολογισμοί του Παπανδρέου στο τέλος και αργά η γρήγορα θα το πει το ποίημα των εκλογών. Και θα είναι μια πραγματική λύτρωση τόσο για αυτόν, όσο για τους βουλευτές του, που «καλύτερα να τους μαυρίσουν» από το να κινδυνεύει η ζωή τους καθημερινά.

Αυτή τη χρονική περίοδο όφειλαν όλοι να βάλουν το «εγώ» τους στην άκρη. Να κάνουν μια συγκυβέρνηση για 2 χρόνια αυστηρά, με σκοπό να αλλάξουν τα πάντα σε αυτή τη χώρα. Σύνταγμα, εκλογικός νόμος, το πολιτικό σύστημα γενικότερα. Όλες οι αλλαγές που χρειάζονται.

Και μετά, με νέους σχηματισμούς και φτιαγμένα κόμματα ή παρατάξεις εκ του μηδενός να κάνουμε το λεγόμενο restart. Αντί για μεταπολίτευση, να μιλάμε για μεταμνημονιακή εποχή.

Αντ’ αυτού, θα ζούμε καθημερινά την ίδια σαπίλα μέχρι να έρθουν οι εκλογές και να ακούσουμε από τα δύο κόμματα εξουσίας την ίδια περίπου πολιτική. Εκτός κι αν ο κόσμος τους γυρίσει την πλάτη και δώσει δύναμη στα υπόλοιπα. Αλλά ούτε αυτά τα εμπιστεύεται θεωρώντας τα κομμάτι του πολιτικού συστήματος που έχει καταρρεύσει .

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…