Γράφει ο Αργύρης Ολοκτσίδης
Πριν δυο ημέρες, οδηγώντας σε επαρχιακή οδό, είδα να εκτοξεύεται από το προπορευόμενο αυτοκίνητο ένα πλαστικό μπουκάλι στο δρόμο, ενώ ο οδηγός, ατάραχος, συνέχιζε να οδηγεί, με το αριστερό του χέρι κρεμασμένο, σαν παράλυτο, έξω από το παράθυρο, σε εκείνη τη χαρακτηριστική θέση της πλήρους χαλάρωσης του εαυτού και της πλήρους αδιαφορίας για τον υπόλοιπο κόσμο.«Α, ρε πούστη, ΔΝΤ που σου χρειάζεται…», μου βγήκε η πρώτη αυθόρμητη, οργισμένη σκέψη, η οποία συνέχισε συνειρμικά: «Τι είμαστε, ρε εμείς; Τι ρεμάλια αδιόρθωτα, τι ψώνια ατελείωτα, τι απροσμέτρητα εγωιστικές υπάρξεις!»
Σκέφτηκα να του κορνάρω για να εκτονώσω την αγανάκτησή μου, αλλά συγκρατήθηκα έγκαιρα, γιατί θυμήθηκα πως, μια άλλη φορά που το έκανα, παραλίγο να φάω ξύλο.
«Θα μπορούσες να σταματήσεις και να το περιμαζέψεις…», μου ψιθύρισε επιτιμητικά μια εσωτερική φωνή. «Α, μπα!» την αντέκρουσα, «ο δρόμος είναι στενός, θα έκοβα την κυκλοφορία και θα μάζευα το βρισίδι της ζωής μου». Έτσι, λίγο πιο ήρεμος, συνέχισα να οδηγώ και να σκέφτομαι.
Υπάρχει περίπτωση να μπει τάξη σε αυτή τη χώρα; Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει συνεννόηση και συνεργασία; Από παντού ακούγονται διαφόρων εντάσεων και συναισθηματικών αποχρώσεων φωνές, καθεμιά από τις οποίες αθωώνει τον εαυτό της και καταδικάζει τους άλλους.
Για τους πολίτες φταίει η κυβέρνηση και η αστυνομία. Για την αστυνομία φταίνε οι κουκουλοφόροι. Για την κυβέρνηση φταίνε «οι αριστεροί υποκινούντες». Για τους αριστερούς φταίει ο καπιταλισμός. Για το ΠΑΣΟΚ φταίει η ΝΔ. Για τη ΝΔ φταίει το ΠΑΣΟΚ. Για τους αγανακτισμένους φταίνε οι πολιτικοί και οι ξένοι πάτρωνές τους. Για τους πολιτικούς φταίνε οι κακομαθημένοι πολίτες…
Φωνές, φωνές, φωνές…! Οργής, αγανάκτησης, οδύνης, υπεροψίας, οπορτουνισμού, δοκησισοφίας… γεμίζουν τους ελληνικούς αιθέρες, χωρίς σαφές νόημα, χωρίς συντονισμό – μια σουρεαλιστική συναυλία χιλιάδων άτονων ήχων.
Κι όμως, τελικά, με κάποιον παράδοξο τρόπο, προκύπτει ένα ανεξήγητα λειτουργικό αποτέλεσμα. Ένα παράγωγο της πολύπλοκης συνέργειας ασυνείδητα εφαρμοζόμενων κανόνων χάους, μη δυνάμενων να κατανοηθούν από τον «ορθολογικά» σκεπτόμενο, δυτικό νου.
Είμαστε Έλληνες – Νεοέλληνες! Δε νομίζω να υπάρχει άλλος λαός στη γη, στου οποίου τα τραγούδια να εμφανίζεται τόσο συχνά η λέξη «τρέλα». Η τρέλα, ως το τελικό, σωτήριο διέξοδο! Δεν είναι, για εμάς, η ελπίδα, που πεθαίνει τελευταία. Τελευταία πεθαίνει η τρέλα. Αν πεθάνει και αυτή χάνονται τα πάντα. Ακόμη και ο θεός μας σηκώνει ψηλά τα χέρια!
Στα τραγούδια μας, τρελαίνονται οι άγγελοι, «παρατούν τα ευαγγέλια και αρχίζουν τσιφτετέλια». Οι κολασμένοι γλεντάνε ευτυχισμένοι, φωνάζοντας «να μας ζήσει η Ελλάδα». Ο Χάρος κάθεται στο τραπέζι των γλεντζέδων και «μες τη ζάλη την πολλή, κομμάτια κάνει το σπαθί». Η υπερβατική λογική μας συνιστά, «ας τον τρελό στην τρέλα του και μη τον συνεφέρεις». Και άλλο τραγούδι αποσαφηνίζει, «Η λογική του μέλλοντος είναι η τρέλα»…
Οι πειθαρχημένοι στις χώρες τους ξένοι επισκέπτες μας, κατά την εδώ παραμονή τους αλλοιώνονται και γίνονται «απερίσκεπτοι», σαν εμάς – κάποιες φορές και χειρότεροι από εμάς. Η αταξία, που στις πατρίδες τους παράγει οδύνη, εδώ τους τροφοδοτεί με απόλαυση!
Ρε, μπας και παίζουμε κάποιον ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ισορροπία του πλανήτη γη και δεν το πήρε κανείς χαμπάρι;
Όποιος δεν ένιωσε την ουράνια ανάταση, την αθανασία, την απόλυτη ελευθερία, την απόλυτη λύτρωση του ζεϊμπέκικου, πώς να καταλάβει τον ψυχισμό του Έλληνα; Άντε τώρα να εξηγήσεις σε όλους αυτούς, τους νερόβραστους, τετραγωνισμένους και στοιχημένους επάνω σε γραμμικού τύπου αντιλήψεις της πραγματικότητας, εκπροσώπους του ΔΝΤ και του μνημονίου τι σημαίνει Έλληνας και Ελλάδα!
Ναι, ρε, γαμώτο, δεν είμαστε και πολύ στα καλά μας. Νομίζετε δεν το ξέρουμε; Αλλά ξέρουμε επίσης ότι αυτή η «αρρώστια» μας είναι, παράλληλα, και η καταφυγή μας. Εσείς, όμως, οι πειθαρχημένοι και άκαμπτοι βορειοδυτικοί Ευρωπαίοι, μην παριστάνετε τους υγιείς, διότι πάσχετε από άλλες, διαφορετικού τύπου αρρώστιες. Και το ξέρετε.
Και αν κάποιος λαός στην Ευρώπη έχει πιθανότητες να επιβιώσει από την επερχόμενη λαίλαπα των παγκόσμιων οικονομικών και πολιτισμικών ανακατατάξεων, αυτός είμαστε εμείς. Γιατί έχουμε μια υπέροχη χώρα και γιατί αποδείξαμε ιστορικά πως ξέρουμε να χειριζόμαστε τα δύσκολα. Περιμένετε και θα το δείτε! Φτάνει να αποκαταστήσουμε την επαφή με την ελληνική ψυχή μας, που την ατσαλώνουν και την εξευγενίζουν η τιμή, η λεβεντιά, η εξυπνάδα και η αρχοντιά.
Αδέλφια, φτάνει η κατάθλιψη, φτάνει η μιζέρια. Δεν θα μας ψυχοπλακώσουν οι βρικόλακες κανενός μνημονίου. Ψηλά το κεφάλι! Η φυσική κατεύθυνση της ελληνικής ματιάς μας δεν είναι προς το χώμα. Το βλέμμα μας είναι πλασμένο να κοιτάζει ψηλά και μακριά. Προς την ελευθερία και την πρόοδο.
Λίγη παραπάνω εργατικότητα χρειαζόμαστε, λίγη παραπάνω περίσκεψη και λίγο λιγότερη τρέλα. Η δόση καθορίζει το ευεργετικό αποτέλεσμα. Οι δικοί μας πρόγονοι είπαν άλλωστε και το «παν μέτρον άριστον». Και πολλά άλλα. Καιρός να τα ξαναθυμηθούμε και να τα εφαρμόσουμε.
Αργύρης Ολοκτσίδης
