Ο Τρελογιώργης...
Εκείνο το καλοκαίρι, η χώρα είχε μετατραπεί σε έναν απέραντο βάλτο, γεμάτο μυστικά (και ψέματα). Η χειρότερη εκδοχή του επαναλαμβανόμενου ελληνικού παραμυθιού χωρίς όνομα διαδραματιζόταν με ήρωες ψευτοβουλγαροκτόνους που τάχα αγωνιούσαν για την πατρίδα... Κι αν η Πηνελόπη Δέλτα δεν είχε τερματίσει τη ζωή της την ώρα που έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, το 1941, θα είχε προβεί πιθανότατα στο ίδιο απονενοημένο, διαβάζοντας το Μνημόνιο 2, το Μεσοπρόθεσμο 1 ή ακούγοντας τους τρυφερούς τίτλους των έργων της να εξαπολύονται ως επικοινωνιακοί μύδροι εντός του πολυμουντζωθέντος Κοινοβουλίου... Αυτό βέβαια δεν θα αποτελούσε δα και καμιά φοβερή απώλεια. Ο Παύλος Γερουλάνος καταλαβαίνει μόνο από Πενέλοπε Κρουζ και πάνω...
Ο Τρελογιώργης έγλειφε ένα χωνάκι εξουσίας σε απόσταση αναπνοής από το βουτυρένιο πρόσωπο του φίλου του τού Μπένι, που σαν υπνωτισμένος ακολουθούσε τη...
μυρωδιά της σοκολάτας κι αλληθώριζε συγκεντρώνοντας περιπαθώς το βλέμμα του στο σαγρέ του κωνικού κοινωνικού μπισκότου... Όχι, δεν είχε σκοπό να φάει στ' αλήθεια το παγωτό ο Τρελογιώργης, ο μικρός ζαχαρένιος εκβιαστής με το φραγγελικό πρόσωπο. Τέσσερα - πέντε επιφανειακά περάσματα θα έκανε μονάχα με τη γλώσσα στην κορυφή της δροσερής κρέμας, όσο ακριβώς χρειαζόταν δηλαδή για να φοβηθεί ο κολλητός του ότι τη χάνει την ευκαιρία για ένα ακόμα επιδόρπιο στη ζούλα... και να προβεί σε δήλωσης υποταγής. (Όλη η παρέα το γνώριζε πως ο Μπένι, για ένα χωνάκι, μέχρι και υπουργείο Οικονομικών το 2011 θα δεχόταν να αναλάβει). Ύστερα θα του παρέδιδε το θερμιδούχο γλύκισμα (λέγοντας: «έλα, πάρ' το..., το αξίζεις...») μαζί με μια γερή δόση μικροοργανισμών από τη στοματική του κοιλότητα και κάμποσο DNA του Πολ Τόμσεν. Ως γνωστόν, ο Τρελογιώργης απέφευγε συστηματικά να γλείφει ό,τι πάχαινε, και υπεραναπλήρωνε αντιστρόφως το κενό αυτό γλείφοντας ό,τι αδυνάτιζε εαυτόν και αλλήλους. Την τρόικα π.χ. Το στόμα του ήταν ως εκ τούτου φυτώριο ξενιστών και το ψιλογλειμμένο χωνάκι, εν προκειμένω, αποτελούσε απαράμιλλο τύπο εμβολίου (συν-ένεση). Τροφοδοτώντας κάθε τόσο τον οργανισμό του Μπένι με αλλότρια μικρόβια, τον είχε κάνει σαν τα μούτρα του. Κι ας ήταν τα μούτρα του τόσο διαφορετικά από τα μούτρα του κολλητού του.
Ένεκα ο σοσιαλισμός... ο Τρελογιώργης αγαπούσε να μοιράζεται με τους γύρω του ό,τι είχε. Και στην τρέχουσα φάση είχε κυρίως ευθύνες. Γι' αυτό και είχε πάψει πια να ξημεροβραδιάζεται επινοώντας νέες σκανδαλιές και, αντιθέτως, ανήγαγε σε επιστήμη την ανεύρεση μορφών συναίνεσης για τις γνωστές, κατευθυνόμενες, old time classic σκανδαλιές. Στην προσπάθειά του αυτή, είχε κατά καιρούς επιστρατεύσει:
Α) Το επαγγελματικό ψέμα. Αυτό που λέγεται για δουλειά και όχι για αναψυχή. Για αναψυχή έλεγε τα ψέματα ο Πινόκιο και του μεγάλωνε η μύτη. Ο Τρελογιώργης έλεγε τα ψέματα στο πλαίσιο της εργασίας του και δεν του μεγάλωνε ακριβώς η μύτη, αλλά... ετέρα αιχμηρή απόληξη. Με αυτήν κατάφερνε να κάνει στα παιδιά που τον ακολουθούσαν αυτό που τους είχε αρχικά ψευδώς διαβεβαιώσει ότι δεν θα τους έκανε.
Β) Τον ενθουσιασμό και την ιδεολογικοποίηση. Όπως κάθε αλεπού που έχει κόψει την ουρά της, ο Τρελογιώργης προσπαθούσε να περάσει στα παιδιά της συμμορίας του το οικουμενικό όραμα της κολοβοσύνης. Πολλοί ηγέτες άλλωστε στο παρελθόν επιχείρησαν να κάνουν τις παθογένειές τους ιδεολογία. Με γνωστά και άγνωστα καταστροφικά αποτελέσματα.
Γ) Την ειλικρίνεια μεταξύ κατεργαραίων. Υπήρχαν στην παρέα κι άλλοι Τρελογιώργηδες, με τους οποίους συναινούσαν χέρι - χέρι. Τόσο αναγνωρίσιμοι ήταν μεταξύ τους, ώστε άλλαζαν, άμα λάχει, και πολυκατοικία, προκειμένου να αλητογραφηθούν στην ίδια συμμορία.
Δ) Την αγάπη με πείσματα που έχει νοστιμάδα... Όλοι όσοι έχουν το ίδιο πρώτο συνθετικό (Τρελαντώνης, Τρελογιώργης κ.λπ.) δύνανται να κάνουνε χωριό, ακόμα κι αν επιδίδονται κάθε τόσο σε προ-συναινετικά νάζια. Συνήθως, ο ένας τη λέει στον άλλο, αλλά κατά βάθος νίβουν από κοινού το ανύπαρκτο πρόσωπο της χώρας προς τα έξω. Τυχόν διαβαθμίσεις έχουν να κάνουν με τα πεπραγμένα τους και όχι με τη συγγένειά τους με συγγραφείς - δημιουργούς...
Ε) Τη βέρα φοβέρα... Πιάνει και στους άγιους, πιάνει και στους ναυάγιους... Όπου δεν πίπτει εκούσια συναίνεση, πίπτει ακούσια συνεύρεση, με συνηθέστερη στάση τη στάση πληρωμών.
Μ' αυτούς και με άλλους τρόπους, ο Τρελογιώργης μάζευε στη γειτονιά του συνενέκους κατά συρροή.
Μόνο που σε μια άλλη γειτονιά, στην παραπάνω ρούγα και στην παραπέρα πλατεία, η ύποπτη δράση προκαλούσε καχύποπτη αντίδραση. Το πλήθος, χωρίς όνομα, κυρίως, χωρίς πρώτο συνθετικό, τον σημάδευε με την προσοχή του. Νίκος Ταυ, Κωνσταντίνος Γάμα, Πηνελόπη Δέλτα...
