Κάποτε ήταν ο ψαράς με το πανέρι που έφερνε τα ψάρια πόρτα-πόρτα μέχρι την αυλή του σπιτιού μας. Σήμερα δεν υπάρχει.
Κάποτε ήταν το ψαράδικο στη γειτονιά που έφερνε απ΄ όλα τα ψάρια και τα καθάριζε και τα έστελνε και στο σπίτι πολλές φορές. Σήμερα δεν υπάρχει.
Κάποτε ήταν πολλά τα SUPER MARKETS στην Κατερίνη. Αύριο θα είναι δυο ή τρία.
Κάποτε δούλευαν κι έβγαζαν μεροκάματο πολλοί Κατερινιώτες με το σχετικό εμπόριο και την διακίνηση των τροφίμων. Σήμερα εργάζονται ελάχιστοι. Αύριο ακόμη πιο λίγοι.
Εμείς γυρίσαμε την πλάτη μας στο γείτονα ψαρά, στο ξάδερφο μανάβη, στο κουμπάρο τον μπακάλη. Εμείς τους γυρίσαμε τη πλάτη και τους κλείσαμε τα μαγαζιά. Εμείς πήγαμε στο ¨φτηνό¨ ενώ ξέραμε την διαχρονική ρήση ¨ότι το φτηνό τελικά στοιχίζει ακριβά¨.
Εμείς φανταστήκαμε ότι έφεραν οι κεφαλαιούχοι τα κεφάλαιά τους και τα έστρωσαν στην Κατερίνη για να μας χορτάσουν φτηνή καθαρισμένη τσιπούρα και αγνά παρθένα ελαιόλαδα. Ποιός και γιατί να μας χρωστούσε τέτοιες προσφορές ;
Εμπιστευτήκαμε τους άγνωστους επιχειρηματίες και πικράναμε προσβάλλοντας τους πιθανόν πιο κοντινούς συνανθρώπους μας, τους ανθρώπους της καθημερινής πρώτης Καλημέρας.
τα θέλαμε... τα πάθαμε
A.A.
