Γράφει ο Νικολόπουλος Βασίλης
Δηλαδή πως την έχουν δει κυβέρνηση και διεθνείς υποστηρικτές της;;
Όταν πόναει ο λαός μας λένε ότι είναι "φάρμακο", ενώ όταν "πονάνε" βουλευτές, παπαγαλάκια και κάθε είδους καθεστωτικοί από διαμαρτυρίες και γιουχαΐσματα είναι "βία";
Η αντιδημοκρατική τους έκτροπη έχει φτάσει στο έσχατο σημείο να διαχωρίζει τον πόνο ανάλογα με την κοινωνική του προέλευση.
Από εδω ο κακομαθημένος λαός για τον όποιο ο πόνος της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης είναι "φάρμακο", από εκεί οι καλομαθημένοι εξουσιαστές οι όποιοι βιώνουν τον "πόνο" της παραμικρής διαμαρτυρίας ως "καταδικαστέα βία".
Δεν ντρέπονται;Όλοι οι εγχώριοι και διεθνείς "φασιστογιατροι" της πολιτικής (συγνώμη αλλά όταν σε θέματα πολιτικής χρησιμοποιούνται ιατρικά παραδείγματα παραπέμπουν κατευθείαν στο "γύψο" του Παπαδόπουλου) περιδιαβαίνουν την χώρα μοιράζοντας "συνταγές", με τις ανάλογες επεξηγήσεις περί αναγκαιότητας του πόνου, αλλά όταν ο λαός ξυπνάει από το λήθαργο και γραφεί επιτέλους τη δική του "συνταγή" για αυτούς, με διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, ξεσηκώνουν το κόσμο για να μας πείσουν ότι "ο δικός τους ο πόνος είναι βία".
Αλήθεια;
Δηλαδή σε μια δημοκρατία "συνταγές" γράφουν μόνο οι κυβερνώντες και όχι ο λαός;
Δηλαδή θα ακούμε τον Στρος Καν να λέει με κυνισμό «Μη μάχεστε τον γιατρό που καμιά φορά δίνει φάρμακα που δεν σας αρέσουν» τον γιατρο-σωτήρα Γαπ να δηλωνει «το πρόγραμμα δεν είναι ευχάριστο, το φάρμακο δεν είναι ευχάριστο, αλλά η θεραπεία θέλει συνέπεια» και πρόσφατα και την κ Χιλαρι Κλιντον να μας νουθετει "υπάρχουν πολλές αναλογίες, στις οποίες θα πρέπει να πάρουμε το πικρό φάρμακο - όταν δε χρειάζεται ή όταν κάνουμε χημειοθεραπεία να ξεφορτωθούμε τον καρκίνο" και δεν θα τους γράψουμε και εμείς μια "συνταγή" αφού και ο δικός τους "πόνος" μπορεί να είναι "φάρμακο" στη κρίση;
Λοιπόν κυβερνώντες αποφασίστε η ο πόνος είναι "φάρμακο για όλους" ή είναι "βία για όλους" και δεν μπορείτε να τον εξυμνείτε από τη μια (για μας) και να τον καταδικάζετε από την άλλη (για σας).
Κι όσο για τον λαό όχι μόνο θα πρέπει να επιμείνει θεωρώντας δίκαιη αντίδραση στον πόνο του τον "πόνο" τους, αλλά και να φθασει μέχρι τέλους στέλνοντας και τη "συνταγή" του στη κάλπη.
Πονεμένοι όλου του κόσμου ενωθείτε και δια του "πόνου" τους αντεπιτεθείτε!- Νικολόπουλος Βασίλης.
Όταν πόναει ο λαός μας λένε ότι είναι "φάρμακο", ενώ όταν "πονάνε" βουλευτές, παπαγαλάκια και κάθε είδους καθεστωτικοί από διαμαρτυρίες και γιουχαΐσματα είναι "βία";
Η αντιδημοκρατική τους έκτροπη έχει φτάσει στο έσχατο σημείο να διαχωρίζει τον πόνο ανάλογα με την κοινωνική του προέλευση.
Από εδω ο κακομαθημένος λαός για τον όποιο ο πόνος της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης είναι "φάρμακο", από εκεί οι καλομαθημένοι εξουσιαστές οι όποιοι βιώνουν τον "πόνο" της παραμικρής διαμαρτυρίας ως "καταδικαστέα βία".
Δεν ντρέπονται;Όλοι οι εγχώριοι και διεθνείς "φασιστογιατροι" της πολιτικής (συγνώμη αλλά όταν σε θέματα πολιτικής χρησιμοποιούνται ιατρικά παραδείγματα παραπέμπουν κατευθείαν στο "γύψο" του Παπαδόπουλου) περιδιαβαίνουν την χώρα μοιράζοντας "συνταγές", με τις ανάλογες επεξηγήσεις περί αναγκαιότητας του πόνου, αλλά όταν ο λαός ξυπνάει από το λήθαργο και γραφεί επιτέλους τη δική του "συνταγή" για αυτούς, με διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, ξεσηκώνουν το κόσμο για να μας πείσουν ότι "ο δικός τους ο πόνος είναι βία".
Αλήθεια;
Δηλαδή σε μια δημοκρατία "συνταγές" γράφουν μόνο οι κυβερνώντες και όχι ο λαός;
Δηλαδή θα ακούμε τον Στρος Καν να λέει με κυνισμό «Μη μάχεστε τον γιατρό που καμιά φορά δίνει φάρμακα που δεν σας αρέσουν» τον γιατρο-σωτήρα Γαπ να δηλωνει «το πρόγραμμα δεν είναι ευχάριστο, το φάρμακο δεν είναι ευχάριστο, αλλά η θεραπεία θέλει συνέπεια» και πρόσφατα και την κ Χιλαρι Κλιντον να μας νουθετει "υπάρχουν πολλές αναλογίες, στις οποίες θα πρέπει να πάρουμε το πικρό φάρμακο - όταν δε χρειάζεται ή όταν κάνουμε χημειοθεραπεία να ξεφορτωθούμε τον καρκίνο" και δεν θα τους γράψουμε και εμείς μια "συνταγή" αφού και ο δικός τους "πόνος" μπορεί να είναι "φάρμακο" στη κρίση;
Λοιπόν κυβερνώντες αποφασίστε η ο πόνος είναι "φάρμακο για όλους" ή είναι "βία για όλους" και δεν μπορείτε να τον εξυμνείτε από τη μια (για μας) και να τον καταδικάζετε από την άλλη (για σας).
Κι όσο για τον λαό όχι μόνο θα πρέπει να επιμείνει θεωρώντας δίκαιη αντίδραση στον πόνο του τον "πόνο" τους, αλλά και να φθασει μέχρι τέλους στέλνοντας και τη "συνταγή" του στη κάλπη.
Πονεμένοι όλου του κόσμου ενωθείτε και δια του "πόνου" τους αντεπιτεθείτε!- Νικολόπουλος Βασίλης.
