Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ
Η οικονομική κρίση στη χώρα μας, στην Ε.Ε και ΗΠΑ, δεν είναι κρίση χρέους όπως θέλουν να τη παρουσιάσουν θεματοφύλακες της αστικής πολιτικής, αστικά και μικροαστικά κόμματα ή διάφορα λόμπυ της αστικής οικονομίας που κατά καιρούς περνάνε και από τις πλατείες και δίνουν διαλέξεις. Είναι κρίση του καπιταλισμού και μάλιστα σε μια περίοδο που οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί για κυριαρχία στη παγκόσμια αγορά και διαφαίνονται ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Η κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής. Στα χέρια των καπιταλιστών υπάρχουν συσσωρευμένα κεφάλαια που τα έχουν παροπλίσει αφού αξιώνουν στις σημερινές συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού περισσότερες αντεργατικές, αντιλαϊκές ρυθμίσεις για να συμπιεστεί ακόμα περισσότερο η τιμή της εργατικής δύναμης. Σε αυτό βοηθάει το μνημόνιο, τα ενδιάμεσα μέτρα, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, μέτρα που πέρα από το ταξικό τους αντιλαϊκό περιεχόμενο αντισταθμίζουν και την ανάγκη να καταστραφεί, να απαξιωθεί ένα τμήμα του κεφαλαίου.
Το μνημόνιο και αυτά που θα έρθουν ενσωματώνουν όλα τα μέτρα που έχουν χρόνια τώρα συνδιαμορφώσει, συναποφασίσει στα όργανα της Ε.Ε στα πλαίσια της στρατηγικής της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι μέτρα που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου. Για αυτό μειώνουν μισθούς, συντάξεις, καταργούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, προνοιακά επιδόματα, απαλλάσσουν τους εργοδότες από ασφαλιστικές εισφορές. Αυτά τα μέτρα στην εφαρμογής τους είναι η αιτία που υπονομεύουν το βιοτικό επίπεδο της εργατικής λαϊκής οικογένειας και την οδηγούνε σε μόνιμη φτώχεια και ανασφάλεια.
Ο λαός δεν χρωστά ούτε για τα ελλείμματα ούτε για το χρέος. Είναι αποτελέσματα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που διογκώθηκαν ύστερα από μια μεγάλη περίοδο κερδοφορίας του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων στη χώρα μας. «Αναπτυξιακοί» νόμοι, προγράμματα επιδότησης του κεφαλαίου, φοροαπαλλαγές ή άλλα προνόμια αποτελούν πολιτική κατεύθυνση στα πλαίσια διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος που ενίσχυσαν την κερδοφορία του κεφαλαίου μέσα από αντιλαϊκές – αντεργατικές ρυθμίσεις. Τα υπερκέρδη των καπιταλιστών εξήχθησαν σε όμορες βαλκανικές χώρες που επενδύθηκαν για να φέρουν περισσότερα κέρδη ενώ άλλα στάλθηκαν σε Ελβετικές ή άλλες τράπεζες του εξωτερικού. Αυτή η πολιτική που ήταν μια συνειδητή ταξική πολιτική και πατούσε στις κατευθύνσεις της Ε.Ε αποσάρθρωσε το παραγωγικό ιστό της χώρας μας, κατέστησε τη χώρα μας, σε χώρα αντιπαραγωγική, δημιούργησε τα ελλείμματα και το χρέος, αύξησε την ανεργία και τη φτώχεια.
Η λαϊκή οργή και ο θυμός του λαού μας δεν πρέπει να εξαντληθούν σε μούντζες στο αστικό κοινοβούλιο, ούτε βέβαια σε χειροδικίες και ύβρεις απέναντι στο αστικό πολιτικό προσωπικό. Αποτελούν τυχοδιωκτικές συμπεριφορές που κινούνται στη λογική της εκτόνωσης. Οι σύγχρονες λαϊκές κοινωνικές ανάγκες είναι ασυμβίβαστες με τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι ψέμα ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, όποτε αυτή έρθει θα δώσει λύσεις στα λαϊκά αδιέξοδα. Θα είναι περίοδος νέου κύκλου κερδοφορίας του κεφαλαίου, αφού θα βρει ένα εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα με ένα αντεργατικό – αντιλαϊκό οπλοστάσιο που θα αξιοποιήσει το κεφάλαιο στο έπακρο.
Σήμερα επιβάλλεται πολύ περισσότερο από άλλες φορές το οργανωμένο, ταξικό, εργατικό, λαϊκό κίνημα να δώσει από καλύτερη θέση τη μάχη με όρους ταξικής αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης, με μαζικοποίηση των ταξικών οργανώσεων, σωματείων, επιτροπών αγώνα ή άλλων μορφών συσπείρωσης. Η αστική τάξη, το κεφάλαιο, τα κόμματά τους ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ – ΛΑ.Ο.Σ και οι συμπληρωματικές εφεδρείες τους όπως το κόμμα της Μπακογιάννης, το κόμμα του Κουβέλη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που το πρωί διαλαλεί τις θέσεις του και το βράδυ φοράει τη μάσκα στις πλατείες του ακομμάτιστου απαξιώνουν και πολεμούν με λύσσα, το οργανωμένο ταξικό κίνημα γιατί προωθεί και προβάλλει τη κοινωνική συμμαχία, είναι κίνημα πολιτικής πάλης με προοπτική που γνωρίζει ότι η νίκη θα έρθει μέσα από πολλές μάχες. Είναι κίνημα που στο επίκεντρο της εργατικής, λαϊκής πάλης αναδεικνύει το ταξικό περιεχόμενο των πολιτικοοικονομικών ζητημάτων, αμφισβητεί τη στρατηγική του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και αναδεικνύει τη φιλολαϊκή προοπτική μέσα από τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας.
Ένα τέτοιο κίνημα, που από την εμπειρία που αποκτά, από τη καθημερινή δράση, τις μικρές και μεγάλες μάχες το κάνει να είναι ανθεκτικό, αδιάτρητο, συνεκτικό, έτοιμο να αφήνει πίσω του παγίδες και αναχώματα που δημιουργούν διάφορα υποζύγια του αστικού πολιτικού συστήματος. Ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε με αυταπάτες ότι μια καλή διαχείριση του καπιταλισμού μπορεί να φέρει φιλολαϊκά αποτελέσματα. Είναι λογικές επικίνδυνες που το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν ανάσες ζωής στο ξεπερασμένο ιστορικά καπιταλιστικό σύστημα. Ο λαός μπορεί να γίνει νοικοκύρης στο σπίτι του μόνο όταν ο ίδιος πάρει την εξουσία στα χέρια του, να μετατρέψει την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής σε ιδιοκτησία κοινωνική – λαϊκή, να αλλάξει το σκοπό της παραγωγής με στόχο τη κάλυψη όλων των αντικειμενικών, κοινωνικών, λαϊκών αναγκών. Με κεντρικό σχεδιασμό από το κράτος της εργατικής εξουσίας και κοινωνικό λαϊκό έλεγχο μπορεί να οργανωθεί οικονομία που θα ανταποκρίνεται πλήρως στις ανθρώπινες, πνευματικές, υλικές ανάγκες.
Η προοπτική αυτή μπορεί να γίνει φάρος ελπίδας για το λαό που σήμερα μάχεται και αγωνίζεται. Σήμερα ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις που βρίσκονται στις πλατείες μπορούν να κάνουν δική τους υπόθεση αυτή τη προοπτική που είναι αγκάθι στο μάτι της πλουτοκρατίας. Αφετηρία της λαϊκής πάλης πρέπει να είναι οι χώροι δουλειάς, οι συνοικίες και οι γειτονιές, να διαμορφωθούν ευρύτερες συσπειρώσεις με όρους κοινωνικής συμμαχίας που θα περάσουν στην αντεπίθεση. Σε αυτό βοηθάν οι ταξικές αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις όπως το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, η ΠΑΣΕΒΕ στο κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, μικρών εμπόρων, καταστηματαρχών, η ΠΑΣΥ στο χώρο της φτωχομεσαίας αγροτιάς, η ΟΓΕ που πρεσβεύει το αγωνιστικό κίνημα των γυναικών, οι συσπειρώσεις της νεολαίας. Είναι κινήματα που είναι χειραφετημένα από την επιρροή και την ιδεολογία των αστικών κομμάτων που θέλουν το λαό υποτακτικό και στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Στις σημερινές συνθήκες η ισχυροποίηση του ΚΚΕ βοηθάει στο παραπάνω προσανατολισμό για ένα κίνημα νικηφόρο στη τελική έκβασή του.
Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ
Το μνημόνιο και αυτά που θα έρθουν ενσωματώνουν όλα τα μέτρα που έχουν χρόνια τώρα συνδιαμορφώσει, συναποφασίσει στα όργανα της Ε.Ε στα πλαίσια της στρατηγικής της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι μέτρα που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου. Για αυτό μειώνουν μισθούς, συντάξεις, καταργούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, προνοιακά επιδόματα, απαλλάσσουν τους εργοδότες από ασφαλιστικές εισφορές. Αυτά τα μέτρα στην εφαρμογής τους είναι η αιτία που υπονομεύουν το βιοτικό επίπεδο της εργατικής λαϊκής οικογένειας και την οδηγούνε σε μόνιμη φτώχεια και ανασφάλεια.
Ο λαός δεν χρωστά ούτε για τα ελλείμματα ούτε για το χρέος. Είναι αποτελέσματα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που διογκώθηκαν ύστερα από μια μεγάλη περίοδο κερδοφορίας του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων στη χώρα μας. «Αναπτυξιακοί» νόμοι, προγράμματα επιδότησης του κεφαλαίου, φοροαπαλλαγές ή άλλα προνόμια αποτελούν πολιτική κατεύθυνση στα πλαίσια διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος που ενίσχυσαν την κερδοφορία του κεφαλαίου μέσα από αντιλαϊκές – αντεργατικές ρυθμίσεις. Τα υπερκέρδη των καπιταλιστών εξήχθησαν σε όμορες βαλκανικές χώρες που επενδύθηκαν για να φέρουν περισσότερα κέρδη ενώ άλλα στάλθηκαν σε Ελβετικές ή άλλες τράπεζες του εξωτερικού. Αυτή η πολιτική που ήταν μια συνειδητή ταξική πολιτική και πατούσε στις κατευθύνσεις της Ε.Ε αποσάρθρωσε το παραγωγικό ιστό της χώρας μας, κατέστησε τη χώρα μας, σε χώρα αντιπαραγωγική, δημιούργησε τα ελλείμματα και το χρέος, αύξησε την ανεργία και τη φτώχεια.
Η λαϊκή οργή και ο θυμός του λαού μας δεν πρέπει να εξαντληθούν σε μούντζες στο αστικό κοινοβούλιο, ούτε βέβαια σε χειροδικίες και ύβρεις απέναντι στο αστικό πολιτικό προσωπικό. Αποτελούν τυχοδιωκτικές συμπεριφορές που κινούνται στη λογική της εκτόνωσης. Οι σύγχρονες λαϊκές κοινωνικές ανάγκες είναι ασυμβίβαστες με τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι ψέμα ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, όποτε αυτή έρθει θα δώσει λύσεις στα λαϊκά αδιέξοδα. Θα είναι περίοδος νέου κύκλου κερδοφορίας του κεφαλαίου, αφού θα βρει ένα εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα με ένα αντεργατικό – αντιλαϊκό οπλοστάσιο που θα αξιοποιήσει το κεφάλαιο στο έπακρο.
Σήμερα επιβάλλεται πολύ περισσότερο από άλλες φορές το οργανωμένο, ταξικό, εργατικό, λαϊκό κίνημα να δώσει από καλύτερη θέση τη μάχη με όρους ταξικής αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης, με μαζικοποίηση των ταξικών οργανώσεων, σωματείων, επιτροπών αγώνα ή άλλων μορφών συσπείρωσης. Η αστική τάξη, το κεφάλαιο, τα κόμματά τους ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ – ΛΑ.Ο.Σ και οι συμπληρωματικές εφεδρείες τους όπως το κόμμα της Μπακογιάννης, το κόμμα του Κουβέλη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που το πρωί διαλαλεί τις θέσεις του και το βράδυ φοράει τη μάσκα στις πλατείες του ακομμάτιστου απαξιώνουν και πολεμούν με λύσσα, το οργανωμένο ταξικό κίνημα γιατί προωθεί και προβάλλει τη κοινωνική συμμαχία, είναι κίνημα πολιτικής πάλης με προοπτική που γνωρίζει ότι η νίκη θα έρθει μέσα από πολλές μάχες. Είναι κίνημα που στο επίκεντρο της εργατικής, λαϊκής πάλης αναδεικνύει το ταξικό περιεχόμενο των πολιτικοοικονομικών ζητημάτων, αμφισβητεί τη στρατηγική του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και αναδεικνύει τη φιλολαϊκή προοπτική μέσα από τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας.
Ένα τέτοιο κίνημα, που από την εμπειρία που αποκτά, από τη καθημερινή δράση, τις μικρές και μεγάλες μάχες το κάνει να είναι ανθεκτικό, αδιάτρητο, συνεκτικό, έτοιμο να αφήνει πίσω του παγίδες και αναχώματα που δημιουργούν διάφορα υποζύγια του αστικού πολιτικού συστήματος. Ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε με αυταπάτες ότι μια καλή διαχείριση του καπιταλισμού μπορεί να φέρει φιλολαϊκά αποτελέσματα. Είναι λογικές επικίνδυνες που το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν ανάσες ζωής στο ξεπερασμένο ιστορικά καπιταλιστικό σύστημα. Ο λαός μπορεί να γίνει νοικοκύρης στο σπίτι του μόνο όταν ο ίδιος πάρει την εξουσία στα χέρια του, να μετατρέψει την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής σε ιδιοκτησία κοινωνική – λαϊκή, να αλλάξει το σκοπό της παραγωγής με στόχο τη κάλυψη όλων των αντικειμενικών, κοινωνικών, λαϊκών αναγκών. Με κεντρικό σχεδιασμό από το κράτος της εργατικής εξουσίας και κοινωνικό λαϊκό έλεγχο μπορεί να οργανωθεί οικονομία που θα ανταποκρίνεται πλήρως στις ανθρώπινες, πνευματικές, υλικές ανάγκες.
Η προοπτική αυτή μπορεί να γίνει φάρος ελπίδας για το λαό που σήμερα μάχεται και αγωνίζεται. Σήμερα ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις που βρίσκονται στις πλατείες μπορούν να κάνουν δική τους υπόθεση αυτή τη προοπτική που είναι αγκάθι στο μάτι της πλουτοκρατίας. Αφετηρία της λαϊκής πάλης πρέπει να είναι οι χώροι δουλειάς, οι συνοικίες και οι γειτονιές, να διαμορφωθούν ευρύτερες συσπειρώσεις με όρους κοινωνικής συμμαχίας που θα περάσουν στην αντεπίθεση. Σε αυτό βοηθάν οι ταξικές αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις όπως το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, η ΠΑΣΕΒΕ στο κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, μικρών εμπόρων, καταστηματαρχών, η ΠΑΣΥ στο χώρο της φτωχομεσαίας αγροτιάς, η ΟΓΕ που πρεσβεύει το αγωνιστικό κίνημα των γυναικών, οι συσπειρώσεις της νεολαίας. Είναι κινήματα που είναι χειραφετημένα από την επιρροή και την ιδεολογία των αστικών κομμάτων που θέλουν το λαό υποτακτικό και στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Στις σημερινές συνθήκες η ισχυροποίηση του ΚΚΕ βοηθάει στο παραπάνω προσανατολισμό για ένα κίνημα νικηφόρο στη τελική έκβασή του.
Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος Ν.Γ Πιερίας του ΚΚΕ
