Oι άνθρωποι εκεί δε... χωρίζουν!
Μια ανεξήγητη και σίγουρα αξιοπερίεργη πρωτιά, μεταξύ των δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης, κρατά τα τελευταία χρόνια η περιοχή του Ελευθερίου - Κορδελιού: οι άνθρωποι εκεί δε... χωρίζουν.Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύουν τα στατιστικά στοιχεία του ληξιαρχείου, σύμφωνα με τα οποία τα τελευταία τρία χρόνια δηλώθηκαν μόλις... πέντε διαζύγια! Συγκεκριμένα, στους τόμους του ληξιαρχείου έχουν καταγραφεί πέντε διαζύγια το 2008, ενώ το 2009 και το 2010 κανένα!
«Το μυστικό»
Ευτυχισμένα ή όχι, αρκετά ζευγάρια στο Ελευθέριο - Κορδελιό δίνουν μαθήματα κοινής συμβίωσης. Ο Γιώργος και η Ζωή Παπαδοπούλου μετρούν 47 χρόνια κοινής ζωής. Ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα 50χρονα με... ζουρνάδες και νταούλια και φυσικά με την παρουσία των τριών παιδιών και των τεσσάρων εγγονών τους. Άλλωστε, όπως λένε (και συμφωνούν σ' αυτό και οι δύο), «το σημαντικότερο όλων είναι ότι η οικογένεια πρέπει να είναι μαζί, ενωμένη και στις χαρές και στις λύπες». Για την κ. Ζωή, τα μυστικά ενός επιτυχημένου γάμου είναι ο σεβασμός και ο διάλογος. «Αυτά τα δύο βοηθούν στο να λύνεις τα προβλήματα, να ξεπερνάς τις αντιξοότητες. Επίσης, το ζευγάρι πρέπει να συμβιβάζεται. Τα νέα παιδιά δεν το κάνουν. Δεν ξέρω αν δεν αντέχουν, αν ο καθένας βάζει τον εαυτό του πάνω από την οικογένεια. Αλλαξαν και τα χρόνια, οι γυναίκες ανεξαρτητοποιήθηκαν, ίσως να έχουν αλλάξει προτεραιότητες. Εγώ έμεινα πολλά χρόνια στο σπίτι για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Μετά βγήκα για δουλειά. Εχω όμως και έναν εξαιρετικό σύζυγο, ο οποίος πάντα -ακόμη και τώρα που μεγαλώσαμε- με παροτρύνει να περιποιούμαι τον εαυτό μου, να προσέχω την εμφάνισή μου. Αν με καταπιέζει; Μόνο για να πιω κανένα ποτήρι παραπάνω ρετσίνα. Είναι Σμυρνιός, γλεντζές, αρχοντάνθρωπος», λέει η κ. Ζωή στην εφ. Αγγελιοφόρο.
Τι θα συμβούλευε τα νέα ζευγάρια; «Να κρατήσουν την οικογένεια. Ποτέ δεν είπα κακή κουβέντα στα παιδιά μου για τον μπαμπά τους και εκείνος το ίδιο. Επίσης, όλα αυτά τα χρόνια, κάθε Κυριακή τηρούμε ευλαβικά το πατροπαράδοτο μεσημεριανό τραπέζι. Οτιδήποτε και να γινόταν, όποια δουλειά κι αν είχαν όλοι, το μεσημέρι της Κυριακής τρώγαμε όλοι μαζί», εξηγεί.
