Με την Τυνησία και τον Μπεν Αλί, τα πράγματα ήταν σχετικά απλά. Με την Αίγυπτο και τον Χόσνι Μουμπάρακ, χρειάστηκαν περισσότερες θυσίες, και μια πλατεία, η Ταχρίρ, που έγινε σύμβολο αντίστασης, και μνημονεύτηκε ως απειλή ακόμη και από τον Αλέκο Αλαβάνο, όταν ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προειδοποιούσε για το αίσθημα αυτορύθμισης των «Αγανακτισμένων» που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Συντάγματος.
Με τη Λιβύη, η «επιδοτούμενη επανάσταση» αποκάλυψε ότι οι εξεγερμένοι δεν είναι και τόσο αυθόρμητοι, ούτε όμως και διακρίνονται από την εθνική συνοχή και τη λαϊκή αποδοχή, που θα τους επέτρεπε να διαδεχθούν το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι, και να εγκαθιδρύσουν στη χώρα συνθήκες σύγχρονης δημοκρατίας. Και όπως όλα δείχνουν, έπεται η Συρία…
Τους τελευταίους μήνες λοιπόν, η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί, εν μέρει αμήχανη, τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη». Την εξέγερση αραβικών πληθυσμών, που επί πολλές δεκαετίες ανέχτηκαν καθεστώτα ημι-δικτατορικά, και σπεύδουν σήμερα, αξιοποιώντας κυρίως τις δυνατότητες που παρέχουν τα social media, να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο τους.
Με το τι συμβαίνει σήμερα στην Τυνησία, ελάχιστοι ασχολούνται. Στην Αίγυπτο, οι στρατιωτικοί που ανέλαβαν την εξουσία μετά τον Χόσνι Μουμπάρακ, παρουσιάζουν φαινόμενα… μιμητισμού του έκπτωτου «φαραώ». Με αποτέλεσμα η πλατεία Ταχρίρ να μετράει και πάλι θύματα.
Στη Λιβύη, οι αντικαθεστωτικοί που συγκρότησαν το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, και λιγότερο ή περισσότερο άμεσα αναγνωρίστηκαν από τη διεθνή κοινότητα ως επίσημοι εκπρόσωποι της χώρας, βρίσκονται πλέον στην Τρίπολη. Υποστηρίζουν ότι ελέγχουν περίπου το 90% της χώρας, κυνηγούν τον Μουαμάρ Καντάφι, συνέλαβαν και… έχασαν τον γιο του, Σαϊφ αλ Ισλάμ.
Οι στρατιωτικές τους επιτυχίες πιστώνονται στο ΝΑΤΟ, που βομβαρδίζει… τα πάντα στη Λιβύη. Η δε κοινωνική τους αποδοχή, δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της Δύσης. Ανεξαρτήτως της αντίστασης που ακόμη προβάλλουν θύλακες υποστηρικτών του Μουαμάρ Καντάφι, η Λιβύη διολισθαίνει στον τρόμο, την ανομία και τον εμφύλιο. Με την Αλ Κάιντα να λέγεται ότι έχει ήδη εισχωρήσει στη Λιβύη, έτοιμη να διαδραματίσει ρόλο αποσταθεροποιητή, ανάλογο εκείνου που εδώ και μια δεκαετία αναπτύσσει στο Αφγανιστάν.
Υπάρχουν άλλωστε ομοιότητες ανάμεσα στις δυο χώρες. Όπως στο Αφγανιστάν δεν βρέθηκε η ηγετική φυσιογνωμία, ή έστω το πλαίσιο που θα κατάφερνε να συνενώσει τις φυλές της χώρας, έτσι και στη Λιβύη, οι φυλές δεν φαίνονται διατεθειμένες να βρεθούν και πάλι κάτω από μια εξουσία.
Το πετρέλαιο της χώρας άλλωστε, αποτελεί το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό ατού τους. Είναι πληθυντικό σε ποσότητες, και καθαρό ως προς την ποιότητά του. Ίσως γι’ αυτό η Δύση έσπευσε να «ξεμπλοκάρει» 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια, από τους δεσμευμένους πόρους της Λιβύης, στην προσπάθειά της να δελεάσει τις φυλές της Λιβύης να… αυτοσυγκρατηθούν.
Αυτό βέβαια δεν λέγεται «Άνοιξη» αλλά μάλλον… βαρυχειμωνιά. Που σχεδόν μετά βεβαιότητας θα ακολουθήσει τα πρωτοβρόχια που ήδη ξεκίνησαν.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ στο statesmen.gr
