Ο έσχατος συντηρητισμός

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Κάθε χρόνο όλες οι ελληνικές επιχειρήσεις (ΕΠΕ και Α. Ε.) υποχρεούνται εκ του νόμου να δημοσιεύουν σε δύο εφημερίδες τους ισολογισμούς τους. Αυτή ήταν μια χρήσιμη για τους μετόχους πρακτική στα χρόνια που κυκλοφορούσαν λίγες εφημερίδες, όταν αυτοί δεν είχαν άλλο τρόπο να πληροφορηθούν τα αποτελέσματα της εταιρείας στην οποία συμμετείχαν. Ήταν, όμως, και μια κερδοφόρος πρακτική για τις ίδιες τις εφημερίδες.

Βρέξει-χιονίσει, έκαναν-δεν έκαναν καλή δουλειά, δύο φορές τον χρόνο ερχόταν ένα πακέτο διόλου περιφρονητέο. Είναι λεφτά άκοπα για τις εφημερίδες και που όλες οι επιχειρήσεις πληρώνουν υποχρεωτικά. Κάτι σαν έμμεσος φόρος των καταναλωτών προς την αφεντιά μας, τον εκδοτικό και δημοσιογραφικό κλάδο. Μην αυταπατώμεθα: το κόστος δημοσίευσης των ισολογισμών δεν το βάζουν οι επιχειρηματίες από την τσέπη τους. Το μετακυλίουν μαζί με άλλα πολλά στην κατανάλωση. Η κυβέρνηση διακήρυξε ότι θα καταργήσει την υποχρεωτική δημοσίευση των ισολογισμών. «Να δούμε πότε...», είναι η εύλογη ένσταση. Να δούμε, αλλά κάποια στιγμή θα ξεμπερδέψουν οι αρμοδιότητες μεταξύ των υπουργείων του κ. Χρυσοχοΐδη και Τύπου και ευελπιστούμε ότι σε τούτη τη ζωή θα δούμε την κατάργηση αυτής της άδικης για τους καταναλωτές επιβάρυνσης. Εξάλλου δεν έχει πλέον νόημα να ψάχνει κάποιος εκατοντάδες σελίδες ισολογισμών σε δεκάδες εφημερίδες για τον ισολογισμό της εταιρείας του, όταν μπορεί να τον βρει στον δικτυακό τόπο του Εθνικού Τυπογραφείου.

Φυσικά, οι εκδότες θα χάσουν πολλά λεφτά. Οι επιχειρήσεις Τύπου είναι στημένες πάνω σ’ αυτή την άδικη κρατική ρύθμιση, η οποία επιβιώνει πολλές δεκαετίες. Σύμφωνα, όμως, με το σκεπτικό των ιδιοκτητών ταξί οι εκδότες θα πρέπει να ζητήσουν αποζημίωση από το ελληνικό κράτος· και, μάλιστα, όχι αμελητέα. Κι αυτό διότι: α) «το κράτος ανέχτηκε αυτή την άδικη πρακτική επί χρόνια». Σύμφωνα με μια περίεργη νομική ερμηνεία -που θάλλει στους καφενέδες και τηλεκαφενέδες της χώρας- αν κάτι άδικο διατηρηθεί επί μακρόν στην Ελλάδα μεταμορφώνεται αυτομάτως σε δίκαιο. Ετσι, αν υπήρχε κανένας σίριαλ κίλερ που δρούσε επί εικοσαετία, δεν θα έπρεπε να συλληφθεί διότι «όλα τα προηγούμενα χρόνια κάποιοι έκαναν τα στραβά μάτια», β) μπορεί να υπάρχουν εκδότες που πλήρωσαν εκατομμύρια για να αγοράσουν ένα τίτλο εφημερίδας, υπολογίζοντας ότι θα έχουν κέρδος από τους ισολογισμούς. Πιθανότατα αυτά τα εκατομμύρια δεν φαίνονται στα συμβόλαια αγοραπωλησίας (το γνωστό επιχείρημα: «ξέρετε πώς γίνονται αυτά στην Ελλάδα») αλλά αυτοί θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν όσα έδωσαν και ή όσα -τέλος πάντων- θέλουν να πάρουν.

Στο επιχείρημα ότι η κατάργηση της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών συζητείται χρόνια τώρα και επομένως όλοι πρέπει να την περιμένουμε, το αντεπιχείρημα θα είναι το ίδιο με των ταξιτζήδων: «με αυτόν τον κλάδο δεν τα έβαλε ποτέ κυβέρνηση». Είναι η τροποποιημένη εκδοχή του πρώτου επιχειρήματος, ο έσχατος συντηρητισμός: αν κάτι γίνεται επί μακρόν, δεν πρέπει να το αλλάζουμε διότι «κάποιοι το επέτρεπαν».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, λοιπόν, δεν πρέπει να αλλάξει τίποτε στη χώρα. Διότι όλα αυτά που ζούμε «κάποιοι τα επέτρεπαν» κι επομένως κανείς δεν πρέπει να τα πειράξει.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_04/08/2011_1295931