Αν τον λέγανε Ραγκούση...

Αν τον λέγανε Ραγκούση...

Του Άρη Δαβαράκη
(Μέσω "press-gr")

Θα μου επιτρέψετε να τον λέω «Γιώργο» σ’ αυτό το κείμενο, όχι λόγω οικειότητας βέβαια (δεν θυμάμαι να τον έχω δει ποτέ από κοντά, τον αδερφό του τον Ανδρέα ξέρω και συμπαθώ ιδιαίτερα, μένουμε μάλιστα στον ίδιο δρόμο, στον Λυκαβηττό). Είναι όμως Πρωθυπουργός σ’ αυτή τη χώρα και από μία άποψη είμαστε συνεργάτες ή, το λιγότερο, συνεπιβάτες στο ίδιο μεγάλο και ιστορικό καράβι που παλεύει να μην βυθιστεί κατ’ αρχήν και, μετά, να επαναπροσδιορίσει για άλλη μια φορά τους στόχους, την Ιθάκη του. Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι...

 πρωθυπουργός με την αξία του ή λόγω ενός συνδυασμού σπουδών, ικανοτήτων και οικογενειακού ονόματος. Αναρωτιέμαι καμιά φορά: Αν τον λέγανε Ραγκούση π.χ., θα ήτανε σήμερα πρωθυπουργός; Αλλά απαντάω στον εαυτό μου πως αυτές είναι περιττές «ερωτήσεις» και δεν οδηγούν πουθενά.

Χωρίς καμία εμπάθεια αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον Γιώργο, πρέπει να θυμηθούμε πως είναι πρωθυπουργός επειδή είπε ψέματα. Μην αγριεύετε όσοι τον αγαπάτε –κι’ εγώ τον αγαπάω, δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο. Αλλά τα γεγονότα (ΔΝΤ και προ-συνεννοήσεις) μας απέδειξαν ότι δεν έλεγε αλήθεια όταν μας διαβεβαίωνε πως «λεφτά υπάρχουν». Όχι μόνο δεν υπήρχαν λεφτά, αλλά είχε ήδη διαπιστωθεί με απόλυτη σχεδόν ακρίβεια το τεράστιο μέγεθος του χρέους και του «δημοσιονομικού» μας προβλήματος πολύ πριν από τις εκλογές –και ο ίδιος ήταν ενήμερος για όλα. Μπορούμε όμως να δεχτούμε ότι, έχοντας συνεννοηθεί με τους εταίρους μας και το ΔΝΤ, το «λεφτά υπάρχουν» σήμαινε «μη σας νοιάζει, έχω εξασφαλίσει πόρους και στήριξη –το πρόβλημα δεν είναι τόσο οικονομικό όσο πολιτικό και εγώ θέλω ν’ αλλάξω την Ελλάδα –με πρώτο το κόμμα μου». Υπάρχουν ενδείξεις πως το ήθελε (και ακόμα το θέλει) αυτό. Αλλά υπάρχουν πια και αποδείξεις ότι ένα κόμμα που έχει στελεχωθεί κι έχει χτιστεί με βάση κάποιους εσωτερικούς νόμους, συμμαχίες και ένα πανελλαδικό «πάρε-δώσε» (αυτό ισχύει και για την Νέα Δημοκρατία βέβαια), δεν μπορεί να μεταμορφωθεί με το μαγικό ραβδάκι ενός «θέλω». Ο Γιώργος «θέλει» -δεν αμφιβάλλω γι’ αυτό. Αλλά το κόμμα του είναι ο μεγαλύτερός του εχθρός –όπως και η Νέα Δημοκρατία θα είναι ο μεγάλος εχθρός του Σαμαρά αν ποτέ εκλεγεί και τολμήσει να κάνει πράξη αυτά που στ’ αλήθεια ονειρεύεται.

Με την τρόϊκα λοιπόν πάλι εδώ (αλλά πολύ πιο αποφασισμένη αυτή τη φορά, μετά την τόση αδράνεια που έχει πια καταγραφεί), μπαίνουμε στον Σεπτέμβριο του 2011 με προοπτικές αντικειμενικά δυσμενέστατες. Οι Ευρωπαίοι που μας στηρίξανε όσο μπορούσαν αλλά και οι Αμερικανοί, έχουν κι αυτοί μεγάλα, δικά τους, προβλήματα –που συνεχώς διογκώνονται. Τους έχουμε κουράσει όσο δεν πάει άλλο –δεν τους είναι ευχάριστη όμως και μια εξέλιξη που θα βρει την Ελλάδα διαλυμένη, άπορη, καταχρεωμένη, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία σηκώνει πάλι τα πανιά για τα φιλόδοξα ταξίδια του μεγαλοϊδεατισμού της. Θα ήταν καλό να μπορεί η Δύση να «στηριχτεί» σε μια σοβαρή Ελλάδα που θα παίξει τον ρόλο της σωστά, συνεργαζόμενη με τους συμμάχους της ως ίσος προς ίσον και όχι ως «προβληματική» και υπό πτώχευση. Δυστυχώς όμως, δύο χρόνια τώρα (συν πεντέμισι πριν –για να μην πάμε και πιο πίσω) η Ελλάδα όχι μόνο δεν «βοηθάει», αλλά έχει εξελιχτεί σε μεγάλη πληγή για την «Δυτική συμμαχία» (αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο πια). Και δεν κάνει και τίποτα απ’ όσα έχει υποσχεθεί, δυσχεραίνοντας συνεχώς την θέση της.

Και ο Γιώργος; Τι κάνει ο Γιώργος; Πώς αντιμετωπίζει τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα, τα εσωκομματικά μέτωπα, την αντιπολίτευση, τους «προδομένους ψηφοφόρους», την ύφεση, την έλλειψη «ρευστού» (το θυμάμαι αυτό από τους παλιούς – «ρευστό υπάρχει;»). Νομίζω ότι όσο και να τον αγαπάτε τον Γιώργο διακρίνετε κι’ εσείς πως κάπου έχει κολλήσει και δεν μπορεί ή δεν τολμάει να προχωρήσει. Ανθρώπινο είναι αυτό, είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως και ο Καραμανλής υπέστη τέτοιες πιέσεις ώστε αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Μπορεί το ίδιο να συμβαίνει και στον Γιώργο –ποιος μου λέει πως σε δύο χρόνια δεν θα βγει ένα τεύχος των «Επικαίρων» του οργανισμού Λιβάνη που θα μας αποκαλύπτει «τι τράβηξε ο Γιώργος» (όπως μας αποκάλυψε και τι τράβηξε ο Κώστας).

Όλοι όσοι ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο και θέλουμε να τον δούμε να ομορφαίνει και να ξαναστέκεται στα πόδια του οφείλουμε πια να ομονοήσουμε, να ξεχάσουμε όλα τα παλιά και να κοιτάξουμε μπρός. Πρώτος απ’ όλους ο Γιώργος –επειδή είναι Πρωθυπουργός. Οφείλουμε επίσης να συν-εργαστούμε. Εκείνη η κίνηση της (άνοιξη ήτανε, θαρρώ) Τετάρτης που έμεινε στη μέση πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να επαναληφθεί και να οδηγήσει σε πολιτική συναίνεση όχι των δύο μεγάλων κομμάτων (αυτό είναι ανέφικτο), τουλάχιστον όμως των σημερινών αρχηγών τους. Πρέπει ο Γιώργος να συνεργαστεί με τον Αντώνη Σαμαρά πολύ στενά. Μπορούν να το κάνουν. Μιλάνε την ίδια γλώσσα και έχουν αντίληψη του «διεθνούς περιβάλλοντος» και γνώση των προσώπων. Αν δεν εφευρεθεί μια φόρμουλα συνεργασίας και «βάστα με να σε βαστώ», η μικρή Πατρίδα μας θα βρεθεί πολύ σύντομα σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Όσοι με τόσο εγκωμιαστικό πάθος θαυμάζουν τον κ. Αχμέτ Νταβούτογλου και τα σχέδιά του, μας έχουν, με τον τρόπο τους, ενημερώσει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει αν η Ελλάδα δεν καταφέρει να παραμείνει στην ΕΕ και στην ζώνη του Ευρώ.  «Ούτε οι ΗΠΑ ούτε και η Γερμανία βλέπουν με καλό μάτι τις ηγεμονικές τάσεις του Τούρκου πρωθυπουργού κ. Ερντογάν», έγραφε στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής ο Αλέξης Παπαχελάς. «Αντιθέτως, αντιμετωπίζουν πλέον με μεγάλη καχυποψία την Τουρκία και τη «μεγάλη στρατηγική της».

Δεν έχουμε άλλα περιθώρια συμπατριώτες και συνέλληνες: Πρέπει να το σώσουμε. Και, Πρωθυπουργός, είτε λόγω ονόματος, είτε λόγω ιδίων προσόντων, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτός φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη, αυτός έχει και τις μεγαλύτερες δυνατότητες τοπικών και διεθνών ελιγμών και ρητών αποφάσεων.  Ο Σεπτέμβριος μπαίνει ημέρα Πέμπτη –και ο Γιώργος πρέπει να ενημερωθεί εγκαίρως γι’ αυτό από τους «δικούς του» ανθρώπους Η Ελλάδα κινδυνεύει δεν έχει άλλο χρόνο.
Τι απομένει λοιπόν πρακτικά; Το ξέρουμε όλοι -η συγκυβέρνηση ή οι εκλογές. Αυτές θα ήταν καταστροφή. Μένει λοιπόν να τα βρούνε, όσο και αν δεν τους αρέσει αυτό, ο Γιώργος και ο Σαμαράς. Μας το χρωστάνε, όχι μόνο ο Γιώργος αλλά και ο αντιπολιτευόμενος που ξέρει μεν, αλλα συμπεριφέρεται μικροπολιτικά, περιμένοντας βέβαια να γίνει πρωθυπουργός. Μέχρι τότε όμως (και μετά απο εκλογές μάλιστα) θα είναι πάρα πολύ αργά. "Ο Γιώργος ο πρωθυπουργός" λοιπόν, με δική του πρωτοβουλία, οτι και να του λένε όλοι, πρέπει να επανέλθει σε εκείνη την Τετάρτη. Ελικρινά δεν βλέπω άλλη λύση.
(Χωρίς καμία διάθεση αστεϊσμού, αν δεν μπορεί να του τα πει ένα χεράκι κανένας άλλος, ας του τα πει η σύζυγός του : Γι ’αυτό εξ’ άλλου γίνονται οι άνθρωποι ζευγάρια –για να στηρίζει ο ένας τον άλλον….)