Δεν θα γίνω ξανθός Άνγκελα
Η Άνγκελα είναι Γερμανίδα και συνομήλικη μου. Πηγαινοέρχεται στην Ελλάδα 16 χρόνια. Και ξαφνιάζεται πάντα από τις μεταπτώσεις και τις συγκινήσεις που παρέχει η ελληνική πραγματικότητα. Ξεκινώντας από την ουρά στο ΙΚΑ και τις 15 σφραγίδες που απαιτεί ένα απλό χαρτί για να λειτουργήσει κάποιος και φτάνοντας ως το συμπέρασμα πώς αυτή η χώρα δύσκολα πεθαίνει. Στην αθανασία της βεβαίως συμπεριλαμβάνεται και η ανοησία.Η Άνγκελα ζει τα δυο τελευταία χρόνια την κρίση μένοντας στην Ελλάδα. Συνεχίζει να της κάνει εντύπωση, πώς οι συνομήλικες της Ελληνίδες σπαταλούν περισσότερες ώρες στο κομμωτήριο και το νυχάδικο απ’ ο,τι σε οτιδήποτε άλλο, την ώρα που οι άντρες γκρινιάζουν για την κρίση σε συζητήσεις με ακριβά ουίσκι.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει σημασία με τι αυτοκίνητο θα πας στη δουλειά σου ή στην εκδρομή σου. Σημασία έχει να πας «απορεί η φίλη μου. Ενώ θεωρεί πώς η γερμανικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια δεν έχουν προγραμματίσει σωστά τα πράγματα και έτσι έβγαλαν πολλούς γιατρούς ή μηχανικούς που τώρα αναζητούν δουλειά σε Σκανδιναβικά κράτη ενώ εισάγουν ειδικούς κομπιούτερ. «Δεν τα είδαμε σωστά τα πράγματα» μονολογεί με έναν πληθυντικό συνυπευθυνότητας που στην Ελλάδα συναντάς σε θεωρίες που υποστηρίζουν πόσο σπουδαίοι και καλύτεροι είμαστε, αλλά όχι σε ο,τι εξελίσσεται μπροστά μας και με ευθύνη μας.
Ο τρόπος που σκέφτεται η Άνγκελα είναι ο τρόπος που σκέφτονται οι Γερμανοί. Και η σκέψη τους είναι το αποτέλεσμα χαρακτηριστικών που αποκτήθηκαν από τις κοινωνικές συνθήκες, τη θρησκεία και την ιστορία τους και δεν είναι χαρακτηριστικά «ράτσας». Για την προτεσταντική Γερμανία η ταύτιση με τα υλικά αγαθά και πολύ περισσότερο η απόκτησή τους χωρίς κόπο είναι αμαρτία. Οι άνθρωποι πρέπει να κοπιάζουν κάτω από τον βαρύ γερμανικό χειμώνα και να διαδίδουν αυτό το θρησκευτικοκοινωνικό πρότυπο παντού. Στους δύο παγκόσμιους πολέμους που δημιούργησε η Γερμανία αυτή η διάθεσή για την διάσωση των γερμανικών αρχών ηθικής ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλες.
Η δική μας λογική βεβαίως είναι στον αντίποδα. Ανοργάνωτο, διεφθαρμένο,ανυπόληπτο κράτος. Τόσο διεφθαρμένο που ακόμη και οι εκπρόσωποι αυτών των θρησκευτικών αξιών δεν κάνουν ούτε ευχέλαιο αν δεν υπάρξει το έλαιο του λαδώματος.
Για την Άνγκελα, Μέρκελ αυτή τη φορά, την κόρη πάστορα από την Ανατολική Γερμανία,η ελληνική πραγματικότητα μοιάζει με τα καζάνια της κόλασης ακόμη και αν επικαλείται τη ευεργετική θερμότητα του ελληνικού ήλιου. Η Ελλάδα είναι μία θρησκευτική και πολιτική αμαρτία. Άφρονες πολιτικοί, πολιτικές χωρίς προγραμματισμούς,εγωιστική επιπολαιότητα και συναισθηματική φαμφαρολογία. Δεν ταιριάζουν με τον τακτοποιημένο Γερμανό που καλείται να πληρώσει την Κρίση στην ευρωζώνη καταβάλλοντας συνεχώς ποσά για να ζήσουν καλά όσοι ζούσαν καλύτερα. Πιθανόν στην αντιευρωπαϊκή αντίληψη της κυρίας Μέρκελ, να παίζει ρόλο η προέλευση της από το Ανατολικό μπλοκ το οποίο δημιουργήθηκε και έζησε αντιευρωπαϊκά. Κανένας άλλος Γερμανός πολιτικός δεν θα έκανε κάτι διαφορετικό έτσι κι αλλιώς.
Αλλά δεν πρόκειται περί διαφορετικότητας και μαζικής ψυχολογίας. Και αν πρόκειται αφορά το αποτέλεσμα. Το πού φτάσαμε. Υπάρχει και το πώς. Από τη μία πλευρά του «πώς» είναι όλα αυτά τα στοιχεία της Ελληνικής αφροσύνης, επιπολαιότητας και πολιτικής. Από την άλλη όμως είναι οι γερμανικές τράπεζες, οι προσπάθειες επιβολής τους στην Ευρώπη, το γερμανικό παιχνίδι των αγορών. Η Καλβινική αντίληψη στην πολιτική, που θέλει να υπάρχουν κανόνες και τακτοποϊημένες οικονομίες, εκφράζεται αφού οι τράπεζες λειτούργησαν με το ελληνικό όνειρο της επιπολαιότητας, δάνεισαν, προέτρεψαν στην αγορά γερμανικών Mercedes, όπως σε σε λίγο θα προτρέψουν στην αγορά «πράσινης» τεχνολογίας. Σε μία Ευρώπη και Ελλάδα που οι ίδιοι έσυραν σε περιπέτειες και κατέστρεψαν σε δύο πολέμους. Αυτό όχι ως άλλοθι στην ελληνική αταξία, αλλά ως ιστορία.
Εν ολίγοις η Γερμανία συμπεριφέρεται με την ίδια υποκρισία που εμφανίζουν οι γερμανικές ηθικές οικογένειες. Όλα φαίνονται τακτοποιημένα στη Δημόσια θέα, αλλά στο σπίτι μέσα ο Γερμανός, όχι σπάνια, βλέπει τσόντα, πίνει μπύρες και δέρνει την γυναίκα του.
Η Ανγκελα-η φίλη μου- ξέρει πολύ καλά πώς είναι αδύνατον να γίνω ξανθός όσο και αν τα μαλλιά μου έχουν ανοίξει κάπως από τον καλοκαιρινό ήλιο. Αλλά αυτό γιατί πρέπει να είναι αναγκαίο; Η γερμανική πολιτική για την Ευρώπη πρέπει και η ίδια να ξεχωρίσει αν οι απαιτήσεις της προσβλέπουν σε μία Ευρώπη ενωμένη ή μία «ξανθιά» Ευρώπη η οποία θα αποδεχθεί τους γερμανικούς όρους λειτουργίας. Μέχρι τότε θα θαυμάζω την οργάνωση του γερμανικού Κράτους και την αυτοσυγκράτηση των Γερμανών. Αλλά είμαι πολύ μαύρος για να γίνω… ξανθός.
