Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι επόμενες εκλογές όπως άλλωστε όλες οι εκλογές των τελευταίων δεκαετιών θα αποτελέσουν για μια ακόμη φορά μια αντιπαράθεση από την μια πλευρά όλων των ελληνικών κομμάτων και από την άλλη του … φαντάσματος του νεοφιλελευθερισμού!
Από το ΚΚΕ μέχρι το ΠΑΣΟΚ και από την ΝΔ μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ-του ΛΑΟΣ μη εξαιρουμένου-όλοι θα περάσουν από την πασαρέλα αφορίζοντας τον νεοφιλελευθερισμό και διαβεβαιώνοντας τις μάζες ότι αυτό που προέχει είναι η «κοινωνική δικαιοσύνη», δηλαδή η μη απόλυση κανενός δημοσίου υπαλλήλου, η μη αποκρατικοποίηση καμίας ΔΕΚΟ και η (συγκεκαλυμμένη ή μη) διατήρηση των συντεχνιακών προνομίων και επιδοτήσεων. Φυσικά στο κοκτέιλ θα προστεθεί και η απαραίτητη δόση εθνικισμού («ξένοι σπεκουλαδόροι» «άκαρδη Μέρκελ») για να δέσει η σούπα.
Με τέτοια δωρεάν διαφήμιση του «νεοφιλελεύθερου εχθρού» -γιατί σύμφωνα με τις αρχές του σύγχρονου μάρκετινγκ ακόμα και οι αρνητικές αναφορές συνιστούν διαφήμιση-θα περίμενε κανείς ότι οι πολιτικές δυνάμεις που ασπάζονται αυτές τις ιδέες θα είχαν αέρα στα πανιά τους. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Η ΔΡΑΣΗ του κ. Μάνου βρίσκεται κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και η ΔΗΣΥ της κ. Μπακογιάννη δεν επιβεβαιώνει τις αρχικές προσδοκίες.
Τέλειωσε λοιπόν η ιστορία; Όχι ακριβώς. Υπάρχουν δυο πολύ απλά βήματα τα οποία πρέπει να γίνουν προκειμένου να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση. Το πρώτο είναι ότι τα δυο αυτά κόμματα θα πρέπει να συνεργασθούν προεκλογικά, εκλογικά και φυσικά μετεκλογικά. Είναι αδιανόητο ότι οι δυο αυτές πολιτικές δυνάμεις που έχουν ανεπαίσθητες πολιτικές διαφωνίες μεταξύ τους να μην έχουν καμιά συστηματική συνεργασία. Το δεύτερο βήμα είναι πιο λεπτό αλλά εξ ίσου ουσιαστικό. Θα πρέπει τόσο η Ντόρα Μπακογιάννη όσο και ο Στέφανος Μάνος να αποσυρθούν από την ηγεσία των κομμάτων τους την οποία θα παραχωρήσουν σε νέα άτομα τα οποία θα επιλέξουν τα δυο κόμματα. Φυσικά οι δυο ηγέτες θα πρέπει να συνεχίσουν να συνεισφέρουν ως ενεργά στελέχη στην πολιτική ζωή του τόπου.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται το ταχύτερο μια τέτοια κίνηση. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί τους ή όχι, οι φιλελεύθερες ιδέες ήσαν και εξακολουθούν να είναι ό,τι πιο ανατρεπτικό και φρέσκο υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Αυτή την φρεσκάδα είναι δύσκολο να την εκφράσει «μιντιακά» μια πολιτική ηγεσία που βρίσκεται στο προσκήνιο της πολιτικής και στα τηλεοπτικά παράθυρα τα τελευταία ..30-35 έτη!
Επί πλέον η ανατρεπτικότητα των φιλελεύθερων ιδεών σημαίνει και κομματική οργάνωση, μορφές δράσης και επικοινωνιακή πολιτική που να ανταποκρίνεται σε αυτήν. Αυτό όμως δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί με τις σημερινές ηγεσίες των δυο κομμάτων που ενηλικιώθηκαν πολιτικά σε κόμματα εξουσίας όπου μάλιστα είχαν υπεύθυνες θέσεις και επιτελικά υπουργεία.
Τόσο η ΔΡΑΣΗ όσο και η ΔΗΣΥ έχουν πολύ αξιόλογα και ικανά νέα στελέχη και μάλιστα ίσως σε πολύ μεγαλύτερη αναλογία σε σύγκριση με τα άλλα κόμματα. Είναι λοιπόν καιρός να τους δοθεί η ευκαιρία να αναλάβουν όσο το δυνατόν ταχύτερα την ηγεσία της φιλελεύθερης αντίστασης ενάντια στην πελατειακή βαρβαρότητα .Φυσικά έχοντας πάντα στο πλευρό τους και ακούγοντας τις πολύτιμες συμβουλές της Μπακογιάννη και του Μάνου.
