Θεσσαλονίκη 2011 … Δεύτερη χρονιά ΔΝΤ …Έτσι μας κατάντησαν
Στη θέα της φωτογραφικής μηχανής κρύβει το πρόσωπό του και μου φωνάζει «Δεν ήμουν έτσι …Δεν θέλω να με δουν τα παιδιά μου». Ο καλοντυμένος με το σακάκι και τη γραβάτα κύριος, ψάχνει "σα κύριος" στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί. "Έτσι μας καταντήσανε παλικάρι μου" μου λέει. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Η ώρα κοντεύει τρεις. Οι πωλητές στη λαϊκή μαζεύουν σιγά σιγά τους πάγκους και μαζί με αυτούς ό,τι δεν κατάφεραν να πουλήσουν. Στην απέναντι γωνία πιάνει το μάτι μου έναν ψιλόλιγνο κοστουμαρισμένο άνδρα κοντά στα 70. Σκυμμένος πίσω από το φορτηγό κρατά μία σακούλα και ρίχνει γρήγορα γρήγορα μέσα, ότι φύρα έχει πετάξει ο παραγωγός. Κάθε φορά στην "παρέα" προστίθενται και νέα πρόσωπα.
Ξέρουν τι ώρα περνά το απορριμματοφόρο του δήμου και τρέχουν να προλάβουν πριν από αυτό να μαζέψουν ντομάτες, μελιτζάνες κανένα φρούτο, οτιδήποτε μπορεί να έχει θέση στο μεσημεριανό τραπέζι. «Κάθε βδομάδα βλέπουμε και καινούργια άτομα» μου λέει ένας παραγωγός «Μαζεύουν μια ντομάτα , ένα ροδάκινο … όλα τα προϊόντα που αφήνουμε εμείς
στο πεζοδρόμιο, ντομάτες, αγγούρια, μελιτζάνες, τα παίρνουν. Τους δίνουμε και εμείς ό,τι περισσεύει» - αναφέρει.Λίγο πιο πέρα βλέπω δυο ανήλικα αγόρια. Κοκαλιάρικα. είναι δεν είναι 8 χρονών. Τον κοιτούν στα μάτια και τον ρωτούν "υπάρχει κάτι για εμάς θείο;" και εκείνος γεμίζει αμέσως τη σακούλα με λίγες ντομάτες και ένα καρπόύζι «... Όταν δεν υπάρχουν λεφτά αυτά γίνονται» γυρίζει και μου λέει. Το στομάχι μου έχει γίνει κόμπος.
